Sinds begin januari zijn onze honden over op rauw. 's Morgens krijgen ze Smuldier glutenvrij, 's avonds zelf samengesteld. Wel gemalen (bot) en gesneden (spier/orgaan). Elke dag krijgen ze een flinke lepel iets aangekookte gepureerde groente en een scheut yoghurt of een lepel kwark. Daarnaast 2x in de week een rauw eitje. Eén keer per week krijgen ze zalmmix.
Het is veel werk, maar ik maak het met liefde. Ik kan niet anders zeggen dan dat ze het heerlijk vinden en het er naar mijn idee "goed op doen".
Toch heb ik de afgelopen weken weer dat onzekere gevoel. Dit heeft te maken met het feit dat we in 2 maanden tijd 3 van onze honden in hebben moeten laten slapen (waarvan twee in één week).
Begin maart hebben we afscheid moeten nemen van onze Witte Herder van 3 jaar. Haar huidproblemen waren helemaal verdwenen nadat haar rauw zijn gaan voeren (zij kreeg al vanaf juli 2008 volledig rauw). Zij had HD en allerlei problemen met haar voorpoten. De pijn werd zo erg dat ze het af en toe, ondanks pijnstillers, uitgilde. De pijn werd alleen maar erger. Omdat ik niet wil dat leven lijden is, hebben we de hele moeilijke beslissing genomen.
Begin mei ontdekte we bij onze kruising teckel/york van 9 jaar een grote bult op haar achterpoot (zo groot als een tennisbal). In de eerste instantie dacht de dierenarts dat het om een bloeduitstorting ging, maar na het nemen van biopten bleek het echter een mastocytoom (3e graad) te zijn. Binnen twee weken hebben we ook van haar afscheid moeten nemen.
Een week later kreeg onze kruising foxje van 13 jaar diarree met bloed. Bij een echo bleek dat ze een tumor van 9cm in haar mild had, de alvleesklier en galblaas waren sterk afwijkend van vorm. Ook zat er iets achter haar nieren, wat dat was konden ze niet goed zien. Ook van haar hebben we na twee dagen heel erg ziek zijn afscheid moeten nemen.
Is het toeval dat Joy steeds meer pijn kreeg en Bommel en Vetje ineens van die grote tumoren kregen? Bommel en Vetje waren allebei hele actieve en - naar het leek - gezonde hondjes. Of zou het toch te maken kunnen hebben, dat ze misschien toch tekorten hebben opgelopen die we niet opgemerkt hebben? En zo ja, hoe zouden we die tekorten dan misschien hebben kunnen ontdekken, waar moeten we op letten.
Onze acht honden die we nu nog hebben blaken van energie en zitten vol levenslust. Ze glimmen ons tegemoet en hebben nog nooit zo mooi in hun vacht gezeten. Maar dat leek bij Bommel en Vetje ook zo.