[Erna]

Zoals de meeste hier wel weten is Mara ondertussen ruim 14 jaar oud en niet verstoken van ouderdomskwalen. Afgelopen zaterdag heeft ze een tweede hersenbloeding gehad en eerlijk gezegd.....ik weet het niet nu.

Ze loopt heel moeilijk maar kan nog lopen. Ze zet twee stappen met haar voorpoten en eentje met haar achterpoten wat natuurlijk niet spoort met elkaar. Haar rechterachtervoet is al een tijdje verlamd dus dat helpt ook al niet. Ze is voornamelijk erg moe en ligt bijna de hele dag te slapen. Als ze valt kan ze niet meer overeind komen en moet ik haar helpen maar ze klimt nog rustig de trap op en af als ze naar buiten wil of als ze denkt dat ze eten krijgt. Met moeite natuurlijk maar toch.

Het ene moment denk ik dat het vuur uit haar ogen vandaan is om het dan toch een uur later weer te zien. Ik zie aan haar dat ze zich niet prettig voelt maar bij tijd en wijle kwispelt ze nog even hevig. We weten allemaal dat we grenzen verleggen met een zieke hond en dat ben ik nu ook aan het doen. Ieder 'goed' moment grijp ik aan om te denken: Het is nog niet zover!! om dan even later te denken: wat ben ik een egoistische trut!

Ik weet het gewoon niet! en dat maakt alles nu even moeilijk.

[me and my boys]

ach meid, ik kan je niet helpen, dit is iets wat je helemaal zelf moet beslissen.
Maar ik weet hoe je je voelt en wil je alle wijsheid toewensen!

[conleeuw]

oh Erna, ik weet hoe moeiljik het is, ik heb met Bess ook uitgesteld en mijzelf honderd keer afgevraagd, doe ik er wel goed aan om haar te houden in deze omstandigheden, al wat ik kan zeggen is, er kwam een ochtend, toen keek ze mij aan en toen wist ik het, ze had gewoon een blik van, hoe moet dit nou, dit kan toch niet, help me dan.... nou toen was het moment gewoon aangebroken, ik zou zeggen, geniet van wat zij nog te beiden heb, kijk en vooral luister goed naar haar, sterkte ermee

[sandrra]

Ik wens je heel veel sterkte toe.

[tessa]

Moeilijk hoor,
ik ben zelf heel rigoreus, ik rek niet, als de hond niet meer goed kan functioneren dan laat ik haar inslapen, maar ik besef dat dat voor de meeste mensen heel moeilijk en hard is.
Maar Erna, zoals ik je ken uit de verhalen op barfplaats weet je zelf prima waneer de tij aangebroken is...
heel veel sterkte ermee 

[202Spots]

Wanneer ze je aankijkt met "THE LOOK"...en zelf aan je verteld dat het genoeg is....dan is de tijd gekomen....
Take Care

[Laura2004]

Ik heb dit nog nooit meegemaakt, maar toch kan ik me voorstellen dat je het even niet meer weet en dat het verschrikkelijk moeilijk is, ik weet niet wat ik zou doen en of ik het wel goed zou doen.....
Dus aan mij heb je niets.... Maar ik wil je wel veel sterkte toe 

[Dian]

ik wens je ontzettend veel sterkte en wijsheid toe. Kan je er niet bij helpen. Dit zijn de moeilijkste beslissingen die je moet maken

[Sonja]

Zo herkenbaar! Ik had hetzelfde met Boef. Die had dan wel weer hele andere klachten, maar ook ik ben tot haar laatste dag heen en weer geslingerd tussen momenten van hoop waarop ze nog steeds de oude Boef leek te zijn en de momenten waarop ik me afvroeg of dan nu het moment toch aangebroken was waarop ik een beslissing moest nemen. Maar toen het moment daar was had ik geen enkele twijfel meer. Toen was ze er zelf ook duidelijk in op een manier zoals ze nooit eerder was geweest.
Geniet nog maar even van Mara's goede momenten. Twijfels zijn logisch omdat je het beste wilt voor je hond, maar ik denk dat zij zelf het beste weet wanneer het voor haar dan echt genoeg is en tegen die tijd laat ze het jou echt wel weten.

