We zijn tweemaal met haar naar Utrecht geweest.
De laatste keer werd een foto van haar longen gemaakt. Daarop waren allerlei witte vlekken te zien. Ze kreeg nog een enzyminjectie en een doosje prednison. Verder werd ons veel sterkte gewenst.
Om haar laatste tijd bij ons zo goed mogelijk te maken zijn we naar de Ottenhorst in Terneuzen gegaan. Dat was twee weken later. Haar longen bleken toen opeens schoon.
De enzyminjectie had goed zijn werk gedaan en dus bevestigde dit het vermoeden van lymfeklierkanker.We gingen trouw om de twee drie weken naar Terneuzen. De longen bleven schoon. Romie deed het goed. Ze had door de myositis wel een slappe tong.
Een week of drie terug voelde ik weer een bult. Daar is een dunne naaldbiopt van genomen. Het bleken ontstekingscellen.
De oorspronkelijke tumor werd getraceerd en wederom onderzocht evenals de spierbiopten. Nu blijken in de tumor en de spierbiopten dezelfde T-cellen te zitten.
Ik kan het niet allemaal meer volgen, maar de artsen spreken van een "bizar" verhaal.
Er wordt nu weer een DNA-test op het weefsel losgelaten.
Een geval als Romie hebben ze nog nooit eerder mee gemaakt. En...ik durf het bijna niet te hopen, maar er is dus een kansje dat ze geen kanker heeft. Dat de myositis de oorzaak van alles is.
Ik hoop voor de jaarwisseling meer te weten.
Wat zou het een mooie afsluiting zijn van dit jaar dat in het teken van ziekte, afscheid en verdriet stond.
