[charmed]

Bijna bij mijn einddoel?

Vorige week was een heel spannende week, had vorige week een nieuwe broek weggebracht naar de naaister maat 38 (lisje kapotgetrokken) Ik zou hem vrijdag mogen halen, maar vrijdag was ze er niet. Dus vandaag even heen gegaan. Ze had de beige broek ook al kleiner gemaakt, 2 cm kleiner (een halve maat kleiner) vandaag heb ik deze opgehaald en even aangetrokken om te kijken hoe lang ik nog wachten moest, om hem aan te trekken en hij paste met gemak.. Denk dat ik van de week maar eens ga wegen bij de ha.. Maar ja, zit nog steeds vet in mijn schort. Een klein beetje en dat moet er wel uit.

Vind het nu wel spannend worden. Sta al helemaal te stuiteren bij de gedachte dat ik straks een leuk gewicht heb (vind het nu al, maar ja, moet wel dat vet kwijt)

[inge58]

Geweldig joh! En zo knap!

Er is alleen iets wat ik me toch afvraag: waarom wil iemand perse terug naar maatje 38 of minder?
Ik heb zelf een volle maat 44 en ik wil echt geen maatje(s) minder hoor.
Een stevige bil partij en een goeie borstpartij is in mijn ogen veel mooier.
Vind mezelf er niet mooier op worden als ik afval.

Nogmaals ,ik vind het razendknap van jou,diep respect!
Maar waarom zo'n meisjes maatje?

Ik ben niet nieuwsgierig hoor,maar dat denk ik elke keer als ik jouw vorderingen lees. 

[Pauline]

Ik denk dat uit mijn vorige reacties wel is gebleken dat ik eigenlijk een beetje zoals Inge denk. Vind dat je wel heel erg bezig bent met maat..... En de gemiddelde vrouw heeft wel wat vet op haar buik.

Uiteraard vind ook ik je prestatie knap hoor, daar gaat het hier niet over. Het gaat mij erom dat ik soms het idee krijg dat je nog niet tevreden met jezelf bent en ik me afvraag of je dat op gaat lossen door nog meer af te vallen.

Sorry als ik vervelend overkom, want dat is ABSOLUUT niet mijn bedoeling.

[MarijeEnBoomer]

Je had 26 april toch al maat 38 bereikt  ???

[Martine-Tom]

Ik kan er niks aan doen dat ik er een onbehaaglijk gevoel bij krijg zo onderhand. Zo obsessief ermee bezig zijn (heb ik het idee) kan nooit goed zijn. Knap wat je op eigen kracht bereikt hebt maar er komt een tijd dat je ook gewoon tevreden moet zijn "een beetje vet maar het moet wel weg"...
Ik moet zelf gedwongen afvallen voor een operatie, had 44/46 zit nu op 42 dus ik weet hoe moeilijk het is, maar ik weet ook hoe het is om een eetstoornis te hebben of een verkeerd lichaamsbeeld, wat meestal hand in hand  gaan, en dat gevoel krijg ik hier nu een beetje.

Ik kan er naast zitten, en dat hoop ik, maar je kan beter tevreden zijn met een maatje 40 dan blijven streven naar iets wat misschien wel nooit komt omdat tevreden met jezelf zijn niet in de weegschaal zit maar tussen je oren...

[charmed]

Toch heb ik de reden hier al een keer geschreven waarom ik hiervoor kies. Gewoon omdat ik dus niet met 40 of 50 cm vel extra wil lopen de laatste 50 maar van mijn leven. Stel dat ik dus slecht ter been raak, waar dus een heel grote kans op is, met een rechtszijdige spastische verlamming! Die ik dus heb, waar ik dus maar 30% mee kan. Iemand hoeft me maar op een onverwachts moment aan te duwen en als ik dan op mijn rechterbeen terecht kom, dan donder ik gewoon om. Heel leuk om te zien, maar om mee te maken? nee niet leuk.


Ik wil dus het overtollige vel kwijt omdat ik dan geen extra ballast mee hoef te slepen in de toekomst. Toen ik geboren werd heb ik zuurstofgebrek gehad, daardoor de verlamming, met 4 jaar kon ik nog niet lopen, sindsdien ziekenhuis in en uit, spastisch centrum in en uit, meedoen met onderzoeken tot mijn 16de. Beugel, operatie, slecht lopen, niet mee kunnen komen etc. Veel gepest, ik werd gewoon in de heg gegooid van een afstand als kind van 5/ 6/ 7, Was leuk hoor! NOT! Naarmate ik ouder werd bleef ik gewoon zwak in dat been (veel vallen). Door omstandigheden werd ik dus dikker en dikker, iemand pakte mijn eigenwaarde af, ik heb altijd gedacht toen ik jong was, dat een volwassene het voorbeeld moest geven aan kinderen, maar deze volwassene was nog erger en gemener dan kinderen. Toen werd ik dus dik, door andere zorgen om o.a. honden werd ik nog dikker.

