Slaat regelmatig maaltijden over om daarna misselijk te zijn en dan weer niet te eten.
Hebben homeopatisch onder begeleiding (van Tannetje) verschillende dingen geprobeerd, maar niets hielp.
Aangezien Charlie ook echt flink last van zijn hormonen heeft, zelfs naar jane die geholpen is.
Hij rijd niet gelukkig, maar valt teven wel lastig, loops of niet maakt niet uit, duikt constant onder de staart. Je waarschuwd, hij stopt om na een minuut het weer te doen.
Dit in een notendop anders wordt het verhaal wat lang.
Nu wordt er vaak gezegd tja poedels zijn nu eenmaal slechte eters, maar dit gaat te ver. Hij is hartstikke mager en dus steeds misselijk door het niet eten. We negeren het, bieden aan het halen het weg en als hij niet komt dan zet ik het niet eens neer.
Na goed overleg (met Tannetje) hebben we een implantaat laten zetten, kijken of dat meer rust in zijn koppie geeft en of het zijn eetgedrag verbeterd.
En dan ook kijken wat het met zijn gedrag doet, hij kan namelijk wel wat terughoudend naar mensen zijn.
Nu zit het implantaat er 6 weken in (zaterdag was het 6 weken).
En de afgelopen weken merkte ik echt dat het gedrag flink verergerde, hij wist niet waar hij moest snuffelen in het bos zo hyper (nu weet ik dat er ook weer een teefje loops is in de buurt die daar dus ook loopt) en zo nog een paar dingen. Ook het eten gaat dus niet.
Hoor steeds zijn maag tekeergaan, maar eten ho maar.
Ik hoopte dat ik na 6 weken wel wat zou gaan merken, maar niet dus.
Zou het kunnen dat ik meer geduld moet hebben voor het implantaat gaat werken?
Graag jullie ervaringen.
Extra moeilijk punt wordt ook echt dat ik bloednerveus wordt van hem. Ben hard aan mijzelf aan het werk en dit doet mij geen goed.
Ik weet het egoitisch, maar met alle zorgen om mij heen, is het wel handig dat ik op de been blijf.
