[Sjakie]

Misschien kan iemand mij even op weg helpen.

Om de kwaliteit van eiwitten te bepalen zijn drie zaken van belang (volgens Robert van der Molen):
- De verteerbaarheid van de eiwitten moet minimaal 80% bedragen
- De biologische waarde van een eiwit moet minstens 60 zijn
- De eiwitfractie mag niet hoger dan 30 zijn.

Nou is mij bekend hoe het zit met de biologische waarden, de eiwitfractie en het feit dat bindweefsel bijna niet te verteren is. Maar wat wordt dan bedoeld met 80%? Dat 80% van de eiwitten afkomstig moet zijn uit spiervlees?

[Angelique]

[quote="Sjakie"]
bijna niet te verteren is. Maar wat wordt dan bedoeld met 80%? Dat 80% van de eiwitten afkomstig moet zijn uit spiervlees?
[/quote]

Nope, dat hoeft niet perse, ander dierlijk materiaal mag ook. Een ei zit dacht ik op 90% maar eiwit afkomstig uit planten of soya heeft een veel lager verteringspercentage.

[Lizzy]

Ik begrijp niet zo goed wat het verschil dan is tussen verteerbaarheid van eiwitten en biologische waarde...?

[Sjakie]

Ja ik dacht ook dat het hetzelfde is. Maar volgens Robert van de Molen zit daar een verschil in. Vandaar mijn vraag.

[chooky]

biologische waarde heeft te maken met welke aminozuren er in de eiwitten zitten. Een eiwit is opgebouwd uit verschillende soorten aminozuren. Voor elk organisme (mens, hond, kat) zijn er enkele aminozuren die essentieel zijn en anderen die we zelf kunnen opbouwen. De biologische waarde heeft te maken met de vraag of die aminozuren die essentieel zijn voor het organisme, in het voedsel zitten.

[Sjakie]

Wat ik tot nu toe heb kunnen vinden is dat Biologische waarde en verteerbaarheid inderdaad twee verschillende zaken zijn.

Met de biologische waarde en de verteerbaarheid kan de netto-eiwitbenutting (NEB) worden berekend.

Onder de netto-eiwitbenutting van een eiwit verstaat men het getal dat aangeeft hoeveel grammen lichaamseiwit uit 100 gram voedseleiwit kunnen worden opgebouwd.
De Netto-eiwitbenutting (NEB) wordt bepaald door de biologische waarde (BW) te vermenigvuldigen met de verteerbaarheid (V)

In formule:NEB = (BW) X (V) : 100

Indien de biologische waarde 70 is en de verteerbaarheid 90% dan is de netto eiwitbenutting 63%.
Daar de verteerbaarheid hoogstens 100% kan zijn is de netto eiwitbenutting hoogstens gelijk aan de biologische waarde. Het verschil tussen de biologische waarde en de netto-eiwitbenutting is voor de meeste voedingseiwitten niet groot

Eiwit verteerbaarheid van diverse producten:
    BW   NEB   Verteerbaarheid
Ei eiwit    97    96    99%
koemelk    75    71    95%
rundvlees   82    78    95%
vis    79    77    97%
rijst    67    63    94%
soja    73    61    84%
tarwe    50    48    96%

Bron: Mens en voeding

[Lizzy]

[quote="Sjakie"]
Wat ik tot nu toe heb kunnen vinden is dat Biologische waarde en verteerbaarheid inderdaad twee verschillende zaken zijn.

Met de biologische waarde en de verteerbaarheid kan de netto-eiwitbenutting (NEB) worden berekend.

