Ben nu al zenuwachtig, maar het is het beste.
Hij wordt compleet geleefd door zijn hormonen, en dat is voor hem gewoon niet leuk meer en eerlijk, voor ons ook niet.
Implantaat heeft na 8 weken nul resultaat, zijn ballen zijn er nog in volle glorie.
Overleg met Tannetje gehad en zij was er ook al snel overuit.
Dus vrijdag bezoekje aan de da gebracht, zij wilde hem eerst zien want ze castreert niet zomaar, wil wel de hond zien en reden waarom horen. Dat vond ik wel prettig. Maar ook zij vond het in Charlie zijn geval wel raadzaam.
Hopelijk gaat het goed voor mijn mannetje uitpakken en krijgt hij weer wat meer rust in zijn koppie en gaat hij weer wat eten.
Wij moeten nog 1 weekje en dan hebben we vakantie, dus de da bood aan om het maandag te doen, dan kan hij nog rustig bijkomen en is hopelijk het ergste leed geleden voor de vakantie.
Ik mag er bij blijven (niet bij het opereren, dat hoeft voor mij niet zo nodig
), maar zij haalt hem bij mij weg en na opereren mogen we beiden in een apart kamertje zodat hij rustig bij kan gaan komen.Komende week kan ik hem rustig meenemen naar werk, zodat hij rust houd en ik hem in de gaten kan houden.
Willen jullie duimen dat alles goed gaat?