[*Dorothea*]

Jij en alleen jij kunt weten wanneer het genoeg is geweest, en geloof me wanneer het moment daar is dan weet je dat.
Sterkte....  en probeer nog volop van haar te genieten.

[Charlie Angel]

Ik weet niet goed wat te zeggen meid, maar ik wil je heel veel kracht, sterkte en wijsheid toewensen.

[Juul]

Bij mijn oude hondje rakker was het echt duidelijk toen ze niet meer wilde. Alleen zat ik toen op kamers en kon ik er objectiever naar kijken als de rest van de familie. Maar ze laat het je wel weten.....  Heel veel sterkte en knuffel d'r maar extra vaak.

[Cathelijn]

Kan me zo goed voorstellen dat je zoekt naar de goede momenten als bevestiging dat het nog niet zover is.
Ik hoop voor je dat Mara je duidelijk laat weten wat ze wil en wanneer, zodat het voor jou ook duidelijk is wat je moet doen. En ik duim dat ze nog een tijdje bij je wil blijven 
Heel veel sterkte 

[spreeuwtje]

sja..
ik ben nogal spiritueel ingesteld..
ik weet dat niet iedereen zich daarin kan vinden..
maar laat ik toch maar met de billen bloot met als risico dat ik voor gek verklaard word..

mijn ervaring met honden is dat ze hun leven in de handen van de baas leggen..
zij vertrouwen erop dat de baas de juiste beslissing neemt..
verder heb ik in mijn jaren als pendelaar geleerd dat vrijwel alle dieren angst hebben om te gaan..
angst voor eventueel pijn.. terwijl als ze gegaan zijn is het ze alles meegevallen..
dus ook die angst weerhoud ze ervan om makkelijk los te laten..
ook hun zorg voor de baas en anderen die achterblijven kan hun in dit leven vasthouden..

ik heb zelf heel veel gehad aan mijn pendelen en aan een vriendin die heel goed is in communicatie met de energie waaruit de ziel van mensen en dieren bestaat..
het heeft me grote troost gegeven en geholpen in het nemen van beslissingen..
wat niet wegneemt dat het altijd moeilijk is..
en dat het geen garantie is voor het gevoel dat je het goed of verkeerd hebt gedaan..

ik hoop dat jullie samen het juiste moment vinden om die stap te nemen..
het is zo belangrijk voor de verwerking van alles.. en ook voor het eventuele contact daarna..

ik hoop niet dat ik je gekwetst of beledigd heb door het hier neer te zetten..
maar dit is mijn visie erop..

[Minna]

Lastig hoor, en het is en blijft jou beslissing. Mijn eerste eigen hond die ik in heb laten slapen doofde gewoon als het ware, werd moe, en de blik in zijn ogen was anders. Hij had hele zware HD, was al 12, wandelen was het enige wat hij echt leuk vond (en knuffelen en eten ) maar toen hij niet meer echt goed kon wandelen en duidelijk pijn had en ongelukkig was als andere hond tegen hem aan liep hab ik de knop doorgehakt. De volgende hond had ook erge HD, maar was een hond die geestelijk heel anders was, een work-a-holic. Toen zij echt niet meer kon sporten (we deden reddingshondentraining en behendigheid en op het laats alleen dogdance omdat ze het andere niet meer kon) heb ik vrij snel het besluit genomen, ik vond het zo erg dat zij aan kwam zetten met een bal en dan echt zo pittig uit haar ogen kijken, en ik kon haar niks meer geven, als ik een bal gooide viel ze om, haar moest ik ook dan overeind helpen en dat vond ze weer vreselijk... De ochtend dat ik met haar naar de Da ging was ze nog gek aan het doen en wou spelen, alleen het lichaam kon dat niet meer. Zij werd ook twaalf.
De volgende twee honden waren 12 en 14, waren altijd samen, sliepen in een mandje, aten samen, en zijn ook samen ingeslapen, hij had tumoren die in longen gingen zitten en zij had een plotselinge zenuwbeknelling in de rug...
Ik wens je veel wijsheid met je besluit...makkelijk is het nooit.