[_Sandra_]

Ik wil hier mijn zorgen delen. Vanwege het feit dat ik een partner heb die de honden feitelijk uitkotst zit ik in grote tweestrijd. Wachten tot ik beter hersteld ben van de zwangerschappen en dat ik de honden weer beter kan trainen, of gewoon een beter thuis zoeken (want ze zijn nu nog jong)? Zou het beter gaan als we uit deze grote stresszooi zijn (er speelt veel meer) of zou het zo blijven ook al hoop ik op beter? Pfffffffff... de keuze mag er in elk geval geen zijn uit egoïsme maar in het belang van de honden.

Jeeee wat is dit moeilijk voor een geboren hondenliefhebber. Probleem is dat man het eens was dat er honden kwamen (is echter zonder honden opgegroeid), maar zich eraan ging ergeren en nu er twee kinderen geboren zijn hij zich er echt dood aan ergert. En dat levert mij weer onhoudbare stress op.

Man de deur uit is niet zomaar de optie.... er zijn kinderen bij betrokken. Ik heb er echt veel verdriet om, heb het idee dat de honden zo echt tekort worden gedaan.

[Lil]

Sterkte!

Is er iets dat je kunt trainen aan hetgeen waar je man zich aan ergert? Lukt dat als je daar hulp voor inschakelt? Is een optie honden deels in tuin/ren en verder zorgen voor voldoende lichaamsbeweging en hersenwerk. Zodat honden niet tekort gedaan en man tevreden? Is een optie dat je nu even tijdelijk dagopvang / uitlaatservice inschakelt? Even een weekje met pension voor de rust en dan bekijken hoe of wat?

Geen idee, maar zoals je hierboven leest vraag ik me af wat er allemaal voor een mogelijkheden zijn.

[Fido]

Jeeemig wat een moeilijk pakket  Ik zou je geen advies kunnen geven kan alleen neertypen wat mijn beleving is geweest maar dan met katten.

Door een scheiding had ik geen dieren meer en kwam mijn huidige partner tegen ook op dat moment zonder dieren. Ik ben gek op honden (honden gehad) maar minder dol op katten (vind ze leuk van een ander  ), partner had voorheen katten gehad (siamezen).
Een hond nemen was voorlopig geen optie en ik wilde geen kat! maar vriendlief heeft mij kunnen overtuigen dat een siamees écht hele leuke katten zijn en in hun gedrag veel op honden lijken (apporteren enz.). Ik, dierengek, heb er over nagedacht en toen (stief)zoonlief een nestje had zijn er twee bij ons terecht gekomen.

Ik heb ontzettend mijn best gedaan om katten leuk te gaan vinden. Ik was goed voor ze en op mijn manier hield ik ook van ze MAAR ze gaven mij een stress!!! Toen na 5 jaar één overleed heb ik hem huilend meegegeven voor crematie huilend van verdriet maar ook huilend van mijn schuldgevoel van: zo dat is er één minder  . Poesje twee was niet gelukkig bij ons en op een dag kwam er een perfect passend adres voor haar op ons pad. We hebben nog contact en ze is veel en veel gelukkiger in dat poezenhuis.
En ik? Toen de beide katten het huis uit waren kwam pas écht naar boven met hoeveel stress ik 6 jaar geleefd heb met katten in huis  . Het was dus nog veel meer dan we zelf dachten.....
En ik heb heel erg mijn best gedaan om ze leuk te vinden maar kon ze ondertussen idd wel uitkotsen  en die strijd van  'ik hou van dieren" en dat uitkots gevoel verscheurde mij. En vergeet niet dat je altijd in en aan een huis kan zien dat er dieren in leven. Dat wat de katten deden, wat katten nu eenmaal doen, dat haaaaaaaate ik terwijl als een hond kotst op de houten vloer, tja dat kan wel eens gebeuren    .

Ik kan dus je partner begrijpen en weet ook hoeveel stress het kan opleveren (en wij waren al uit de kleine kinderen  )
sterkte met deze situatie!

[K&D]

He bah, wat naar allemaal.
Heb je goed overleg gehad met je partner? Wat doet het met de stress als de honden herplaatst worden? Lost het ook overige problemen op? Als wat 'er nog meer speelt' is op gelost, hoe is de situatie dan, stel dat de honden zouden blijven? Is de situatie dan nog onhoudbaar?
Kleine kindjes leggen een groot deel van je besteedbare tijd plat, en met 2 honden kan het druk zijn. Maar hoe je ermee omgaat...jouw schuldgevoel over gebrek aan tijd en energie die je voor de honden overhoudt hoeft niet te betekenen dat de honden ongelukkig zijn.
En vergeet niet, kleine kindjes groeien snel, over een half jaar kan het alweer heel anders zijn.

