Ik was eens aan het lezen op de site die Ink gaf ( http://members.lycos.nl/Annelie/dieren.html ) en daar komen mensen aan het woord die met dieren communiceren. Er staan een aantal verhalen op waardoor ik er van overtuigd ben dat dezen mensen echt met dieren kunnen praten. Nu heeft een van deze twee mensen dus ook aan veel dieren gevraagd wat zij ervan vonden om gecastreerd te worden. Hier kwam een verrassend resultaat uit naar voren (er staat iets verder ook een verhaal van een kat waarbij tegelijkertijd met de sterelisatie ook de nagels verwijderd zijn en dit blijkt een zeer stress- en pijnvolle operatie te zijn geweest. De pijn in de pootjes zorgde ervoor dat de buikpijn ook bleef hangen).
Ik ben benieuwd wat jullie ervan vinden.
CASTREREN EN STERILISEREN (1)
Mij wordt vaak gevraagd wat dieren ervan vinden gecastreerd of gesteriliseerd te worden. De meeste van de dieren die ik daarover heb gesproken, katten, honden, paarden, konijnen, geiten, koeien en schapen zijn opgelucht als ze geen seksuele aandrang en geen cyclus meer hebben, die er soms de oorzaak van zijn dat ze niet bij hun menselijke vrienden kunnen zijn. Hoe kan dat nu, zul je vragen, het hoort toch bij ze om functionerende geslachtsorganen te hebben?
Dieren die er bewust voor kiezen bij mensen te leven, doen dat gewoonlijk om hun menselijke vrienden zo goed mogelijk lief te hebben, te dienen en ze tot vreugde te zijn. De dieren in de vrije natuur schuwen de mensen meestal en hebben hun eigen soortgebonden groepsverband. Huisdieren willen juist graag mensen om zich heen en beschouwen die mensen als hun gezin. Ze hebben vaak zelfs vrienden van andere diersoorten, met wie ze in vrijheid nooit zouden optrekken.
Veel dieren hebben me verteld hoe ze voor bepaalde mensen iets zijn gaan betekenen door ze toewijding te geven en ze onvoorwaardelijke liefde en genieten van het leven te leren. Hoewel ze het prettig vinden bij dieren van hun eigen ras te zijn, geven veel van deze dieren er de voorkeur aan onder de mensen te zijn. Ze vinden dat zij en hun gezin bij elkaar horen. Ze zijn gefrustreerd, boos, angstig of verward als hun geslachtshormonen ze vertellen dat ze een partner moeten gaan zoeken, of als een dier van de andere sekse ze achternazit, als dat ze van hun hoofdopdracht van huisdier te zijn afhoudt.
Een andere reden om dieren te laten behandelen is dat mannetjes en vrouwtjes dan rustig met elkaar kunnen samenleven zonder de stress van het paren en voortdurend voortplanten. Hengsten worden vaak eenzaam opgesloten, omdat ze in de meeste maneges van de andere paarden moeten worden gescheiden, behalve als ze voor nageslacht moeten zorgen. Velen van hen zijn blij dat ze gewoon bij de andere paarden en de mensen mogen zijn nadat ze zijn gecastreerd.
Georgie, mijn dwergkonijn, genoot ervan om bij zijn wijfje Elfie te zijn. Ik scheidde ze na hun tweede nest, omdat het moeilijk was een goed huis te vinden voor al die jonkies. Georgie, die normaal heel makkelijk is, was woedend op mij omdat ik Elfie van hem had afgenomen, ook al had ik hem uitgelegd waarom ik dat had gedaan en ook al kon hij haar zien en aanraken door de afscheiding van kippengaas heen. Ik zei hem dat als hij bij Elfie wilde zijn, ik hem zou moeten laten castreren, wat inhield dat hij niet meer met haar zou kunnen paren. Hij wilde verschrikkelijk graag bij haar zijn en stemde toe in de operatie. Elfie had wat tijd nodig om Georgie niet meer te verleiden, maar toen knuffelden en wasten ze elkaar en waren diep gelukkig met hun hereniging.
Het is het beste dieren te behandelen als ze nog jong zijn, in de puberteit. Ze herstellen snel en hebben het niet moeilijk met de verwarring en de ervaring van vroeger seksueel gedrag. Verschillende van mijn dieren hebben me bedankt voor de castratie, nadat ze de tegenstrijdige gevoelens van hun eerste bronst hadden ondervonden.
, nl de lichaamstaal en mimiek van dieren leren, en ook hun "spreektaal" natuurlijk, en die proberen te begrijpen. Maar bovenstaand verhaal... nogmaals sorry, vind ik op z'n zachtst gezegd nogal zweverig :-/
