De allo kon niet omhoog, omdat dat haar verder zou aantasten, dat zou ze niet kunnen hebben. Ze zijn met Donja naar een specialist in Emmeloord geweest, weet alleen niet hoe hij heet.
Hij heeft Donja eerst op een hoge dosis allopurinol gezet en daarna een relatief hoge onderhoudsdosis (om de dag) en dat is niet veranderd. Wel zijn er periodes geweest dat Donja wel de hoge dosis weer kreeg omdat de leishmania weer opspeelde. Dat zou dus nu niet weer kunnen omdat haar lichaampje dat niet zou kunnen hebben (ook volgens die specialist).
Er was nog een andere optie inderdaad, maar die medicijnen zouden 100 euro ofzo kosten vertelde m'n schoonzus. Ze zou er dan wel heel lang mee kunnen doen, maar ze kan dat geld dus gewoon niet missen
Toen ze Donja uit de opvang haalde, waren er geen tekenen van leishmania. Toen Donja ziek begon te worden heb ik er een aantal keer op gewezen dat het erg op leishmania leek en dat ze echt snel naar de dierenarts moesten. Dat werd om verschillende redenen steeds uitgesteld - financien, bevalling van schoonzus, etc... en bovendien was ze negatief getest op leishmania.... nouja, goed, toen toch maar met bewijs komen aanzetten dat dat niks hoeft te betekenen en uiteindelijk na een jaar met een slome hond zijn ze toch maar naar de dierenarts gegaan. Donja heeft dus erg lang met onbehandelde leishmania gelopen
Ik geloof wel dat er ook sprake is van schade aan de organen maar het fijne weet ik er niet van. Donja's gewrichten zijn wel aangetast, zo kan ze o.a. niet meer springen.
Ik vind het ook heel moeilijk, m'n schoonzus stelt m'n hulp ontzettend op prijs en ik weet dat ze zich ook ontzettend schuldig voelt dat ze Donja niet alles kan geven wat ze zou willen. Aan de andere kant heb ik echt met Donja te doen en vind ik het zo sneu dat zij eronder te lijden heeft omdat m'n schoonzus en fam. het gewoon niet allemaal kunnen opbrengen. Met onze vaste DA hebben ze gelukkig een regeling en Donja gaat wel regelmatig voor de checkup en extra nodige dingen, maar sommige dingen zijn hun gewoon te duur. Ik geloof dat ze (schoonzus, man, kind van 3 en Donja dus) rond moeten komen van ca. 800 euro per maand.
Ik heb ook het advies gegeven van probiotica, maarja dan moet ze dat bestellen en dat kost weer geld, ga zo maar door.
Ik vind het echt zo moeilijk want ze wil het wel en ze stelt m'n hulp echt op prijs. Maar ze vind het allemaal ook een beetje "eng" om het maar gewoon van mij aan te nemen geloof ik en vertrouwt meer op de DA. Zo had ik al gezegd om echt alles te gaan proberen met voeren, ook blikvoer, kattenvoer (wil ze trouwens niet eten), etc... een week later kwam ze naar me toe "Oooh de Dierenarts zei dat ik wel alles kon proberen, bijvoorbeeld ook kattenvoer, dus dat ga ik nu proberen"... tja...
Het is allemaal een beetje dubbel.
Echt persoonlijk denk ik dat Donja al heel lang geen leuk leven meer heeft. Ze rent niet, ze speelt niet, ze vindt alles eng... Afgelopen zomer heb ik een week opgepast en eerlijk? Ik vindt Donja depressief. Ik weet niet of een hond depressief kan zijn, maar dat is de beste manier waarop ik het kan omschrijven.
Ik heb vanalles geprobeerd om Donja wat zekerder en lekkerder in haar vel te krijgen, ik heb ze geholpen met training en spelletjes, maar ook dat zet m'n schoonzus dan niet genoeg door.
"Donja rent niet" zegt ze tegen me. Nou toen ik oppastte heb ik Donja zien rennen. Een kort stukje, en dat vond ze nog leuk ook. "Ja ik loop een kort rondje want iets langer dat kan ze niet meer" (dat was bijna 4 jaar geleden). Ik heb toen met Donja een rondje van ruim 5km gelopen en daar heeft ze erg van genoten.
Dit zijn ook dingen die ik mijn schoonzus heb verteld en heb geprobeerd duidelijk te maken. Maar Donja wordt vertroeteld en daarmee constant bevestigd in haar onzekerheid. Donja moet niks en mag alles. En dat is altijd zo geweest.
Mijn schoonzus heeft ooit meegemaakt dat haar vorige hondje (dwergkees) is gegrepen door een grote hond. Komt er een grote hond aan zetten, dan zit Donja direct op de arm.. dat soort dingen. En de afgelopen 5 jaar heb ik Donja alleen maar onzekerder zien worden en zien wegkwijnen...
Donja heeft dondersgoed door dat als ze niet lekker is, of als ze "zielig" is, dat ze gewoon moet weigeren te lopen. Want dan wordt ze getild. Ga zo maar door.
Ik heb hier veel met hun over geprobeerd te praten, maar helaas maakt het weinig uit. En ook dat voelt erg dubbel, want het zijn echt wel mensen die het beste voor hebben met Donja. En m'n schoonzus weet het op zich ook wel, en is het ook wel met me eens, maarja, Donja is haar troetelhondje en daarmee slaat het eigenlijk dan alweer om. En zelfs als ze het heel "streng" probeert, haar man is beleefd gezegd de slimste niet en alles gaat bij hem het ene oor in en het andere oor uit, en hij denkt echt nergens bij na. Maargoed...
Als ik dit zo opschrijf vraag ik me af waarom ik eigenlijk nog probeer te helpen. Ze doen er toch steeds niks mee
Maar ik kan het ook niet zonder wat te proberen, voor m'n ogen laten gebeuren
Het voelt zo dubbel en ik vind het zo sneu
En nogmaals, ik wil m'n schoonzus echt niet in een slecht licht zetten, ze houdt van haar hondje met hart en ziel en Donja wordt niet slecht behandeld, maar helaas kan ze niet veel meer bieden dan dat.