Het is niet eerlijk de honden de schuld te geven van stress en zorgen als ze niet overmatig onaangepast gedrag vertonen. Het enige wat herplaatsen oplost,  is dat het misschien wat rust geeft in huis en op de uitlaatmomenten, en ergernis van je partner, maar meer niet. Daarentegen kan het zijn dat jij ongelukkig wordt...   Onderliggende problemen zullen er niet door verdwijnen.

Ik had al een hond en mijnheer DK heeft zich als kattenliefhebber moeten 'schikken' min of meer... maar hij is er net zo gek mee als ik. Het is makkelijker als je het samen kunt doen.

[Lizzy]

Met jouw achtergrond vermoed ik dat jij zelf heel goed/het beste kunt inschatten wat voor jouw honden het beste is. Of ze ernstig tekort komen. Of zij lijden aan dit alles. Heb vertrouwen in je eigen oordeel

Je moet daarbij (denk ik) ook wel kijken naar wat dit voor je gezin/relatie betekent. Als het betekent : honden de deur uit omdat je man dat nou eenmaal graag wil en jij daarbij zelf diep en diep ongelukkig wordt : dan schiet je jezelf te ernstig in de voet. Je zult het hem (denk ik) altijd kwalijk (blijven) nemen. Ook heel goed voor je relatie, not....

"Beetje jammer" wel, dat je man het eens wat met de komst van de honden en daar nu zo'n drama van maakt. Waarom is dat? Moet jij hem nu iets bewijzen? Oftewel, wat is het onderliggende probleem? Ik denk dat hij beter daaraan kan gaan werken!

Overigens ben ik misschien hard nu, maar ik spreek uit ervaring: voor kinderen is leven in een huis met een vader en een moeder waar ontzettend veel stress heerst en waar pa en ma eigenlijk niet bij elkaar willen zijn veel erger dan een goede scheiding.

Ik wens je heel veel sterkte . Dit is echt een drama

[Pauline]

Ik vind dat K&D en Lizzy hele wijze woorden schrijven! Sterkte met de situatie. 

[choopy]

Ik kan je er helaas niet mee helpen, maar wil je wel heel veel sterkte met alles wensen.

Helaas zit ik sinds afgelopen januari ook in zo'n soortgelijke situatie. Mijn man vindt de honden oké, maar daar houdt het ook wel mee op. Lekker lang wandelen, mee naar wedstrijden en clinics etc dat doet hij echt niet.
Hoewel we er vaak al over gepraat hebben en hij beterschap beloofde, gebeurt dat helaas niet. Vorig jaar is hij nog akkoord gegaan dat Djessy erbij kwam, omdat ik zelf steeds meer in de put kwam te zitten omdat ik geen hondje meer had om mee te trainen. Maar zelf was hij het er eigenlijk ook weer niet mee eens, omdat er toen toch weer 4 honden in huis waren en hij 2 eigenlijk maximaal vind.

En dat breekt mij sinds januari heel erg op. Eerder eigenlijk al wel, maar in januari iemand anders leren kennen waarmee ik een superklik heb, die ook bordercollies heeft en waar ik echt even tot rust kan komen.
Maar 11 jaar samenzijn geef je ook niet zomaar op.
Hoewel hier geen kinderen in het spel zijn, blijft het hoe dan ook super moeilijk om een juiste keuze te kunnen maken.

[hamada]

Er zijn al veel wijze woorden gezegd. Ik wil daarom alleen nog een keer noemen dat als het mogelijk onderliggende probleem niet wordt opgepakt iedere keuze die je/jullie over de honden maken pijn en verdriet, en geen oplossing zal opleveren.
Sterkte en wijsheid toegewenst.

[spreeuwtje]

Ik merk dat ik plaatsvervangend boos word en dan erbij nemend dat mijn ervaring met (sommige) mannen niet erg positief is ga ik iets zeggen wat vast iemand in t verkeerde keelgat schiet maar ik doe t lekker toch:
Man was het er ook over eens dat er kinderen kwamen. Wat als hij die naar verloop van tijd ook uitkotst?
Sorry... Maar uitkotsen is voor mij een reden om jezelf een schop onder je hol te geven (man dus) en er wat van te maken.
Geldprobleem, gezondheidsproblemen, werk, allergische kinderen of honden in t verkeerde huis vind ik logische redenen. Maar honden toch niet zo leuk vinden en je er aan ergeren vind ik een "eigen schuld, dikke bult" reden.

