[spreeuwtje]

Ik heb het een hele tijd geleden al eens geschreven.
Mijn moeder is nu 73 en gaat mentaal hard achteruit.
Een jaar of 4 geleden was het nog wel grappig. Mijn moeder die zich afvraagt waarom dat stomme programma op die andere zender al de hele avond duurt terwijl het alleen om een promo gaat die tijdens iedere reclame gedraaid wordt.
Maar nu is het al een hele tijd niet zo grappig meer.
Misschien als ze in haar normale situatie is met mijn vader, zal ze zich nog prima redden. Dat zegt mijn pa tenminste. Maar die is net zo bang voor de waarheid als zij.
Als ik op visite kom, dan raakt ze in de war.
Ze weet dan niet meer goed hoe ze koffie moet zetten. Wat ik in mijn koffie heb. Dat je koffiemelk in je koffie kunt doen zonder het te moeten koken.
Dat die lepel op tafel gewoon al jaren lang in haar bezit is. En niet een lepel van mij is die ik heb meegebracht.

Ik heb het al een paar x aangekaart bij mijn vader. Die zegt dat t nog prima gaat. Bij hem kom ik niet verder. Mijn moeder wordt kwaad als ik mijn zorg uit en het heb over een bezoek aan de dokter. Bij haar loop ik t risico dat ze nooit meer met me praat. Er zijn verder geen hulpverleners in hun buurt die een oogje in t zeil kunnen houden en ik ben enigst kind.

Vandaag werd ik nog eens met mijn neus op de feiten gedrukt. Ze wilde bij een snackbar een kroketje uit de muur trekken. Dat doen mijn ouders al zo'n 20 jaar iedere vrijdag.
Mijn pa gaf haar een afgepast bedrag wat ze zo in de automaat kon gooien. Maar het lukte haar niet. Ze ging het proberen te wisselen in een ander apparaat, wat ook niet lukte. En nog een x 1,60 opnieuw bij elkaar tellen ging ook niet meer. Dus heb ik gebeld met een info nummer van altzheimer Nederland. Zij zeggen wat ik al dacht.., ik kan alleen met haar huisarts proberen te praten maar als mijn moeder niks wil kan niemand iets doen.
Tot er ongelukken gebeuren.
De huisarts daar op bezoek laten gaan of op slinkse wijze haar naar de arts krijgen.... Pfff. Ik denk dat ze met haar Haagse achtergrond die arts of mij een slag voor de harses geeft.

Ik moet nu dus kennelijk lijdzaam toezien hoe mijn moeder al snel verder afglijdt. Het gaat nu in een razend tempo. Binnen een half jaar tijd kan ze niet meer de schone schijn ophouden. Ik vind het nu eng worden. Ik kan mezelf niet meet voor de gek houden.

Wat kan ik voor hun doen?
Ik blijf op mijn pa inpraten maar hij houdt zo veel van haar en is heel bang om haar kwijt te raken.
Hij is ook bang voor haar woede. Want ze kan heel fel en onredelijk worden. (Zo is ze altijd geweest, Haagse he )

Stel het is altzheimer. Ik begreep dat er wel experimenten gedaan worden met medicatie, maar er is nog geen wetenschappelijk bewijs voor een daadwerkelijke verbetering bij gebruik. Dat zei die mevr door de telefoon.
Maar ik weet dat er bij huisdieren wel homeopathie toegepast wordt. Misschien voedingssupplementen? (Niet dat ik ze zover krijg om die te gaan gebruiken, maar wie weet?)

Pfff ik voel me zo machteloos!!!
Wie heeft er nog een ideetje?

[Ponneke]

Ach Spreeuwtje wat afschuwelijk.
Genezen is onmogelijk, er zijn wel remmende medicatie, maar of dat iets uitmaakt?
Proberen kan natuurlijk altijd.
Sterkte met de zorgen om je ouders...ja ouders, immers voor je vader is het ook een "hel".

https://www.alzheimer.nl/over-alzheimer ... teverloop/

[Naomi B]

Wat moeilijk. Ik zou toch proberen met je moeder een afspraak te maken bij de huisarts. Sterkte meis ermee.

