Dacht dat ik het nooit zou zeggen, maar gisterenavond heb ik voor het eerst over mijn lippen gekregen dat ik toch steeds sterker denk aan castratie voor Bas.
Sinds twee weken is het implantaat uitgewerkt en meneer heeft weer een mooi vol zaakje. Ik heb met Bas nooit een probleem gehad als reu, het implantaat was puur voor de loopsheid van Lizzy. Maar als ik hem nu vergelijk met toen het implantaat werkte, heb ik het idee dat die situatie veel fijner voor hem was. Hij was toch rustiger in gedrag en dat heeft zijn gezondheid toch wel heel erg goed gedaan. Helemaal met uitlaten is hij erg druk nu, snuffelen, 100x plassen. Dat is me eigenlijk nooit zo opgevallen dat hij dat deed… En hij is ’s nachts weer erg onrustig wat hij al maanden nauwelijks gedaan heeft, iets wat ik altijd aan zijn ziekte toeschreef, maar waar ik nu dus grote twijfels over heb. Kan ook zijn dat hij weer een terugvalletje heeft en dat dat toevallig samenvalt met het uitwerken van het implantaat. Hij was ook veel zachtaardiger, lekker knuffelig! Dat vonden wij wel heel gezellig, maar is natuurlijk geen reden om een hond te castreren.
Waarom ik liever niet wil castreren? Bas heft zo veel plezier in het werk en hij mag dat niet meer doen als hij gecastreerd is. Ik kan wel blijven trainen natuurlijk, maar ik zou zo graag nog met hem verder willen… En zijn vacht is zo mooi nu, eindelijk na al die jaren sukkelen, en dat zou ik heel erg vinden als die mooie vacht verdween!
Vanmiddag komt de veearts en maar even overleggen of we het implantaat nog een keer mogen gebruiken of beter van niet…
Moeilijk!!!