Je zegt dat er veel meer speelt. Jij bent nog niet hersteld van je zwangerschappen. Honden wegdoen is volgens mij alleen symptoom bestrijding.
Zorg dat je je energie weer op peil hebt, de rollen goed verdeeld hebt (paps ook een dagje tandvlees lopen met kids en jij met de pootjes omhoog) en uitgesproken hebt wat er nu werkelijk aan de hand is en wat echt zoden aan de dijk zet voor je een beslissing neemt die niet terug te draaien is.

Sterkte meis.

[Roosjes3]

Ik heb ook een vent die akkoord is gegaan met een hond in huis omdat IK dat graag wilde... Gaat allemaal prima, maar zodra mijn vent iets teveel aan zijn hoofd heeft of minder lekker in zijn vel zit is het onze hond die het mikpunt wordt van zijn geklaag. Alsof het de schuld van de hond is dat hij niet lekker in zijn vel zit. Onzin natuurlijk en dat zeg ik dan ook tegen hem! Dat is niet leuk om te horen en dan is vent even boos, maar gelukkig kan hij zich dan ook een schop onder zijn eigen kont geven en zijn werkelijke problemen onder ogen zien.
Tja, en dat herhaalt zich elke keer... Dus wat je schrijft herken ik wel. Maar daarom zou ik never nooit mijn hond weg doen. Mijn vent moet zich dan maar vermannen. Ik sluit me daarin dus bij Spreeuwtje aan.
Verder is het wel goed klote  en ik wens je dus ook heel veel succes in het handelen van deze nare situatie. Hopelijk is jouw vent ook in staat zichzelf een schop onder zijn hol te geven... 

[bloemetje]

Goh meid moeilijk. Alleen jij kan beslissen wat goed is. Mijn ex vond honden oké maar ik moest vooral niet al te gek gaan doen.  Ik kon daarmee leven. Mijn vriend nu staat naast me te trimmen,  zit naast me op een show.  Het kan m niet gek genoeg.  Maar nogmaals,  t is jouw leven en jouw beslissing.  Herplaatsen is in mijn ogen echt geen schande.  Ook je man herplaatsen niet (grapje). Sterkte

[de Meiden]

Er zijn al veel wijze woorden gesproken, voor mij zegt deze zin van je al heel veel......Man de deur uit is niet zomaar de optie......... dus de hondjes weg doen lost jullie problemen niet op, het geeft even lucht misschien... aan de andere kant een huis met stress samen met te weinig aandacht en beweging doen honden in hun nadeel veranderen, dan is het soms eerlijker om een goed hondenhuisje te vinden waar ze wel krijgen wat ze nodig hebben...
Moeilijk hoor, sterkte ermee !

[rosmin]

[quote="hamada"]
Er zijn al veel wijze woorden gezegd. Ik wil daarom alleen nog een keer noemen dat als het mogelijk onderliggende probleem niet wordt opgepakt iedere keuze die je/jullie over de honden maken pijn en verdriet, en geen oplossing zal opleveren.
Sterkte en wijsheid toegewenst.
[/quote]


+1

[Jantina]

Ik begrijp je verhaal wel geloof ik... En snap dat het super moeilijk is. Kleine kindjes en honden gaan prima samen, maar wel als je daar samen 1000% achter staat. Als mijn zoontje eens moeilijk in slaap komt, niet lekker is en gewoon mama bij 'm wil dan gaat je kindje echt voor en als er dan 4 voor de deur zitten van 'Hallo, wij willen echt plassen!!!' Dan geeft dat je gewoon stress, want je gunt dat je hondjes ook niet. Dan moet manlief dat ook inzien en lekker de honden pakken, gebeurt dat niet dan krijg je echt wrijving. Het gaat bij jullie ongetwijfeld prima als alles z'n gangetje gaat, jij de toko draaiende houdt enz, maar zodra dat even een keer niet gaat, is er heibel en dat breekt je op. Hoe oud zijn de kindjes? Hoe zijn de honden met de kindjes? Ik zou ze geloof ik toch niet zo maar weg doen, ik zou echt proberen om er toch samen voor te zorgen. Voor de kinderen is het juist ook zo goed om met honden op te groeien... Sterkte meis!

[Eertje]

Tijdelijk bij iemand onderbrengen, totdat je weer hersteld bent?