Waarom is het voor ons soms toch zo moeilijk om onze dieren te begrijpen
Hoe kom ik er achter wat hem mankeerd, of het pijn is of angst. En waar dan die pijn zit. Wordt er zo radeloos van.
Joey heeft af en toe zo iets raars, het lijkt of ie zich ineens verrekt ergens want het komt altijd in actie, bij het spelen meestal, en net bij een sprong van de bank af naar de kat toe. Het is dan ineens een raar vals, schel blafje en dan ineens die angst. Dat houd een poosje aan, dan issie heel mak. Verder kan ik dan dus niet zien wat er is want alles gaat dan gewoon goed, hij loopt en beweegt ook alles gewoon. Niet stijf ofzo. En rillen. Hij rilt bij elke ademhaling. Ik weet dat ze kunnen rillen van pijn. Maar hij rilt ook vaak van spanning. Die ogen zo groot en alles in de gaten houden. Angstig kijken naar de plek des onheils, de plek waar hij die pijnscheut(?) ervoer. Hij kijkt of er spoken zijn.
Ik heb hem net maar een previcox gegeven, ik weet het ook niet. Hij rilde toch wel erg heftig en ik zou niet willen dat ie erge pijn heeft en ik dat wegwimpel. Maar misschien is het geen pijn meer??? HEt kan weken goed gaan dan merk je ook niets. En dan ineesn weer zo. Dit duurt over het algemeen een avond en de volgende dag is er al niets meer te merken, is het leed geleden en rent en speelt ie weer weken zonder problemen.
Elke keer weer overweeg ik naar de da te gaan maar bedenk me dan weer dat wanneer ik zelf al niet weet wat er is de da het ook niet kan ontdekken uit klinisch beeld. BEn wel bij osteopaat geweest en ja hij zat in de nek en achter op de rug wat vast maar is behandeld en ik hoefde in princiepe niet weer te komen, zo erg was het allemaal niet. Waar zit het, wat is het!!! HEt is allemaal zo vaag...Waarom kunnen ze niet praten