Gisteren kreeg Nelson een nieuwe diersoort voorgeschoteld: duif.
Het was voor ons allebei de eerste keer dat er iets gevoerd werd wat nog helemaal compleet was.
Dat het niet handig was om binnen te voeren had ik al verwacht. Ik had de duif al open gesneden zodat Nelson hopelijk zou merken dat het eten was, en geen speelgoed. Met het mooie weer van gisteren mocht hij lekker in de tuin eten.
Vrouwtje neemt de duif mee naar buiten, Nelson gaaf keurig zitten, wacht op mijn 'toe maar' en stort zich vol overgave op zijn duif. Hij neemt hem eens goed beet en scheurt er al schuddend en gooiend de tuin mee door. Ik lag helemaal dubbel van het lachen.
Tot dat ik het tuinhekje hoorde opengaan.
Daar stond ineens de buurvrouw in de tuin. Ze schrok zich zichtbaar wild van Nelson die nog altijd op topsnelheid door de tuin rende met de dode duif in zijn bek. Het kopje bungelde maar zielig op en neer.
Ik probeerde nog uit te leggen dat wij geen brokken voeren, maar mijn woorden gingen verloren in een hard gegil van de buurvrouw. Nelson had haar in het oog gekregen, kwam als een dolle op haar afgesjeesd, helemaal trots op zijn duif, en springt met het opengesneden beest vol tegen de arme vrouw aan om haar goedendag te wensen.
'Oeh wat eng, wat eng, wat eng!', gilde ze.
Of ze nou de duif bedoelde of Nelson is vooralsnog onduidelijk.
Na nog een paar sprongen van Nelson, een buurvrouw die me verzekerde dat ze van de schrik was bekomen en een vrouwtje dat niet meer bijkwam van het lachen is meneer Nelson heerlijk zijn duif op gaan eten.
....... Zie het al helemaal voor me.....
Zo grappig en herkenbaar!