Nu wordt ik dus door zorgen/stress dunner en dunner. Want een dieet heb ik niet gedaan, ik eet alleen gezond en ik eet best veel. Ondanks dat,  vliegen de kilo's er bij tijd en wijle af. Nu dus ook! Terwijl ik meer eet dan de laatste tijd. Ik liep al die tijd toen ik dik was dus behoorlijk slecht, elke 2 weken ging ik onderuit. Dat liep vaak af in een kneuzing waar ik de helft van de tijd al niet meer over begon, want dat was dagelijkse kost. Door het vallen, op allerlei vreemde manieren, heb ik ook zenuwen knel zitten. De pijn verplaatst nu dus steeds. 2 jaar geleden begon ik vanzelf af te vallen, na het overlijden van mijn honden. Het was niet te stoppen, toen heb ik mijn voeding omgegooid in gezond, toen ik in de gaten kreeg dat ik heel veel gewicht kwijt was, ben ik mij gaan concentreren op mijn benen. Dus meer lopen, steeds harder lopen (dat gaat ook vrijwel vanzelf als je slanker wordt) en zorgen dat mijn rechterbeen ook sterker wordt, daarnaast een paar maanden gefietsts. In deze tijd ben ik niet gevallen, op die keer in april na.. Dus ik ben welgeteld 1 x in de 2 jaar gevallen. En toen heb ik mij niet pijn gedaan, ik heb nl. niets gekneusd zoals anders. Wil ik ooit weer terug? NEE! Nooit meer.

Ik ben dus echt vastberaden om dat overtollige vel weg te laten halen, maar dat doen ze dus niet als er nog vet in je buik zit. Want dan zijn de risico's veel hoger. Daarom wil ik dus zo slank worden.

Ten eerste dus om mijn linker been te ontlasten, want die moet ons (al het gewicht) al 45 jaar dragen. Nu is elke kilo dat ik lichter ben meegenomen, ik heb nu sterkere benen, en ik merk gewoon toen ik maat 40 had dat ik overal nog moeite mee had. En nu kan ik gewoon veel meer, nu ik nog lichter ben. Mijn rechter been wordt bijna niet aangestuurd door mijn hersenen, want dat is wat er gebeurd. Dus ik moet bij elke stap die ik met rechts moet maken, nadenken wat te doen. Vergeet ik dat, lig ik op mijn snufferd. Hoe ouder ik wordt, des te minder kracht zal ik ooit weer krijgen in mijn verlamde been.  Ik zie nu mijn moeder die is ook dik, zit in een rolstoel, kan amper wat beginnen. Moet er niet aan denken dat ik straks 80 ben en een lap vel van 50 cm heb te onderhouden, stel voor dat de thuiszorg er niet meer is en je komt in een bejaardentehuis en heel de boel aan je buik rot weg (ja misschien ver gezocht, maar weet zeker dat er dingen gebeuren die het daglicht niet kunnen verdragen) Ik wil zo lang mogelijk nu kunnen genieten van het leven. Ik heb 25 jaar weggegooid, daar ben ik zelf ook schuld aan, ik had me nooit door iemand zo moeten laten onderdrukken en mijn eigenwaarde moeten behouden. Maar door alle negativiteit van vroeger (ouders hebben nooit gemerkt dat ik gepest werd, terwijl het hele dorp er het er dagelijks over had) dacht ik dat ik alles verdiend had. Dus ik dacht echt dat ik het verdiend had om zo behandeld te worden. Maar dat is nu klaar, nu wil ik leven en ik wil zo goed mogelijk uit de voeten kunnen en met mijn verlamming is dat met zo min mogelijk overtollig gewicht! Dus geen extra vel.

Hoop dat jullie het nu begrijpen?

Geweldig joh! En zo knap!

Er is alleen iets wat ik me toch afvraag: waarom wil iemand perse terug naar maatje 38 of minder?
Ik heb zelf een volle maat 44 en ik wil echt geen maatje(s) minder hoor.
Een stevige bil partij en een goeie borstpartij is in mijn ogen veel mooier.
Vind mezelf er niet mooier op worden als ik afval.

Nogmaals ,ik vind het razendknap van jou,diep respect!
Maar waarom zo'n meisjes maatje?

Ik ben niet nieuwsgierig hoor,maar dat denk ik elke keer als ik jouw vorderingen lees. 

[charmed]

ja, zit nu halverwege maat 38.