Onder de netto-eiwitbenutting van een eiwit verstaat men het getal dat aangeeft hoeveel grammen lichaamseiwit uit 100 gram voedseleiwit kunnen worden opgebouwd.
De Netto-eiwitbenutting (NEB) wordt bepaald door de biologische waarde (BW) te vermenigvuldigen met de verteerbaarheid (V)

In formule:NEB = (BW) X (V) : 100

Indien de biologische waarde 70 is en de verteerbaarheid 90% dan is de netto eiwitbenutting 63%.
Daar de verteerbaarheid hoogstens 100% kan zijn is de netto eiwitbenutting hoogstens gelijk aan de biologische waarde. Het verschil tussen de biologische waarde en de netto-eiwitbenutting is voor de meeste voedingseiwitten niet groot

Eiwit verteerbaarheid van diverse producten:
    BW   NEB   Verteerbaarheid
Ei eiwit    97    96    99%
koemelk    75    71    95%
rundvlees   82    78    95%
vis    79    77    97%
rijst    67    63    94%
soja    73    61    84%
tarwe    50    48    96%

Bron: Mens en voeding

[/quote]

Dit zag ik ook in de boeken van Dhont staan. Maar ook Dhont geeft verder geen uitleg over de verteerbaarheid van eiwitten. Ook noemt hij nergens een aantal voorbeelden van de verteerbaarheid van eiwitten. Dus hoe kun je nou NEB uitrekenen als je niet weet wat de verteerbaarheid is....? Ik snap er geen bal van!

[Lizzy]

PD (Protein Digestibility): Meet de fractie van het voedingseiwit dat wordt geabsorbeerd uit de voeding. Voor de berekening wordt de hoeveelheid stikstof in het voedingsmiddel (I) en de hoeveelheid stikstof uitgescheiden via de faeces (F) bepaald. Voor de bepaling van de echte eiwitverteerbaarheid wordt een correctie gemaakt voor de endogene stikstofverliezen in de faeces bij een eiwitvrije voeding (Fk). Zonder deze correctie wordt de schijnbare verteerbaarheid berekend.

BV (Biological Value): Meet de fractie van het geabsorbeerde eiwit dat wordt weerhouden in het lichaam. In essentie bepaalt de BV hoeveel stikstof uit de voeding overblijft na aftrek van de stikstofverliezen via de faeces en de urine.

PDCAAS (Protein Digestibility Corrected Amino Acid Score): = AAS x verteringsfactor
Meet de mate waarin een voedingseiwit werkelijk in de behoefte aan essentiële aminozuren kan voorzien, rekening houdend met de verteerbaarheid van het eiwit.
Berekende PCDAAS-waarden hoger dan 1,0 worden naar 1 afgerond omdat men ervan uitgaat dat een eiwit geen hogere voedingswaarde kan hebben dan het referentie-eiwit.

Hoe deze te berekenen (formule) staat op : www.nice-info.be/html/PROF/ NUTRINEWSONLINE/NN0603waarom_eiwitART.htm (moet je even copy/pasten in je browser)

En:
In het algemeen kunnen honden dierlijke eiwitten beter verteren dan plantaardige. De verteerbaarheid van de eiwitten wordt echter ook door de bron en de toebereiding van de voeding beïnvloed.

[Ordell]

Biologische waarden en verteerbaarheid hebben niks met elkaar te maken, maar zijn wel onlosmakelijk met elkaar verbonden i.v.m. een goede soort gerichte voeding.
De meeste producten van dierlijke oorsprong hebben een betere biologische waarde, maar zijn voor planteneters niet verteerbaar, dus die hebben er niets aan.
Dan zijn er vleesafvalproducten (oa. hoeven, huid, haar etc) die een minder goede biologische waarde hebben, en die niet of praktisch niet verteerbaar zijn en dus voor een vleeseter ook geen waarde hebben.
Juist om die laatste reden is het belangrijk om te weten wat je voert, en er proberen achter te komen wat de fabrikant in zijn voeding stopt.
Anderzijds zijn er ook niet dierlijke producten (o.a. granen, groenten en vruchten) die wel een goede biologische waarde hebben, voor een dier dat zich op die voeding gespecialiseerd heeft, maar door vleeseters niet of nauwelijks verteerbaar zijn en dus totaal geen nut hebben.
Hopen stront bij brok bijvoorbeeld, veel granen, dus slecht verteerbaar, alhoewel granen toch een biologische waarde hebben maar niet in hun oorpsronkelijke staat voor een vleeseter.

