Na een lange (en zware) revalidatieperiode hebben we Daan nooit meer mank/stijf zien lopen en kon meneer alles wat een labrador hoort te doen, van uren wandelen in de bossen tot wandelingen op het strand/in de diepe sneeuw !!
Vandaag zijn we met de mannen naar Ridderkerk geweest om te wandelen, en beide heren hebben zich uitstekend vermaakt met alle nieuwe geurtjes en soms even lekker met elkaar oprennen, niets bijzonders.
Op de terugweg rende beide mannen samen op, Kay draaide weg en Daan draaide mee, maar op een rare manier en manlief en ik zeiden direct tegen elkaar "oei!"
Daan liep echter gewoon verder, en liep ook niet anders dus we zijn gewoon rustig terug gelopen.
Eenmaal thuis vielen beide mannen diep in slaap na een lekkere gedroogde runderstrot en toen Daan 2 uurtjes later opstond zagen we direct dat hij niet goed liep... Hij liep mank
Na 2 passen was het weer weg, maar hij ontlast zijn rechterpoot wel iets....
Manlief heeft zijn voetjes bekeken waar niets te zien was en ook aan zijn poten gaf Daan nergens een reactie. Dus even buiten een stukje gaan lopen maar buiten loopt hij als een zonnetje.
Dit brengt herinneringen naar boven die we liever vergeten... Pffff wat doet het pijn om je kanjer zo te zien
Morgen bellen we de orthopeed op om overleg te voeren wat te doen, want ik schiet bij dit soort dingen altijd vrij snel in paniek en zie al direct een vervolgoperatie voor me en/of ernstige artrose
Aan de ene kant denk ik, ik stop er wat rimadyl in... Aan de andere kant wil ik hiervoor eigenlijk eerst overleggen met de orthopeed.
Bah, die rotpoten ook altijd