Je had 26 april toch al maat 38 bereikt  ???

[charmed]

Met maat 40 kan ik nog steeds niet veel, ik zit nog steeds met een verlamming die niet over gaat. Dat is ook mijn probleem. Ik wil zoveel mogelijk kunnen. Ik merk nu heel erg goed dat ik veel meer kan dan met maat 40.

Ik ben zeker wel tevreden, maar ben heel bang dat ze een operatie gaan afwijzen, want daar zijn ze goed in. Mijn schoenen hebben ze 3 x afgewezen met als resultaat, dat ik nu al zeker 5 maanden op veel te grote schoenen rondloop en mijn enkels behoorlijk pijnlijk worden. Ik totaal geen steun meer heb van deze schoenen. Iedere keer hebben die gasten weer een nieuwe smoes. Eerst geen tijd, dan een maand later weer een berichtje moeten ze meer info. Stuur je weer nieuwe info moeten ze foto's *zucht*

Ik kan er naast zitten, en dat hoop ik, maar je kan beter tevreden zijn met een maatje 40 dan blijven streven naar iets wat misschien wel nooit komt omdat tevreden met jezelf zijn niet in de weegschaal zit maar tussen je oren...

[Martine-Tom]

Ja ik heb je dat eerder zien schrijven. Ik ken die eis niet, ken een aantal mensen die die operatie hebben gehad en daar was echt nog wel wat vet in het schort aanwezig, helemaal niks is nagenoeg onmogelijk.
Wel weet ik dat er verzekeringstechnisch een aantal zware eisen zijn, zo moet het vetschort op 25% van je bovenbenen hangen bijvoorbeeld, ook daar zie ik niks staan over aanwezig vet.

[charmed]

Geen idee of het in de regels staat, maar de risico's zijn groter. Heb het van een aantal mensen die zelf geopereerd zijn. Nu zal niet elke operatie hetzelfde zijn. Deze week moet ik toch naar de ha, ga eerst eens bij de assistentes langs laat ik daar alles onderzoeken wat daar kan en dan een afspraak maken voor later in de week voor de rest bij de ha.

Vorige week is dat niet gelukt omdat ik ineens met Prudence naar de dierenkliniek moest.

[charmed]

Vandaag begonnen met iets meer calorieën te eten. Geen slechte dingen, een fruitportie extra. Daar doen we het voorlopig even mee en dan kijken of het er nog af gaat of dat we stabiel blijven. Zo her en der ook even rondgevraagd bij een ervaringsdeskundige(n) (o.a. iemand die 100 kg afgevallen op eigen kracht) die is al 7 jaar op gewicht nu. Die gaf ook deze tip om ergens een portie van extra te nemen. De ene keer kan dat fruit zijn, de andere keer iets extra als maaltijd of zo. En zo an en toe eens lekker verwennen van jezelf, met wat lekkers te eten (dat ga ik dan wel zelf maken, anders wordt ik daar ziek van. En dan was het achteraf toch niet zo heel lekker)

Had verwacht dat ik pas over 2 weken op dit gewicht zou zitten. Was er al bang voor dat het sneller zou gaan, dus moet nu alles versneld invoeren, vandaar vandaag al gestart met iets extra's eten. Had vorige week ook al een paar keer wat extra's gepakt omdat er veel stress was. Dat heeft helaas niets geholpen. Ben natuurlijk wel heel blij dat die kilo's er af zijn (en ben dan ook heel enthousiast), zo snel had natuurlijk niet gehoeven, dat realiseerde ik mij in bed pas. Dan spookt alles nog even door mijn hoofd. Ik eet nog steeds 6x per dag kleine beetjes en eet niet minder dan voorheen. Stress is een hele grote factor bij mij die nu meespeelt. Ook heb ik vandaag Prudence gewogen, omdat zij steeds blijft afvallen, zit ik in de stress, bang dat ze blijft afvallen. Gelukkig ze is voor 't eerst sinds december gelijk gebleven. Na haar ruggemerg infarct bleef ze afvallen. Gelukkig niet zo snel als de eerste week erna, ik denk toch dat dit wel verband houdt met elkaar. Ik hoop nu dat de stress rondom Prudence bij mij nu ook wat verminderd en hierdoor niet zo snel meer afval. Ik loop al een tijdje veel minder met de dames omdat Prudence juist blijft afvallen, maar ook dat heeft geen invloed gehad op het afvallen bij haar. Ik hoop dat we nu op de goede weg zijn met Prudence

[Arkay]

Ik vind het aan de ene kant heel gezond omdat een oke gewicht gewoon belangrijk is aan de andere kant is het heel erg ongezond omdat het stres gerelateerd is.
Heb je een mogenlijkheid om wat aan de stres te doen of aan de achterligende problemen die het veroorzaken ?
Heb je dat met de huisarts overlegt of bij bijvoorbeeld een alternatieve arts, want stres is nog dodelijker dan overgewicht

[charmed]

Helemaal mee eens. Wil mij zo goed mogelijk kunnen bewegen straks, maar het hoeft van mij ook niet te snel te gaan. Dat vind ik best eng. Ondanks dat ik dan soms best enthousiast reageer, want er af is er af! Het is dus eigenlijk heel dubbel allemaal nog steeds.

