Hallo allemaal,
In 2011 heb ik een stukje geschreven en vragen gesteld over Sem, onze ruwharige teckel, die hersenbeschadiging op had gelopen na gebruik Ypozane, hij had heel erg last van vraatzucht en was binnen een paar dagen blind, alles er aan gedaan, oogarts geweest, hersenscan en wat niet al meer en oh ja de fabrikant geschreven. Een dierenarts raadde ons dat aan, maar 2 keer een brief terug. Het kon niet dat het door Ypozane kwam en hij zou wel iets anders hebben. We zijn nu 3 jaar verder en hebben Sem best nog een heel leuk leven kunnen geven tot vorige week woensdag 3 juni.
Dinsdag nog niets aan de hand, hij had af en toe een epilepsie aanval, 1 x per maand, maar dat duurde maar een paar minuten en dan ging het weer goed, maar woensdagmorgen kreeg hij om 06.00 uur een aanval, toen weer 1 om 08.30, hen DA gebeld en gevraagd wat te doen, zijn antwoord was, als hij er weer 1 krijgt wil ik hem wel even zien. Om 12.00 uur kreeg hij er weer 1, dus dierenarts gebeld en daar naar toe gegaan, ik vond hem ook wat kortademig. DA heeft hem onderzocht en vroeg of hij foto van zijn longen mocht maken. De uitslag was dat Sem vocht achter de longen had en zijn hartje was iets vergroot, ook kon het zijn dat hij een acute longontsteking erbij had, hij had geen koorts maar dat hoefde niet zo te zijn. Afijn, naar huis met medicijnen voor het hart, om vocht af te drijven, ( hij had ook al injectie gehad) antibiotica en medicijnen tegen epilepsie. Kijk het een aantal dagen aan. Thuisgekomen kreeg hij er weer 1 en hij wilde wat eten en kreeg er weer 1, na 2 uur weer 1 en bij het uitlaten weer 1. Heb de DA gebeld dat dit niet kon zo, zo zielig voor hem. Hij zou om 18.00 uur langs komen en toen hij er was lag Sem na een hele moeilijke dag net op mijn borst te slapen. DA vroeg of we dit zeker wisten, ik begon al weer te twijfelen maar mijn man was heel stellig, dit mogen we hem niet meer aan doen. DA zei dat hij hem anders nog injectie kon geven waarbij hij in slaap zou zijn tot volgende morgen en dan verder kijken, maar geen garantie. Sem is uiteindelijk overleden na het spuitje en hij heeft niets gemerkt hij sliep immers op mijn borst. Het zal ongetwijfeld het beste zijn voor ons allerliefste vriendje, maar ik kan niet de rust vinden om het gevoel te hebben dat dit het beste was, zo vreselijk missen. Misschien een reactie hoe jullie hier over denken,
Dank jullie wel!
Vrouwtjes van Sem (14,5 jaar)
PS kan iemand mij vertellen hoe ok foto's kan plaatsen?
. Je hebt al een enorm medisch verleden met Sem achter de rug en als hij dan van de ene aanval in de andere gaat...... wat voor keus heb je dan nog? Ik begrijp uit je schrijven dat Sem 14,5 jaar is geworden? Weet je, ik denk dat je gewoon tijd nodig hebt om te rouwen. Om te verwerken dat Sem er niet meer is. En dan komt dat gevoel van rust vanzelf. Eerst moet je door die vreselijke pijn van het gemist heen 
