Tja soms zit het mee en soms zit het tegen....
Het onverwachte element werkte, hij ging zonder morren in het kattemandje. Maar toen ik hem oppakte begon het.... Janken, met alle macht proberen uit te breken en gewoon blind zijn van angst. Ik dacht even handig te zijn en zette hem op de passagiersstoel zodat hij mij kon zien. Dat ging redelijk, totdat hem het ritje toch te lang duurde en hij keihard met zijn opgezollen hoofdje tegen het deurtje begon te rammen. Je kan het bijna wel raden... De wond sprong open en ik had ineens een straal pus op mijn arm liggen
Bah wat een stinkerij zeg. Bij de DA aangekomen moest ie er dus even uit en hij vluchtte direct in mijn armen (zo lief, ik was direct al het voorgaande vergeten) Hij kreeg een injectie en een kuur en ja het pus hoefde er niet meer uitgedrukt te worden want dat lag keurig op de mouw van mijn jas te stinken.
Hij ging ook redelijk makkelijk weer in het mandje, maar eenmaal weer in de auto brak de hel los. Ik heb de auto aan de kant moeten zetten want het was voor hem echt de dood of de gladiolen en ik heb hem er maar uit gelaten, hij vluchtte direct op mijn schoot en bleef heel stil zitten met zijn hoofdje in mijn jas gedrukt. Mooi dacht ik, nu snel naar huis. Het ging prima, af en toe keek hij even op en mauwde wat, maar hij bleef netjes zitten, zijn lijfje heel stevig tegen me aan gedrukt. Maar toen ik bijna thuis was en een grote flauwe bocht moest nemen, keek hij door het raam en toen gebeurde het.... Hij liet zijn plas lopen....
Ach nou ja kon er ook nog wel bij, eenmaal thuis, heb ik hem zonder problemen naar binnen kunnen loodsen en binnen was al het leed geleden. Hij vluchtte even snel de trap op, maar toen ik hem riep kwam ie direct weer naar beneden en overlaadde me met (pus)kopjes... Dus hij heeft het me vergeven, gelukkig maar. Eind goed, al goed !!