misschien heeft iemand er wat aan , als goed is kan iedereen t lezen zo niet... ik plak t er wel even onder...
het verhaal van miranda http://www.oes-bobtail.nl/en-zo-kwam-ik ... hondenpups
en die van mijn
Het is alweer 2 weken geleden dat alles hier even stil stond. Dat mijn lieve garonne ging bevallen. De weeën waren dagen te vroeg, dat was op zeker en we waren nog niet verhuisd! We wilden daar bevallen en niet in loerbeek na ons vorige nest.
Elke minuut van de afgelopen weken heb ik in angst geleefd door mijn vorige nest, de angst overheerst alles, nog een keer zoiets meemaken ga ik serieus niet meer overheen komen.
De dierenarts vond ook beter dan we niet hier in huis lieten bevallen, daarom zouden we de dekking ook eigenlijk de volgende loopsheid doen, want dan hadden we rustig op ons gemak een andere woonplek kunnen vinden en rustig verhuizen.
Maar deze 2 schatjes besloten anders, door onverwacht vroeg loops te worden en voor dag 5 blijkbaar het iets te leuk samen te hebben, aangezien ze vanaf die dag al gescheiden waren.
Nadat ze toch wel dik werd na paar weken en ons 16 pups liet zien op de echo, was er helaas niets anders te doen voor mij, dan uit de vereniging stappen.
De regels waar ik natuurlijk volledig achter sta, kon ik niet nakomen, omdat ik de dek formulieren niet had ingediend voor de dekking zoals natuurlijk wel hoort!!
Tevens moesten we binnen 2 weken een huis vinden die voldoet, wat bijna onmogelijk is natuurlijk, ook hierin stonden ze weer klaar me meiden!!!!
En nu begon ze dus te vroeg met bevallen en daar sta je dan, alles in huis om wel 3 nesten tegelijk te kunnen draaien, maar werkelijk NIETS kan ik gebruiken ivm de angst op besmetting, waar zit het in, waar niet, wat kan kwaad en wat niet, wie weet de antwoorden? Bijna niemand, dus neem je geen enkele risico, zelfs niet met spullen die tig keer zijn gewassen, schoongemaakt etc....De angst was weer volop terug vanaf moment dat de weeën begonnen bij mij!!!!
Maar met 1 berichtje aan 'de meiden' kwamen Mariska, Jose, Paula, Marij en de man en zoon van Miranda er direct aan.
Zomaar even lang in die auto stappen he om ons te helpen om uit pure noodzaak dan toch een kist te gaan opbouwen, spullen mee te nemen die op zeker geschikt waren om te gebruiken en om ons bij te staan.
Ondanks de spanning en de stress gebeurde dit alles weer met de bekende saamhorigheid en het gelach die de afgelopen maanden ons altijd samen bleef houden.
En zo begonnen we aan de lange koude nacht in ons geïmproviseerde plekje, om maar ver weg te zitten van het huis.
Het was de meest geïmproviseerde bevalling die ik ooit heb gehad, een niet door Zalika's gefokt teefje, wat dan toch echt wel anders is.
Met spullen van iemand anders, een geïmproviseerde kist, die overigens wel beter zit dan zo houten plaat als bodem haha.
Met mensen om ons heen, die geen ervaring hebben qua bevallingen, terwijl ik normaal alleen draai met mama als back-up, maar nog altijd zal deze de meest belangrijke zijn van allemaal door de mensen die volledig achter me staan en me helpen.
Die zo na 1 berichtje op fb : of hierheen vliegen of online de boel draaiende houden, telkens weer, dag in dag uit wanneer het nodig is.
Garonne haar bevalling ging op zich best goed, 10 mooie levende pups, die prima op tijd kwamen, alleen zonder vlies natuurlijk en met goede tijd ertussen, die met enige hulp van ons het dan ook prima deden en dan een mini kleine dode en wat half volgroeide bende erbij...
Na de bevalling hebben we zoals gewoonlijk onze bierpap gemaakt en de piton, ab en calcium gespoten en zijn we lekker bij Garonne in de kist blijven liggen om op haar te passen.
Ze was duidelijk erg moe en niet lekker, wat lichte koorts 39,5 dus niet verschrikkelijk, dus we hebben extra calcium gegeven en alles geprobeerd om haar te laten eten, ze is altijd al een moeilijke eter geweest, zo ook de week voor de bevalling of toen ze hier net was, dus daar hebben we ervaring mee en wisselen dus veel af.
Ze liet de pups prima drinken steeds, maar de melk kwam erg slecht op gang omdat ze zelf natuurlijk ook geen voeding binnen kreeg en zo ging het 2 dagen lang, aanleggen, voeding proberen te geven aan garonne, elke hap was er immers 1.
