Allereerst, we zijn natuurlijk meteen naar de dierenarts geweest. Dat gezegd hebbende nu het verhaal:
We hebben 6 Ragdolls in de leeftijd tussen de 1 en 4 jaar. Tot nu toe alle zes kerngezond en vanaf de afspeenperiode op barf/kvv.
Afgelopen week merkten we dat de oudste poes (normaal de zachtaardigste) zich wat onhebbelijk gedroeg naar Arie, onze jongste (ex)kater van anderhalf.
Arie is de grootste goedzak ter wereld. Als hij al eens een keer een mep krijgt zit hij zich een uur later nog af te vragen waar die vandaan komt. Ik was gelijk op mijn hoede want ons cluppie van zes (die ruimte te over hebben, maar altijd samen met ons in dezelfde ruimte zitten, al is het de wc) is een zeldzaam voorbeeld van hoe katten het goed met elkaar kunnen vinden en als er dan ineens ander gedrag wordt vertoont dan is er iets.
Dat was afgelopen zondag. Maandagochtend was hij ineens geel. Dat klinkt bizar omdat het een creme point is, maar echt, door zijn vacht heen zag je een gele huid, hij had gele slijmvliezen, het oogwit was geel en zelfs zijn roze voetkussentjes waren geel. Om 09.00 zaten we bij de dierenarts, die zo attent was om n.a.v. ons telefoontje een rits afspraken weg te vegen zodat ze alle tijd voor ons hadden.
Ik dacht meteen aan FIP, de dierenarts eigenlijk ook. Maar Arie heeft een slanke buik, geen pijn in zijn buik, geen vocht in zijn borstkas. Wel behoorlijk slechte leverfuncties in zijn bloed, geen bloedarmoede. Er zijn een paar oorzaken die zo op het eerste gezicht mogelijk zijn.
1. Gezien zijn leeftijd (1 jaar en 8 maanden) en de combinatie van twee afwijkende bloedwaarden (ik weet niet meer welke) is FIP helaas de meest waarschijnlijke. Wat daar tegen pleit is dat hij geen zieke indruk maakte (onvoorstelbaar) en geen koorts heeft, en geen vocht in buik en/of borstholte.
2. Cholangitis, dat past beter bij het acuut geel worden maar schijnt eerder bij oudere katten voor te komen.
3. Pancreatitis (alvleesklierontsteking)
4. Een combinatie van nummer 2 en 3.
Hij is gestart met antibiotica en hoge doses prednison met de achterliggende gedachte dat als het FIP is, je toch niks meer kan doen, en je er geen kwaad mee doet. En als het een van de andere oorzaken is dan is antibiotica+prednison de eerste behandelkeuze.
We zijn huilend naar huis gereden, wie verwacht nou dat een prachtig, kerngezond kitten (toen hij 1 jaar was woog hij al ruim 6 kilo) zo ontzettend ziek is. Want ook als het GEEN FIP is, dan is het nog maar de vraag of hij het gaat redden.
Gelukkig heeft hij zijn eetlust niet ingeleverd, maar wel zijn voorkeur. Hij weigert sinds maandag barf/kvv maar daar maken we even geen punt van.
Hij krijgt blikjes applaws met zo min mogelijk vetten (vanwege zijn leverproblemen), gekookte kipfilet (omdat zijn afweer door de prednison plat gaat) en hij is gek op de brokjes die de dierenarts altijd uitdeelt "bij goed gedrag" .
Dat is een wereldwonder want Arie heeft nog nooit een brok gelust. Maar we kregen meteen gratis een zak voer mee. Morgen komt de speciale voeding voor ernstig zieke katten met een leveraandoening binnen. Maar Arie (v)reet als een bootwerker, hij mag/moet zo'n 200 gram voeding per dag binnenkrijgen en dat lukt gelukkig nog steeds.
Vandaag had ik voor het eerst het idee dat hij pijn had in zijn bovenbuik. Arie is gek op masseren, en dan bedoel ik echt massage en T-touch, ik mag zijn buik uitgebreid bekneden, hij gaat er zelfs nog steeds speciaal voor liggen zodat geen plekje overgeslagen wordt.
Zo kan ik ook mooi in de gaten houden of hij geen vocht in zijn buik ontwikkeld (nog steeds niet gelukkig) maar meestal ga ik van beneden (puntje van zijn staart) naar boven (topjes van zijn oortjes) met masseren, maar nu merkte ik weerstand als ik bij zijn bovenbuik kwam.
Meteen de dierenarts gebeld en overlegd. Als het FIP is zou ze morfine geven om lijden te voorkomen. Als het alvleesklierontsteking is (en dat is echt pijnlijk) dan zou hij morfine krijgen omdat andere medicatie schadelijk is voor zijn lever.
Dus sinds vanmiddag heeft hij morfine. Frits en ik werken allebei in de medische wereld, dus we kunnen het zelf spuiten. Bij katten schijnt morfine in de eerste 24 uur een soort van "trippen" te kunnen veroorzaken.
Als het allemaal niet zo triest was, zou het komisch zijn, Arie loopt met een gelukzalige blik en (ik zweer het je, het lijkt echt zo) een brede grijns rond, heeft nog een lading eten naar binnen gewerkt en liet zich als een baby in zijn mandje leggen waar hij nu, zo te zien, de meest mooie dromen droomt.
Het is een heel verhaal maar eigenlijk heb ik behoefte aan steun, herkennen, tips want we willen het allerbeste voor Arie, en we willen alles wat er maar mogelijk is doen om hem hier op een katwaardige manier door heen te slepen.
Met de dierenarts hebben we ook het euthanasie-verhaal doorgesproken, mocht het niet goed gaan. Want het welzijn van Arie gaat absoluut boven alles.
Concreet heb ik een paar praktische vragen:
1. Arie heeft het koud, ik heb alleen van die warmtematjes voor mensen en die slaan na een uur af. Hoe kunnen we hem een plekje aanbieden dat lekker warm is en waar hij kan opwarmen als hij wil
2. Wie heeft er nog tips op voeding gebied. Barf/kvv is nu minder belangrijk dan het kalorieaanbod, dat uit hoogwaardige eiwitten moet bestaan en zo min mogelijk vet
3. Wie heeft er vergelijkbare ervaringen met zijn/haar kat gehad en hoe is dat verlopen?
4. Wie heeft er ervaring met het toedienen van morfine aan zijn/haar kat?
5. De andere katten zijn super lief voor hem, ze wassen hem, gaan tegen hem aan liggen als hij het koud heeft. Maar kunnen wij, als hun mensen, nog wat doen?
In ieder geval heel erg bedankt voor het lezen van deze lap tekst, en nog veel meer bedankt als er iemand ervaringen of tips wil delen.
groetjes van een heel bezorgde en verdrietige "poezenmoeder"
