Gisteravond vonden we Cheri, Maine Coon poes van bijna 8 jaar, al wat slomer dan anders.
Maar ach, bij een kat is dat wel vaker van een haarbal, dus daar zochten we niet veel achter.
Ze kwam nog gezellig naast me zitten op de bank.
Vanochtend was ze echter wel heel erg sloom, grote pupillen, wegkruipen in plaats van zichzelf al rollend over de vloer voor je voeten te werpen.
Ze zat ook raar klagelijk te mauwen.
Terugdenkend naar de dag van gisteren was ze toen toch ook echt minder actief.
Leo heeft de DA gebeld en kom om 11.00 uur terecht.
Om 9.30 uur was ze echter al een uur aan een stuk door klagelijk aan het mauwen, ze voelde slap aan, nauwelijks kracht in de poten, dus nogmaals de DA gebeld en Leo kon direct met haar komen.
Inmiddels is Leo weer thuis en Cheri ligt daar te vechten voor haar leven.
Haar hart was prima en waar wij aanvankelijk dachten aan een beroerte leek het dat niet te zijn.
Ze was onderkoeld, temperatuur maar 35 graden.
Bloedonderzoek toonde geen ontstekingen, wel 2 enorm verhoogde leverwaarden.
Hij kon zijn vinger bijna in haar oog prikken en ze knipperde niet eens.
Volgens onze DA lijkt het er nog het meeste op dat ze iets heel slechts gegeten heeft, vergiftiging.
Nou zijn alle 3 de katten de afgelopen tijd heel veel in onze achtertuin geweest en de andere 2 mankeren voor zover wij kunnen zien helemaal niets.
Ze kunnen de achtertuin niet uit, er staat een groot hek omheen.
Vergiftiging? Tja wellicht een vergiftigde muis gepakt... al spelen ze daar meer mee dan dat ze ze opeten zoals onze huiskatten vroeger deden.
Nu maar kijken wat er gebeurt, meer kunnen we niet doen...
Ze heeft prednison gehad, vocht en ligt op een warmtematje in een kooitje bij de DA en we moeten maar afwachten.
Als er iets veranderde in haar conditie dan zouden ze ons bellen.
We hebben alle vertrouwen in onze DA, als er iemand is die haar er doorheen kan slepen dan is hij het wel, hij is al een jaar of 15 onze DA.
Nu maar heel hard hopen en duimen dat ze het red...
