Kitje had als pupje al een soort huppeltje. Diverse d.a.'s vonden het niet ernstig genoeg dus ik liet het zo. Nu is ze bijna zeven en de laatste tijd werd dat huppeltje-af-en-toe een flink optrekken van de achterpoot bij elke stap zodra ze iets sneller ging lopen.
Dus foto's laten maken: p.l. met beginnende artrose. De dienstdoende d.a. dacht dat de specialist wel opereren zou aanraden want het andere pootje was ook niet sterk en daar zou ze dus steeds meer op gaan steunen.
Thuisgekomen ben ik de dingen op een rijtje gaan zetten: zware, kostbare operatie, maar daar zou ik mee kunnen leven. Het grootste bezwaar was echter de wekenlange benchrusttijd die zou volgen. Dat zou ik levendige, nieuwsgierige Kitje nooit kunnen aandoen. Ik besloot dat ze nu al bijna zeven was en de kans aanzienlijk was dat ze er gewoon oud mee zou worden. Ik zou haar glucobest gaan geven en de wandelingen beperkt houden.
Nu is dat bijna twee maanden geleden en de metamorfose is ongelooflijk. Waar eerder elke willekeurige voorbijganger zowat vroeg wat dat hondje mankeerde, moet je nu echt weten dat ze wat heeft om het te kunnen zien. Ze loopt zo'n stuk beter dat ik me bijna niet kan voorstellen dat het puur de glucobest is die dat heeft gedaan. Toch is het zo en ik ben er superblij mee