[spreeuwtje]

Ach Spreeuwtje wat afschuwelijk.
Genezen is onmogelijk, er zijn wel remmende medicatie, maar of dat iets uitmaakt?
Proberen kan natuurlijk altijd.
Sterkte met de zorgen om je ouders...ja ouders, immers voor je vader is het ook een "hel".

https://www.alzheimer.nl/over-alzheimer ... teverloop/

Voor wat ik begreep is er nog geen wetenschappelijk bewijs voor de werking daarvan.
Maar als ik rondlees op het internet zijn er veel mogelijke oorzaken voor dementie. Dementie is het gevolg. Aan die oorzaken kun je wat doen en er zijn ondersteunende zaken als bijv lichttherapie.

Ik vind het idd verschrikkelijk voor hun beide. Die angst bij hun allebei.... Zo naar om te zien.

[spreeuwtje]

Wat moeilijk. Ik zou toch proberen met je moeder een afspraak te maken bij de huisarts. Sterkte meis ermee.

Mijn moeder maakt me af als ik dat zou doen.  Dan kom ik er nooit meer in. Hoe vergeetachtig ze ook is, dat vergeet ze niet meer hoor. Al zou ze daar zitten, ze zal zijn hulp nooit accepteren.

[Naomi B]

Dat is wel heel moeilijk idd. In de meeste gemeentes zijn wel contactavonden voor familieleden van mensen met Alzheimer. Mss ook bij jou in de buurt? Dan zou je mss naar een voorlichtingsavond kunnen gaan. Ik zoek nog even een link voor je.

[Tanna]

Ik weet hoe moeilijk dit is, verschrikkelijk. In medicatie geloof ik niet zo, heb bij diverse mensen meegemaakt hoe ziek ze werden door de pillen, terwijl het proces gewoon verder ging. Heel zwaar voor jullie........

[Mowgli]

Wat een moeilijke situatie zeg... Maar als ze echt niets willen, dan denk ik dat je het helaas moet accepteren, hoe zwaar dat ook voor je is. En dan wachten tot zich het eerste "ongeluk" voordoet. Het klinkt hard, maar je kunt je ouders niet dwingen   

[Naomi B]

Ik heb de link gevonden. Deze kregen wij tijdens een workshop over Alzheimer.
www.alzheimerexperience.nl
De filmpjes laten de belevingswereld vanuit de patiënt zien. Maar ook vd familie. Mss haal je er toch nog iets uit. 

[spreeuwtje]

Dank je Mara!
Ik ga morgen even kijken. Ik moet zo naar mijn bed. Ik trek t nu even niet om te kijken.

Ik denk ook dat ik t moet accepteren. En misschien informatie vergaren voor t moment dat mijn vader ook echt durft te kijken.

En ik moet denk ik iig hun huisarts inlichten. Mijn paps heeft in t afgelopen jaar twee x gehad dat hij met spoed naar t ziekenhuis moest direct vanuit de huisarts. Mijn moeder werd min of meer aan haar lot over gelaten. Ze was totaal in paniek en wist zich geen raad. Klampte wildvreemde mensen aan op straat omdat ze naar mijn vader toe wilde naar t ziekenhuis.
Als de huisarts meet had geweten had hij daar wellicht rekening mee gehouden en mij wellicht gebeld.
Het zijn maar kleine dingetjes, maar dan heb ik iig het gevoel dat ik íets kan doen.

[Mowgli]

Het zijn maar kleine dingetjes, maar dan heb ik iig het gevoel dat ik íets kan doen.

Maar het zijn wel hele belangrijke dingetjes en daarmee ondersteun je ze in principe al een heleboel.

[Ronald]

Verschrikkelijk als je je moeder (en je vader) zo ziet. Maar stiekem werkt niet. Zelfs toen mijn moeder opgenomen was in het ziekenhuis en er een geriatrisch psychiater bij was gekomen, bleef ze van mening dat ze gewoon terug naar huis kon en dat we ons niet ongerust hoefden te maken. Ze werd dus ook pislink toen we toch met een arts gingen praten. Werkelijk, het vuur spoog uit haar ogen!

