Hallo, zijn er hier ook mensen met een hond die ook een Spindle cell tumor heeft of heeft gehad?
Mn hond van 11 is in maart jl eraan geopereerd, we dachten dat het een vetbult was, maar tijdens de operatie bleek het een vuistgroot gezwel te zijn,wat letterlijk uiteenspatte. Daardoor kon mn dierenarts niet alles weghalen helaas. Het gezwel is opgestuurd en daaruit bleek dat het om een kwaadaardige vorm van kanker gaat, niet met uitzaaiingen, maar wel een grote kans op terugkomen. Dat is inderdaag gebeurd, we zijn nu 3 maanden verder en sinds een maand weten we dat het weer terug is, snelgroeiend.
Omdat mn dierenarts dit soort tumoren niet eerder heeft gezien en ik niet meer naar Utrecht wil met mn hond, wend ik me tot jullie. Alles wat ik op internet kan vinden over dit soort tumoren, weet ik al of is in het engels. Bovendien zit het normaliter niet op de plaats waar mn hond het heeft zitten, het zit nl achter zn voorpoot ipv erop.
Ik wil heel graag weten wat ik kan verwachten van dit soort kanker, het gaat nu redelijk, hij heeft wel pijnstillers, tramadol, ik heb nog wel het idee dat het werkt.
Hij loopt nog pittig mee op de ronde. Eet ook nog redelijk (vlees), speelt nog, dus hij heeft nog wel lol in zn leventje.
Wanneer zou je nou in moeten gaan grijpen? Moet je afwachten tot het moment er is ,dat het helemaal niet meer gaat? Het gezwel groeit hard en groeit nu onder zn borstkas door richting zn voorkant van de borstkas. Of moet je besluiten om hem dat lijden te besparen en eerder in te grijpen? Maar wanneer is dat eerder ingrijpen dan? Mn dierenarts weet van mn dilemma, maar vond hem nog te goed om in te grijpen, inmiddels zijn we 2 weken verder en ik merk dat het elke dag een beetje minder gaat. Hij gaat zn rechtervoorpoot anders neerzetten, begint wat mank te lopen, maar dat is ook niet elke keer het geval.
Ik heb altijd gezegd dat wanneer hij niet meer achter een balletje aan kan rennen, ik in ga grijpen, want balletjes zijn zn lust en zn leven.
Dilemma dilemma, ik ben hier al weken mee bezig, mn hond is nu nr 1 en ik kan eigenlijk nergens anders meer aan denken, het is mn maatje, mn alles en ik wil hem nog helemaal niet kwijt, maar dit zo te zien breekt mn hart..... Heel graag jullie advies.
. Het is en blijft toch zo'n afschuwelijke ziekte 
. En ik zie gevallen waarbij ik denk "zo zo, wat een haast!" en ik zie gevallen waarbij ik denk "oh hemel, wie doe je hier nog een plezier mee?". Dit is en blijft een worsteling! Ik hoop dat er mensen zijn die goede adviezen voor je hebben!
