Vorige week werd hij ineens wat kortademig en kreeg wat schuimbelletjes op zijn bek. Direct de dierenarts gebeld en er naar toe gegaan.
Na onderzoek bleek dat er vocht in zijn longen zat en hij had een slechte kies.
In eerste instantie schreef de da een plaskeur voor en moesten we een week later terug komen. Doris knapte snel op en na twee dagen was hij weer helemaal de oude. Hij was helemaal vrolijk en liep weer kiek en fit rond. dat leek dus heel goed. Na een paar dagen weer naar de da en Doris werd verder onderzocht. Er werd een ruis aan zijn hart gevonden en het was noodzakelijk dat er een foto zou worden gemaakt. Doris bleef direct, want dan zou er ook direct wat aan de slechte kies worden gedaan.
s'Middags kon ik terug komen bij de da en daar bleek dat Doris een groot ( sporthart ) had. De slechte kies was onder narcose verwijderd en het was heel goed gegaan.
De da schreef Vetmedin voor ondersteuning van zijn hart voor, 2 x daags een tabletje van 1,25. Op mijn vraag of er beperkingen voor hem waren kreeg ik een stellig antwoord: Nee hoor, hij mag doen en laten wat hij wil, hij kan nog wel even mee, hij is verder zo gezond als een vis.
Gelukkig, dacht ik, dat valt allemaal reuze mee. De volgende dag was Doris er weer helemaal bij en was, zoals altijd, heel vrolijk. Hij kreeg om s'morgen 9 uur zijn eerste tabletje Vetmedin. Binnen een uur begon hij wankelend te lopen, alsof hij dronken was. De da gebeld, geen reden tot ongerustheid want het gebeurde wel vaker als een hond voor het eerst Vetmedin kreeg, hij een beetje op een roze wolk zou kunnen zijn. We moesten een beetje lachen om Doris zoals hij een beetje dronken door de kamer liep. Nog een uur later zakte hij door zijn achterpoten en kon heel moeilijk weer opstaan. Weer de da gebeld, misschien toch de dosis wat te zwaar en geadviseerd werd om later op de dag geen hele maar een half tabletje te geven.
Het uur daarop viel Doris om en kon niet meer overeind komen. Naar de da gegaan en Doris op de behandel tafel gezet. Inmiddels kon hij alleen zijn kopje nog optillen en kon hij nog kwispelen. De da schrok zichtbaar van de conditie van Doris, dit had ze duidelijk niet verwacht
Doris moest blijven en kreeg via een injectie een bloedverdunner toegediend want misschien was er een bloedprop.
De volgende dag om 8 uur met de da gebeld met de vraag hoe het met Doris ging. Niet goed, zei ze, hij was in de loop van de nacht steeds slechter geworden. Dus direct er naar toe. Doris lag op een deken, hij zag me wel maar ik had het idee dat hij me niet meer herkende. Hij kon nu ook zijn kopje niet meer optillen en kwispelen lukte ook niet meer.
Zijn ogen schoten heen en weer van links naar rechts en ik zag dat er geen rust was in zijn kop.
De da wist niet goed wat ze moest zeggen, maar zag ook wel dat dit niet meer goed zou komen. Op mijn vraag of het misschien van de Vetmedin zou kunnen komen antwoordde ze ontkennend, absoluut niet mogelijk. Ze dacht eerder aan een zware hersenbloeding.
Ik heb besloten om Doris in te laten slapen want dit had hij na veertien jaar niet verdiend en emotioneel totaal ontredderd ben ik weer naar huis gegaan.
Doris heeft in veertien jaar nooit een misse dag gehad, nooit ziek geweest, altijd vrolijk en een alleman vriend.
Het zal wel een toevallige samenloop van omstandigheden zijn geweest, maar ik heb het gevoel dat als ik hem de Vetmedin niet had gegeven hij nog steeds vrolijk bij me in huis had gelopen.
Dankbaar ben ik voor de tijd dat hij bij me is geweest, ik heb er een geweldige kameraad aan gehad.
Ik zal hem vreselijk gaan missen.
Op de foto is Doris al 13 jaar en zag er nog uit als een jonge hond.