Als de eigen huisarts in elk geval maar op de hoogte is, kan er misschien vanuit die kant iets gebeuren. In elk geval kan er rekening mee worden gehouden als je vader weer eens onverwacht naar het ziekenhuis moet.

Ik weet niets anders op dit moment dan een en ik hoop dat jullie er uitkomen. Samen.

[Naomi B]

Dat is zeker belangrijk. En eigenlijk ook dat ze altijd iets bij zich heeft waar ICE gegevens op staan. (In Case of Emergency)

[smulpaap]

Wij hebben het ook meegemaakt .
Weet je wat het is ? De partner is een kei in het verbloemen van ..... en gaat ver over de eigen grens en het eigen kunnen heen .
Je beschrijft het al , je pa is ooh zo bang om je moeder kwijt te raken .
Wij hebben eerst heel veel info voor onze moeder verzamelt en haar laten zien dat er zeer veel mogelijk is in de thuissituatie .
Dat gaf haar al een bepaalde rust , wetende dat pa niet gelijk ""opgeborgen "" hoefde te worden , maar ze begon zich ook meer te uiten naar ons toe .
Nu was er fysiek ook het nodige aan de hand met onze (schoon)vader dus de h.a kwam al geregelt over de vloer .
Dus tja , ik denk dat je in eerste instantie met je pa in gesprek moet proberen te gaan . Desnoods even ergens anders ?
Of als hij dat ziet zitten naar het altzheimer cafe , de drempel lijkt vaak hoger dan hij is . En als zo,n partner er dan is dan valt er heel wat van hem af .

Mijn schoonvader is inmiddels overleden , maar is tot zijn dood thuis gebleven . ( En er is thuis tegenwoordig heel veel mogelijk . Dat kan men je allemaal uitleggen ). Voordat hij de terminale fase in ging kwam er geregeld een case-manager thuis . Die heeft erg veel voor pa en ma betekend en ook veel gedaan . En verder hebben wij kinderen ook erg veel gedaan . Mijn schoonvader had ook een stevig oorlogstrauma en ""vreemden"" over de vloer dat ging niet . Agressie etc .  Toen hij eenmaal bedlegerig werd en het een aflopende zaak werd heb ik hem verpleegd . Maar er zijn tegenwoordig in vele plaatsen ook thuiszorg teams gericht op deze doelgroep .

Ik weet dus wat je doormaakt  Het is een drama je vader of moeder zo te zien aftakelen .
Maar voor de partner is het ook een crime .
Sterkte ! 

[Kaela]

Mijn moeder maakt me af als ik dat zou doen.  Dan kom ik er nooit meer in. Hoe vergeetachtig ze ook is, dat vergeet ze niet meer hoor. Al zou ze daar zitten, ze zal zijn hulp nooit accepteren.

Natuurlijk is het je eigen afweging en ik wil je niet vertellen wat je moet doen. Enige wat ik weet, is dat je op een bepaald moment een keuze moet maken tussen vriendjes zijn en zorgzaam zijn. Net zoals ouders dat voor hun kinderen doen. Ouders kunnen niet het vriendje van hun kinderen zijn, soms (vaak?) moeten ze simpelweg de opvoeder zijn. En kinderen moeten op een bepaald moment de "opvoeder/verantwoordelijke" voor hun ouders worden. En daar wordt je meestal geen vriendjes mee.
Ik zeg niet dat je dus nu maar flink stampei moet gaan maken hoor. Mogelijk is de tijd daar nog niet rijp genoeg voor, mogelijk zijn er nu nog andere oplossingen. Dat hoop ik voor je. Maar achteraf moet je terug kunnen kijken en kunnen leven met wat je gedaan hebt. En soms is het makkelijker of beter om te leven met ruzie, wetende dat je de beste keuze uit liefde hebt gemaakt, dan met dat er iets heel naars is gebeurd omdat je niets durfde te doen uit angst voor ruzie. En helaas spreek ik uit ervaring (demente opa en een nogal bijzondere familiedynamiek). Ik geef het je alleen ter overweging mee, alleen jij kan beslissen wat voor jullie het beste is.