Hier kan ik het relatief veilig kwijt.... ik zit ergens mee.
Onze sheltie Merlijn is nu 6 jaar oud. Hij kan buiten vrij re-aktief naar andere reuen zijn. Nu weten we dat en kunnen we dat onder controle houden. Het geeft wat beperkingen, maar goed.
Los daarvan kan Merlijn ook "episodes" hebben dat hij compleet angstig is. Onderweg ineens gaan liggen; niet meer lijken te weten wat hij moet doen. In onze beleving is hij dan heel erg bang.
Thuis kan dat ook gebeuren; hij kan ineenkrimpend bij de voordeur gaan zitten of in een hoekje in de wc.
We negeren dat maar zo'n beetje. Steunen wel maar bevestigen niet.
Die momenten zijn willekeurig. Vanuit activiteit (spelen) of vanuit slaap. Het duurt een minuut of wat, dan komt hij weer uit die angst en gaat hij weer zijn gewone gang, al blijft hij vaak nog een uurtje of wat "timide".
Het is nu echter twee keer gebeurd (vanacht voor de tweede keer, de eerste keer een maand of wat geleden) dat hij in de nacht naar ons toekomt, op bed "kruipt" bijna en rillen bij ons komt liggen. Echt een heel bange hond, in mijn beleving letterlijk doodsbang. Hij komt strak tegen een van ons twee aanliggen en wil in ons kruipen. Normaal knuffelt hij wel, maar niet zo.
Natuurlijk weet ik niet of er direct daaraanvoorgaand iets gebeurd is. De inschatting is dat als hij ergens van schrikt, iets van buiten, hij dan eerder gaat blaffen dan bij ons komt kruipen.
Edgar is gaan kijken, heeft gekeken bijv. of alles goed was met Guinnie, of er wellicht binnen IETS te zien / merken was waarvan Merlijn zo van streek kon zijn geraakt.
Maar, net als de vorige keer... niets binnen te zien.
De andere honden reageren niet, ik vermoed dus eigenlijk dat het uit Merlijn zelf komt.
Tristan reageerde ook wat "verbaasd" kwam ook bij ons liggen, maar voor mijn gevoel omdat hij niet begreep wat er met Merlijn was.
Dat gezegd hebbend....
Zijn volle zusje heeft epileptie, dat is waarschijnlijk primaire epileptie.
ZOU dit gedrag van Merlijn een "vorm van epileptie" kunnen zijn? Zo ja, heeft iemand een benul in welke hoek we het moeten zoeken? Een volgende keer neem ik het wel mee naar onze DA, maar NU kun je weer niets aan hem zien; hij gedraagt zich nu weer normaal (voor een Merlijn dan ;-)
Ik weet niet of Merlijn een "echte" epileptische aanval heeft gekregen voordat hij bij ons kwam kruipen. Wij hebben niets gehoord of gezien, maar ja.... we sliepen he? ;-(
Bij de ochtendwandeling was hij ook nog vrij timide, maar dat is nu over.
Zou het een (re-actief naar reuen) verband kunnen houden met dit "heeeeeel erg timide / angstige gedrag"?
Suzanne
