Vrijdagmiddag vond ik onze 17-jarige poes Loesje in de tuin en ze reageerde eigenlijk nergens meer op. Alleen het puntje van haar staart bewoog nog, haar ogen staarden met grote pupillen in het niks. Ik heb haar opgetild en naar binnen gehaald. Op tafel lag ze languit, ze leek wel in shock. Ik heb haar met een spuitje water gegeven en gelijk de dierenarts gebeld. Lopen kon ze niet meer, ze zakte door haar pootjes en ik dacht dat het al te laat was. Bij de dierenarts heeft ze onderhuids vocht gekregen, ook Metacam en er is bloed afgenomen. We namen haar weer mee naar huis en verloren haar geen minuut uit het oog. Van binnen hadden we niet veel hoop meer dat ze dit zou overleven. We bleven haar water geven en hielden haar binnen. Laat op de avond probeerde ze uit zichzelf naar de kattenbak te komen, al waggelend haalde ze dit wel maar in de kattenbak viel ze om en bleef hier liggen. De nacht is ze wel doorgekomen, maar de volgende ochtend zei ons gevoel dat het op was. Het bloedonderzoek wees uit dat er veel ontstekingscellen waren en dat de lever niet goed was. Waarschijnlijk zou ze mede door haar leeftijd en de extreme warmte dit niet meer te boven komen. De dierenarts zou komen en we namen eigenlijk al afscheid van Loesje. Ze had een temperatuur van 40.5 maar toch vond de dierenarts het nog de moeite waard om Prednison en antibiotica te geven. Zaterdagavond kwam Loesje wat meer overeind, keek iets meer rond en dronk weer uit zichzelf. Eten wilde ze nog steeds niet. Af en toe kwam ze in de benen en waggelde dan een paar meter om vervolgens weer te gaan liggen. Ook zaterdagnacht kwam ze door en toen de dierenarts gistermiddag kwam heeft ze opnieuw antibiotica gekregen. Nu had ze juist ondertemperatuur. Het is niet verder achteruit gegaan, ze krijgt nu dwangvoeding en dit blijft er in. Ze drinkt goed en heel voorzichtig loopt ze steeds een stukje verder. Wat er nou precies aan de hand is, is niet duidelijk. We hebben gemengde gevoelens, komt deze opleving door de prednison/ab? Wat is er met haar lever aan de hand? We willen haar allerlei stressvolle onderzoeken besparen, want dat zal haar zeker geen goed doen. Maar die kleine stapjes vooruit geven ook wel weer wat hoop. Iemand die dit herkent misschien of een idee heeft welke kant dit op zal gaan?
Groeten van Angel