Ik had een andere topic geopend over Vitess, onze golden van bijna 11 jaar. In het kort is haar verhaal als volgt: de dag voor kerst kwamen we terug van de uitlaatservice en toen ze goed en wel uit de bus was zag ik dat ze haar rechter achterpoot niet meer gebruikte, ze hinkte. Ik ben 's middags met haar naar de da geweest en na wat voelen, rekken en strekken dacht deze dat ze zich verstapt had. We kregen pijnstillers mee en moesten het een week aankijken. Dit leek redelijk te gaan, na een week was ze nog wel kreupel maar dit had tijd nodig, omdat ze hier best een tik van kon overhouden gezien haar leeftijd. Het duurde me te lang, dus ik heb opnieuw gebeld en gezegd dat het slechter ging met Vitess. Nu zouden er heupfoto's worden gemaakt, hieruit bleek dat ze gezien haar leeftijd best nog mooie heupen had maar dat er hier en daar wel wat 'oneffenheden' zaten. Doorgaan met pijnstillers, blijven bewegen. Toch bekroop me een naar gevoel, want de combinatie met het plotselinge mank lopen rond kerst zat me niet lekker. Maar goed, je doet wat wordt gezegd en dan komt het goed...
Echter, Vitess ging alleen nog maar achteruit. Wandelen kon niet meer, na vijf meter moest ze zich vooruit sleuren. Ze was erg instabiel, leek steeds om te vallen of door haar achterhand te zakken. Ze wilde overduidelijk wel graag, maar kon gewoon niet. Ondanks de pijnstillers kon ze helemaal niks meer, zo zielig... Omdat de oorzaak nog steeds haar heupen zouden zijn had ik hier allerlei vragen gesteld wat ik kon gaan geven om het voor Vitess beter te maken: glucosamine, visolie, alles wat maar langs kwam heb ik gedaan. Afgelopen weekend waren we in het bos en dat was de druppel. Ze durfde niet uit de auto, het leek alsof ze de associatie had van wandelen = pijn. We konden het zelf bijna voelen en kregen er buikpijn van toen we haar zagen strompelen. Mijn gevoel werd nog sterker, dit konden niet haar heupen zijn. Maandagmorgen gelijk de dierenarts gebeld, nu had ik onze eigen da aan de lijn en ik vertelde dat het nog steeds alleen maar slechter ging en dat het absoluut niet meer kon zo. En ik zei ook dat ik het gevoel had dat het echt nog bij dat verstappen hoorde rond kerst. Ze vroeg me wat ik bedoelde? Dit had ze in de computer dus niet gezien...
Ik kreeg een naar gevoel, en vroeg om foto's van Vitess' rug en poten. Misschien was er wel iets gebroken! Zelfde middag foto's gemaakt, Vitess' bleek spondylose te hebben maar hier kwamen niet haar huidige klachten vandaan volgens de da. Poten waren goed, dierenarts wist het ook niet. We moesten het nog een week aankijken en pijnstillers geven. Ging het dan niet over, dan konden we wel naar de orthopedisch chirurg in Oldenzaal. Weer een week aankijken, ik zag dit niet zitten. Er was voor mij overduidelijk een grens bereikt en ik had geen enkel geloof in spontaan herstel meer. Ik heb maandag de Thij gebeld in Oldenzaal en we konden gisteren komen. Binnen 20 seconden was daar de diagnose: kruisband afgescheurd en in het slechtste geval door die twee maanden overbelasting ook de meniscus.. Daar stonden we dan met Vitess.
Aan de ene kant opgelucht dat nu eindelijk bekend was wat ze had, aan de andere kant me vreselijk schuldig voelend vanwege de pijn die ze de afgelopen tijd gehad moet hebben. Vitess moet worden geopereerd, volgende week woensdag gaat dit gebeuren. De kruisband (en eventueel de meniscus ook) wordt verwijderd en er wordt een wig geplaatst. Ik kan het niet heel goed omschrijven, heb wel alles keurig op papier, maar het schijnt een nieuw soort operatie te zijn en het heet een TTA, Tibial Tuberosity Advancement. Tot woensdag krijgt ze Rymadyl tegen de pijn.
De chirurg begon voorzichtig over de kosten, het zou komen op 1300 euro en we konden thuis wel even overleggen of we het gingen doen of niet. We keken elkaar aan en zeiden gelijk dat het moest gebeuren. Onze honden zijn voor ons zo belangrijk, hier was geen enkele twijfel over mogelijk. Weten jullie, het is misschien raar maar hier kan ik het vast wel zeggen: omdat onze honden voor ons juist zo belangrijk zijn, waarom heb ik dan niet eerder op mijn strepen gestaan? Waarom niet eerder sterker naar mijn gevoel geluisterd? Gelukkig ziet het er naar uit dat Vitess straks weer fijn met ons het bos in kan, en dat wandelen voor haar weer leuk wordt. Heel jammer dat het twee maanden moest duren...
Sorry dat het toch nog een lang verhaal is geworden, ik moest het even kwijt.
Gr Angel
)
. Gelukkig is er nu een oorzaak gevonden en dat dankzij jouw vasthoudendheid! Verwijt jezelf aub niets, het is toch niet meer dan logisch dat je van de expertise van je DA uitgaat? Die DA moest zich schamen!! 
