In een eerdere topic “Djeena is ziek” had ik al aangegeven dat haar buik een de linkerkant veel dikker is en dat de DA denkt dat het haar milt is. Omdat ik bij de DA was omdat Djeena niet lekker was en niet wilde eten, heb ik er verder nog niet zo over nagedacht. Nu gaat het bijna weer goed met haar en speelt de milt toch steeds door mijn hoofd. Ik heb de DA gisteravond een mailtje gestuurd dat ik er toch niet zo gerust op ben. Net maak ik een grote wandeling met haar en ik kom een oudere meneer tegen met zijn Schotse Collie en maak een praatje met hem, ik kom hem vaker tegen. Hij spreekt mij gelijk aan op de dikke linkerkant van Djeena en vraagt of ik daarvoor al bij de DA ben geweest. Ik vertelde hem dat ik het wel met de DA heb besproken van de week maar dat wij er eigenlijk niet op door zijn gegaan. Djeena heeft de laatste jaren een dikke buik (ouderdom) en de DA heeft het helemaal onderzocht, röntgenfoto gemaakt etc. etc. Daar kwam niets uit, behalve dat het vet is.
Ik was net weer een beetje bijgekomen van het drama dat Djeena in het water was gevallen maar na het praatje met Leo is de moed me weer in de schoenen gezonken. Hij heeft zelf altijd honden gehad en weet wel waarover hij praat. Mijn beestje is 15 en ik wil absoluut dat zij een goed leven heeft, zonder pijn. Daar doe ik alles voor. Aan de ene kant wil ik wel dat het wordt nagekeken maar aan de andere kant is zij daar natuurlijk te oud voor. Zij kan niet meer onder narcose vanwege haar leeftijd, hart- en nierproblemen. Het is mijn eerste hondje, ik heb dit nog niet eerder meegemaakt maar ik volg al sinds ik haar heb mijn gevoel en dat is nog altijd de beste raadgever geweest. Toch vind ik het prettig als er iemand met mij meedenkt. Wat is wijsheid, laat ik voor wat het is en steek dus mijn kop in het zand en zolang zij het goed doet, er geen probleem van maken of laat ik het nakijken en wie weet wat daaruit komt?