Zaterdags was hier weer een hele groep mensen Merel, Samantha, Britt met man, Renee, Petra, Faye, Marij met man, Jose om te klussen en mijn papa paste dus in de ochtend even op de pups en Garonne, tot ik geroepen werd ( ik heb geen idee meer door wie ) dat ik met spoed naar Mama en de pups toe moest. Daar stonden ze dan met ze allen, met een pup die zo wanhopig schreeuwde naar adem, dat ik het zelfs nu nog hoor. Geen flets idee wat te doen, snel de dierenarts bellen, zit er wat in ze keel? Nee !!! Schudden gedaan? Ja natuurlijk. Is die gestikt? Geen idee ik was er niet bij, maar ze liggen apart van mama, dus weinig kans. Maar we hebben haast hij is helemaal blauw en hij begint te plassen en te poepen en is dus zo ong dood!!!!! Uh kom dan maar hierheen, en rijden.
Omdat ie stopte met ademen ben ik het gaan beademen, de hele weg naar de dierenarts toe, pffffffffffff 10 lange minuten waarin hij bleef leven!
Ondertussen bericht naar de meiden over wat er nu weer was.
Bij de dierenarts gekomen, heeft hij hem bekeken , geluisterd, niets vreemds te horen, maybe beetje vocht in de longen, langzaam werd hij weer blauw dus ben ik hem weer gaan beademen terwijl we onze opties overwogen, de kans was dat het iets erfelijks was, dat hij zich verslikt heeft of gewoon iets was waardoor het veroorzaakt werd.
Ik besloot toch om hem prednison en vochtafdrijvers te geven, hij moest het tot 15.45 minstens blijven doen want anders werkte de medicatie nog niet, pffff 30 lange minuten waarin ik terug naar huis reed, waar ze me op stonden te wachten.
Minuten hebben we buiten rond gelopen en gestaan, tot de tijd verstreek, ik heb hem constant beademd en zo bleven we door gaan en bleef hij leven, net aan, hij moest continu beademd, want anders viel hij weg, begon hij weer verschrikkelijk te krijsen.
Inmiddels was Garonne ook heel slecht er aan toe, ondanks de calcium en de AB viel ze volledig weg , haar hoofd viel gewoon om, haar tong tussen haar bek, pfffffffffffffffffff wat een doodsangsten sloeg ik uit, dus bericht naar Miranda helppppppppppppppp het gaat echt helemaal kut, suggesties, ideeën, hoop???!!!
Tussen de crisis door de pups gewogen, afgevallen minstens 60 gram, help!!! het gaat gewoon helemaal de verkeerde kant op.
Met de pupjes die hebben honger en zijn zo zwak aan het worden, ze komen ruim onder hun geboorte gewicht nu.
Met Garonne die zo slecht is dat we haar er doorheen moeten loodsen.
En met mijn kleine Special die aandacht nodig had op vele manieren.
Daar zat ik dan bij de kist, zooooo alleen in me wanhopig, verdrietig, doodsbang voor mijn pups en voor Garonne.
Met topper Jose die ondertussen heen en weer vloog 1001 dingen regelde om maar te zorgen dat ik de spullen had die nodig waren en alles door ging.
En die lieve Petra, die bij mij en de pupjes bleef de rest van de middag, die me overeind hield door haar eeuwige positiviteit en geloof in mij en Special, haar rust en kalmte, waardoor ik normaal kon blijven nadenken en het niet opgaf, die er gewoon voor me was, zodat ik niet volledig instortte en ondertussen ook nog voor kleine special zorgde terwijl ik echt mezelf even weer tot rust moest krijgen of goed te kunnen nadenken en handelen.
En toen kwam Miranda, mijn redder, mijn vriendin, zo kalm en rustig, eindelijk iemand erbij met wat ervaring, die geweldige nuchterheid, waarmee ik me zorgen kon delen, mijn angsten voor allemaal en ik even in kon storten omdat zij het nu even op kon lossen.
Die de helderheid had om me pups te temperaturen en extra warmte te geven en ze sonde voeding te geven , zodat ze geen honger hadden tijdelijk.
Ik ben er heel even naar buiten gegaan even me rust gepakt, en ondertussen hebben Miranda en Jose voor me pups en Garonne gezorgd, blindelings vertrouwen in ze, ik die nooit iemand vertrouw met me hondjes en alles zelf wil doen, heb me pups zo bij Miranda gelaten, terwijl mama even lag te slapen.
En toen kwam daar de walgelijke keuze voor mijn wat gaan we doen, met een pup die maar 32 graden was, nog steeds blauw aan liep af en toe en een teefje die meer dood dan levend aanwezig was. 9 andere pups die zwakker werden elke minuut die voorbij ging.