Ik denk dat ik met deze stress zal moeten leren omgaan. Dat wil ik dan ook bespreken met de ha. Elke keer als er wat met de honden aan de hand is begin ik sneller af te vallen en dat is niet de bedoeling, ben gewoon heel bang dat hen ook wat overkomt. Ben er 5 in 2 jaar tijd verloren, waaronder 2 jongere honden, eentje was 11 en de andere 6. Dit is er bij mij goed ingehakt. Dus elke keer als ik schrik (en dat gebeurd nu redelijk vaak) Ze hebben steeds om beurten iets, dan val ik versneld af. De zorgen zijn er dan tot dat probleem weer is opgelost. In September had Phoebe Hepatitis A, In december had Prudence hepatitis A, daarna een ruggemerginfarct, Whisper had het najaar een longonsteking en bronchitis. Sinds het ruggemerginfarct blijft Prudence afvallen en ondanks hele grote hoeveelheden meer voer bleef ze afvallen, daarom ben ik ook zo snel afgevallen, ben gewoon te bezorgd, maar niet verwonderlijk wat wij allemaal hebben mee moeten maken met alle shelties. Alleen dat ze allemaal na elkaar zijn overleden, daar kan ik zeker niet mee omgaan en de angst blijft.

De afspraak bij de ha staat al, wilde eerst ergens anders over hebben. Maar vandaag na lang denken, denk ik dat dit bovenstaande belangrijker is dan de rest rondom het afvallen voor nu. Dit moet ik eerst onder controle krijgen (dat ik er mee leer omgaan), daarna moeten de rest rondom het afvallen bespreken. Denk als ik er mee leer omgaan, dat we dan al de helft hebben gewonnen, dan hoop ik dat het positieve effect is dat ik niet meer afval door stress.

[Arkay]

Knap van je om die keus van prio te verleggen te maken, een ding is zeker je hebt veel voor je kiezen gehad en dat is niet in je kouwe kleren gaan zitten.
Ik hoop dat je arts een therapeut weet waar jij je ei kwijt kan en die je een tap in de goede richting kan helpen.
(medicijnen helpen enkel tijdelijk en lossen de achterliggende reden niet op)

[charmed]

Medicijnen heb ik niet, ik moet helder blijven voor alles. Ik zou ze ook niet willen hoor. Ik ga zelf even meekijken naar een therapeut, want degene die me kan helpen is iemand die ook o.a. van dieren houdt. Iemand die niet van dieren houdt kan ik niet mee praten.

het lijkt wel feest nu. Ik loop al 3 dagen naar mezelf te kijken, vind nu ik deze maat heb mezelf wel heel leuk eruit zien, van mij hoeft er ook niets meer af. Er zal nog wel een paar kg afgaan als ik aan het opbouwen ben van Calorieën, dat is op zich niet zo'n ramp. Vandaag de parfum gekocht die ik al in oktober wilde Lange zoektocht geweest, vandaag was die 40% goedkoper en nog eens 15 ml extra. Voelde me heel erg verwend. Ik zei ook dat het een feestje is  Zo voelt het ook. Kreeg ook bij diverse winkels nog proefflesjes mee met parfum

Vandaag bericht gehad dat 2 juni mijn schoenen klaar staan. Dus eindelijk eens Coole schoenen! Daar moet wel een leuke outfit bij, daar ga ik met mijn zus eind mei voor op stap. 12 juni een andere coupe. En dan gaan we het er lekker van nemen. Binnenkort krijg ik een andere tuut-tuut. Fred Flintstone die handmatig gestart moet worden, ik hoef nog net niet zelf te lopen tijdens het rijden, maar daar is ook alles mee gezegd, die gaat eindelijk weg! Vind het een enge auto. Er komt een George Clooney voor in de plaats, niet al te jonge mooie tuut-tuut die heel zuinig is! Mits de tuut-tuut door de keuring komt bij de dealer. Want dit keer gaan we geen auto kopen zonder keuring.

Ik ben helemaal gelukkig nu Komen allemaal cadeautjes overal vandaan. Die tuut tuut krijg ik omdat ik zoveel ben afgevallen