Nadat ik 2 jaar geleden als donderslag bij heldere hemel toevalligerwijze een aanwijzing kreeg dat er iets met Indra's hart aan de hand was (n.l. een bij algemeen onderzoek opgemerkte hartruis) en haar 8 zeer intensieve maanden later verloor aan hartfalen, heb ik haar dochter Merel laten screenen. Er waren 'vage' aanwijzingen die mij verontrustten. Merel was net 2 jaar en werd rustiger. Zonder de voorgeschiedenis met Indra, zou ik het hebben toegeschreven aan 'volwassenheid' en 'rouw' over Indra. De screening bracht echter aan het licht dat Merel net als haar mama aan DCM lijdt. Inmiddels heeft Merel 4 halfjaarlijkse echo's gehad, waarbij een duidelijk progressief beeld te zien is.
Om er alles aan te doen wat mógelijk is, besloot ik ook mijn jongste hond vanaf de leeftijd van 2 jaar te laten screenen bij de veterinair cardiologen (deze zijn verbonden aan de UKG). Niet omdat er enige aanwijzing was voor een hartspierziekte - noch in gedrag, conditie of in de lijn - maar omdat DCM een afschuwelijke ziekte is, die zowel qua tijd, moeite als kosten ontzettend veel vergt van de eigenaar, om de hond kwaliteit van leven te geven. Om niet te spreken over het verdriet van het jong verliezen van je maatje.
Toen Maartje een half jaar geleden 2 werd, is ze daarom voor haar 1e hart screening gegaan. Ik heb er voor gekozen haar vóór de gehoopte dekking enkele keren te laten screenen. Alleen op die manier kan immers worden vast gesteld of er (vooralsnog) sprake is van veranderingen. Indien de waarden wat afwijkend zouden zijn, zonder al in zo'n mate dat het een duidelijke afwijking betreft, is van belang te weten of ze verandert zijn. Dit hoort immers niet te gebeuren, zelfs niet bij een oude hond.
Maartjes uitslag was gelukkig prima, helemaal passend bij een jonge sportieve, onuitputtelijke hond. Afgelopen maandag ben ik met Merel en Maartje weer voor hun half jaarlijkse screening naar de UKG geweest. Merel wordt net als Indra halfjaarlijks gescreend t.b.v. de kennis over DCM bij de Flatcoated. Maartjes screening was veel spannender, want met haar had ik nog veel te verliezen. Het heeft dan ook even geduurd voor ik kon geloven dat de uitkomst van haar 2e screening niet goed is. Er zijn duidelijke veranderingen vast gesteld t.o.v. de eerste screening in zowel de grootte van haar hart, als de mate waarin het kan samenknijpen. Ook bij Maartje is aanvang van DCM geconstateerd.
Indra is onderzocht nadat de dierenarts zei "Als jij dat graag wilt, krijg je die verwijzing, maar een hartruisje is bijna altijd onschuldig". Inmiddels weten we vanuit de lezing van de cardioloog dat dit een veel gehoorde misvatting is: een ruisje is bij een groot ras nooit onschuldig! DCM gaat echter niet noodzakelijk gepaard met een hartruisje, dus zo eenvoudig is deze hartspierziekte helaas niet uit te sluiten. Merel is gescreend omdat ze een dochter is van Indra, anders zou nog geen mens gedacht hebben aan een oorzaak van haar matige eetlust en toegenomen 'rust' in een hartspierziekte. Maartje is slechts gescreend uit 'overmatige' zorgvuldigheid t.a.v. mijn gehoopte nieuwe stammoeder. Nu na Indra en Merel ook Maartje DCM blijkt te hebben, maak ik me extra zorgen: zou ik heel toevallig, uit 2 niet verwante lijnen, 2 maal een DCM-patientje gekocht hebben terwijl deze ziekte nauwelijks voor komt? Of zou DCM een groter probleem vormen binnen ons ras dan wij nu weten, omdat hartspierziekten lang niet altijd worden onderzocht en herkend?