Miranda bood me aan om voor de helft te zorgen, om te kijken of ze die kon redden, aangezien we allemaal op dat moment weinig hoop hadden, moest er iets gebeuren, nooit deed iemand zoiets onbaatzuchtig voor mij en me hondjes, ik denk niet dat ik ooit kan zeggen hoe zeer dat me heeft geraakt en hoe dankbaar ik ben.
Maar toch he, je pups weg doen is een verschrikkelijke keuze, 1 waarbij je iemand blindelings moet vertrouwen, durf je dat aan, wat als het fout gaat, wat als ze dood gaan, komen we daar ook doorheen????
EN zo ja, dan moet je ook nog eens moet gaan kiezen tussen 10 pups: 'Wie wil je redden?' Wie heeft het de meeste hulp nodig?
Maar tja moedermelk en iets meer speling om voor Garonne, Special en de andere 4 te zorgen telde op dat moment natuurlijk ook mee, alles voor de hondjes he en moedermelk is toch de beste basis en hun grootste kans.
Na veel steun van Petra en Jose , na veel gepraat met Miranda besloten mijn beste hondjes aan Miranda mee te geven, de kleinste reu en de 4 meiden.
Ze los te laten, met de vraag of ik ze ooit nog terug zou zien was zo verdomd moeilijk, een keuze die me van binnen verscheurde, waar ik niet aan wilde denken, maar wat gewoon moest gebeuren, omdat ik altijd op de eerste plaats voor de honden kies.
We moesten natuurlijk ook gewoon door, want Special had aandacht nodig.
Ons Garonne moesten we dwingen om te blijven leven en de 4 andere hadden sonde voeding nodig om de 2 uur om te wennen en steeds hogere dosering, slapen is er niet bij, want ze hebben elke minuut aandacht nodig en zorg om te blijven leven.
Gelukkig was Kelly van Miranda geweldig en heeft ze samen met Miranda mijn pups door de eerste dagen heen gesleept en waren ze al heel snel normale pups die het super deden bij hun pleeggezin.
Garonne en de pups waren inmiddels verhuisd, maar hadden het nog zwaar, de pups kregen geen moedermelk dus liepen langer achter, ondanks de sondevoeding.
Mijn kleine special, mijn wondertje, hij leeft ook nog en schreeuwt het hardste van allemaal inmiddels, hij is een vechtertje, maar speciale ventje.
Mijn andere schatjes die moet ik ook missen omdat ik loerbeek draaiende moeten houden met de hondjes en me kindje, want mama die doet de sonde voedingen en probeert Garonne te redden, met hulp van de meiden, die wisselt proberen hier zoveel mogelijk te zijn.
Het is verschrikkelijk zwaar, maar doordat de meiden zo vaak mogelijk komen als ze kunnen.
Kim die zomaar uit het niets sonde geeft een hele nacht lang, terwijl ze dat nooit deed en vanessa het weekend de dienst draait bij garonne om ons wat slaap te geven, om ons wat adem te geven. Maris en jose die komen, om voor de hondjes te zorgen, door paula en marij die hier komen helpen.. redden we het net, het is hard doorwerken, maar we redden het maar zonder hun was het simpelweg onmogelijk geweest en zullen we het niet redden de komende weken.
En dan alle steun via fb en tel, de mensen die mp en de site draaiende houden, die mijn administratie doen, die zorgen dat de hondjes geplaatst kunnen worden.
Mijn nest is het meest speciale die ik ooit heb gehad, met vele verzorgers, met een teefje die zooooo oneindig lief en ons blindelings allemaal vertrouwd.
Helaas eet garonne nog heeeeel slecht en als ze eet spuugt ze vaak, we zijn er nog lang niet, we maken ons nog steeds zorgen, waarom is een hond zo ziek opeens he? Omdat er puppen zijn afgestorven? Lichamelijk was ze super gezond, dus waarom weten we echt niet.
Mama moet volledig sonde voeding doen voor de pups en zit 24 uur per dag bij garonne, die dus geen melk meer heeft gekregen.
Ik doe werk voor 2 mensen in me eentje en ondertussen mis ik alles wat zo mooi is van een nest, ik zie ze niet groeien, kan ze niet aanraken, niet zien, soms heel even een paar minuten, maar het doet zo verschrikkelijk pijn, je mist de kleine belangrijke dingen waardoor je die onvergetelijke band opbouwt met de pups, waardoor je ze blindelings herkent, hun eigen unieke kenmerken, je mist dat de oogjes open gaan, dat ze beginnen te lopen en blaffen...
Het doet me pijn, heel diep van binnen.
Maar ze zijn gered en ze doen het goed en ze groeien op in zoveel liefde, gekoesterd door zoveel mensen, mensen die het beste zijn op de wereld dat een mens kan hebben in zijn leven.
Dan moet je niet egoïstisch zijn, maar dankbaar voor alle liefde en positiviteit die er de afgelopen 2 weken is geweest, ondanks de zorgen en het verdriet.
