In de tien jaar dat mijn ouders Hope hebben, is hij nog nooit in een pension geweest.
Hope vond het echt VERSCHRIKKELIJK tijdens de puppycursus om in de kennel te moeten blijven. Hij raakte echt volledig in paniek, werd schor van het blaffen, kreeg het benauwd van het hysterisch doen en was echt compleet over de rooie als hij eruit werd gehaald. Hij was zo overstuur dat hij ook niet meer kon spelen met andere honden en na de training niet meer at of dronk. Hope mocht tijdens de cursus dan ook het klaslokaal in en we hebben nooit de moeite genomen te gaan trainen omdat het gewoon echt te gek voor woorden was.
In de afgelopen tien jaar hebben we altijd gezorgd dat hij bij één van de gezinsleden kon blijven. Dat heeft ons veel gekost, maar ook veel opgeleverd. We konden soms niet op vakantie waar we wilden, omdat het daar niet toegankelijk was voor honden. We konden soms niet met z'n allen op vakantie omdat er één bij Hope thuis bleef. We hebben geen hotels meer genomen omdat hij daar te weinig ruimte heeft en zijn draai niet vind. Wij hebben dus altijd in een bungalow gezeten. Als we dan zijn eigen kussen en deken meenamen dan kon hij zijn draai vinden als hij 's nachts bij iemand op de slaapkamer mocht slapen. Thuis slaapt hij gewoon in de berging in zijn mand, gaat prima, maar op een andere plek is er snel stress of regelrechte paniek.
Nelson zal ook niet naar een kennel gaan, tenzij het écht niet anders kan, maar dan moet het wel echt nood zijn. Nu wij sinds kort ook de paarden aan huis hebben moeten we, als we nog ooit tijd hebben om op vakantie te gaan, verzorging aan huis hebben en kan Nelson lekker op zijn eigen plekje blijven. Nóg een voordeel van paarden aan huis