Vandaag zijn we met Alba voor de heupfoto's geweest, omdat we ook PenHIP-foto's wilden is ze rond kwart over 11 onder narcose gebracht (methadon, xylanine en ketamine als ik het goed spel). Om kwart voor 12 kreeg ze 't antagonist-spuitje. Ze stond vrij snel weer en rond kwart over 12 zijn we naar huis gegaan omdat ze weer kon staan en (enigszins dronken) kon lopen.
Inmiddels is het ruim 3,5 uur later en ik zie nog geen enkele verbetering ten opzichte van dat moment, behalve dat ze nu ook piept en meer in de war lijkt te zijn. In de auto heeft ze zelfs een paar keer rechtop gezeten en naar buiten gekeken maar zo alert is ze daarna niet meer geweest.
Ze reageert nog vrij paniekerig op geluiden of bewegingen, is nog steeds heel slap in staan en lopen en algemeen volledig van het padje. Haar slikreflex lijkt nog weinig verbeterd, haar tongetje hangt buiten haar bekkie. Ik hoopte dat ze lekker in slaap zou vallen maar hoewel ze soms wat wegzakt, slaapt ze niet echt. Haar ademhaling is wat rommelig, varieert van ineens hijgen tot vrij oppervlakkig.
Ze raakt echt wat in paniek als er niet minstens 1 van ons bij haar is, ze lijkt het rustigst als ik bij haar zit en haar aanraak (hand op de rug onder 't dekentje) dus ik ga vriendlief weer aflossen.
Ik heb voor de zekerheid de praktijk nog even gebeld en ze zeggen dat dit helemaal normaal is. Nou zal dat vast wel, maar ik kreeg onder andere door de toon van de assistente toch het gevoel afgedaan te worden als zeikerd en dat vind ik niet prettig. Ook overbezorgde hondenmoeders mag je een beetje vriendelijk te woord staan lijkt me.
Wanneer moet ik me zorgen gaan maken, wat zijn jullie ervaringen? Ik heb hier toch vanuit stages en vakantiewerk wel ervaring mee maar met je eigen hond vind ik het toch weer moeilijker .