[Sjakie]

[quote="Lizzy"]
[quote="Sjakie"]
Wat ik tot nu toe heb kunnen vinden is dat Biologische waarde en verteerbaarheid inderdaad twee verschillende zaken zijn.

Met de biologische waarde en de verteerbaarheid kan de netto-eiwitbenutting (NEB) worden berekend.

Onder de netto-eiwitbenutting van een eiwit verstaat men het getal dat aangeeft hoeveel grammen lichaamseiwit uit 100 gram voedseleiwit kunnen worden opgebouwd.
De Netto-eiwitbenutting (NEB) wordt bepaald door de biologische waarde (BW) te vermenigvuldigen met de verteerbaarheid (V)

In formule:NEB = (BW) X (V) : 100

Indien de biologische waarde 70 is en de verteerbaarheid 90% dan is de netto eiwitbenutting 63%.
Daar de verteerbaarheid hoogstens 100% kan zijn is de netto eiwitbenutting hoogstens gelijk aan de biologische waarde. Het verschil tussen de biologische waarde en de netto-eiwitbenutting is voor de meeste voedingseiwitten niet groot

Eiwit verteerbaarheid van diverse producten:
    BW   NEB   Verteerbaarheid
Ei eiwit    97    96    99%
koemelk    75    71    95%
rundvlees   82    78    95%
vis    79    77    97%
rijst    67    63    94%
soja    73    61    84%
tarwe    50    48    96%

Bron: Mens en voeding

[/quote]

Dit zag ik ook in de boeken van Dhont staan. Maar ook Dhont geeft verder geen uitleg over de verteerbaarheid van eiwitten. Ook noemt hij nergens een aantal voorbeelden van de verteerbaarheid van eiwitten. Dus hoe kun je nou NEB uitrekenen als je niet weet wat de verteerbaarheid is....? Ik snap er geen bal van!
[/quote]

Zoals je al schrijft in een ander stukje is dit gebaseerd op de stikstofinname en uitscheiding. Volgens mij zijn dit dan gewoon vasstaande gegevens (gemiddelden). Echter waar kan je deze dan terugvinden..... Dat houdt mij dan weer bezig!!

[Sjakie]

De meeste producten van dierlijke oorsprong hebben een betere biologische waarde, maar zijn voor planteneters niet verteerbaar, dus die hebben er niets aan.

De uitkomsten van de biologische waarde zijn geen vaste gegevens. Het ligt er nl. maar net aan WAT er op 100 gesteld wordt. Dit is afhankelijk van de aminozurensamenstelling van de verschillende eiwitten, waarbij het ontbreken van een essentiele aminozuur een biologische waarde van nul oplevert.

Bijv.
-Voor zuigelingen geldt een biologische waarde van 100 voor moedermelk.
-Voor volwassenen geldt een biologische waarde van 100 voor kippe-eiwit, terwijl dit een referentie eiwit is dat normaal gesproken een biologische waarde van 97 zou moeten hebben.
-Voor vogels zou het kunnen zijn dat het eiwit uit tarwe op 100 gesteld wordt.

Dan nog even over de grote hopen bij honden: dit heeft niets te maken met de verteerbaarheid van de eiwitten maar meer met de hoeveelheid vezels die in brokkenvoer zit. Het is uiteraard zo dat voor granen een te lage biologische waarde bestaat, maar dit kan worden gesupplementeerd met bijvoorbeeld sojabonen, waardoor de eiwitten een zodanige aminozurensamenstelling krijgen dat het goed opneembaar is voor de hond. Dit blijkt ook uit het feit dat honden groeien op brokken. Zelfs veel te hard soms, denk aan puppybrokken waarbij het eiwitgehalte van een soms dermate goede kwaliteit is dat de honden zowat uit hun krachten groeien. Of de zgn. speciale "bullen-brokken", waardoor de spieropbouw zo groot is dat een hond niet meer kan lopen omdat de poten van het lichaam worden geduwd door de bespiering. , helaas hebben granen veel niet verteerbare vezels waardoor er dus ook weer veel uitkomt