Ik kan me je frustratie voorstellen hoor....
Maar er zijn 3 dingen die ik wil zeggen:
1)Kennissen van mij hadden ook een hond. Die mankeerde NOOIT wat. En gekscherend zeiden ze dan tegen mij altijd "jij doet zo truttig met je hond en die mankeren altijd wat he
". Een soort trap onder de gordel, maar OK. Kijk je nou naar de feitelijkheden. Hun hond had altijd diarree, stonk als een bunzing, had LPC (maar daar konden zij niks aan doen want dat zat in het ras), had op jonge leeftijd artrose aan de andere poot dan de LPC poot maar daar kon ie ook niks aan doen want dat lag aan het ras en toen ie 8 was is ie plots dood neer gevallen. Hen hoorde je daar alleen nooit over. Want dat hoorde er allemaal bij. Ja, ze klaagde wel eens over de gigantische stank die het dier verspreide maar als ik dan zei "geef hem eens ander voer" zeiden ze "hij doet het hier goed op". Zij hadden ook een andere definitie van goed. En ik zanik over alles wat mijn hond heeft. Voor ieder wisje-wasje zit ik (of eigenlijk zat ik) bij de dierenarts. En dat valt op he. Ik ken mensen die met een half dode hond nog niet naar de dierenarts gaan en zoiets hebben van "we kijken het nog even aan".
2)Je kunt inderdaad gewoon pech hebben. Met een zwakke hond. Ja, helaas pindakaas. Je ziet het bij mensen, je ziet het bij honden. De een zit gammel in elkaar, de ander kan veel roken en drinken en daar toch 93 mee worden.
3)Ik ken zoveel mensen die hun hond nooit wat mankeert. Maar geloof me, niet als ie bij mij zou wonen. Ik weet niet wat jouw hond allemaal mankeert en of het ernstige dingen zijn maar ik zie elke haar die verkeerd zit. Ja, serieus. Als ik 2 haren verkeerd zie zitten, kijk ik al of daar misschien een bultje onder zit. Ik controleer de oren en tanden en nagels en alles dagelijks. Ik zie serieus alles. Als mijn hond anders ruikt, ik ruik het meteen. Als mijn hond na de loopsheid 1 druppel vloeit, ik zie het meteen. Als mijn hond 2 keer te vaak aan haar poot kluift, valt het me op (en zit ik er met een vergrootglas en zaklamp naar te kijken). En ik ben een stresskip. En die stress breng ik ook nog eens over op mijn honden. En ik ken serieus mensen die niet zien dat hun hond een knoepert van een tumor heeft. Niet zien dat hun hond een oorontsteking heeft. Niet zien dat hun hond mank loopt. Ik geef je een voorbeeldje: Linga heeft een kruisband operatie gehad. Ze is keihard tegen een boom gelopen, meniscus verrot, kruisband verrot. Ze is geopereerd, 1 jaar geleden. De meeste hondenmensen die ik ken, zien niet eens dat zij niet goed loopt met die poot. Ze heeft er goede dagen bij hoor, dat geef ik toe. En er zijn dagen dat ze zo goed is dat je het ook bijna niet ziet. Bijna. Want ik zie altijd dat haar poot niet 100% is. En er zijn maar zelden mensen die dat ook zien. Serieus waar. En het gebeurd me ook regelmatig dat ik tegen andere mensen zeg "heb je gezien dat je hond mank loopt?" en zij absoluut niks aan het gangwerk zien. Waarmee ik maar wil zeggen "hoe scherp is jouw oog?". Weet je dus zeker dat jouw hond altijd wat heeft en die andere nooit wat hebben? Ben je er erg gestresst over? Breng je dat misschien ook over op Luna?
En ja, soms heeft een mens/hond echt simpelweg meer pech.... Zou je haar op brokken zetten, gewoon ieder jaar blind laten vaccineren, 4 keer per jaar blind ontwormen: heb je dikke kans dat je dat doet omdat je er allemaal niet
zo mee bezig bent als dat je er nu mee bezig bent. En dikke kans dat het dan
lijkt alsof ze minder vaak wat mankeert.