Zo. Wij zijn vandaag weer bij Edwin geweest. Na twee weken Turkse Lelie te hebben gegeven. Pinkel is de afgelopen twee weken heel lastig in de omgang geweest. Ze is nog nooit zo alert en blafferig en springerig geweest.
En ik zei vandaag ook tegen Edwin dat ze heel erg veel stereo-typ gedrag heeft vertoond. Zoals altijd, maar dan nog een beetje meer. Edwin had me twee weken geleden al gewaarschuwd dat bepaald gedrag in hevigere vorm naar boven kon komen enne.... dat klopte dus.
In ieder geval een teken dat er weer veel gebeurd, in dat lijffie/koppie van de Pink!
Edwin vroeg me of Pinkel daarin (als ze zo hysterisch/stereotyp doet) te corrigeren is. En ik vertelde dat ze absoluut niet te corrigeren is. Ze hoort niks en ziet niks en doet gewoon 'haar ding'. Omdat ze het zo gewend is. Zou je haar kunnen vragen "Pinkel, waarom doe je dit nou?" zou ze zeggen "ik heb geen idee!". Als er iemand aan de deur staat, dan veert ze op, blaft ze, rent ze naar de deur, gaat daar als een gek rondjes staan draaien, net zo lang totdat of iemand binnen komt (en die hapt ze dan) of dat iemand vertrekt. Het maakt niet uit wat ik doe om dit gedrag te stoppen: ze stopt en gaat daarna onmiddellijk weer door.
Om deze bovenstaande reden besloot Edwin haar deze keer toch wederom Turkse Lelie te geven en om haar een nieuwe bach bloesem te geven, namelijk de kastanjeknop. We gaan daar de komende weken mee aan de slag.
Wat wel wederom een wonder was: de afgelopen keren dat we bij Edwin zijn geweest was Pinkel haar eeuwige gereserveerde zelf. De eerste sessies heeft ze lekker met haar rug naar Edwin toegelegen, zo van "nou, als ik jou niet zie zie jij mij vast ook niet". Typisch Pinkel. Gewoon moeilijk/geen contact mee te krijgen. Ze wilde in eerste instantie ook niet te dichtbij komen (de eerste sessies). Typisch Pinkel. Twee weken geleden was ze al heel ontspannen en liep ze uit zichzelf naar binnen en liet ze zich aaien.
Deze keer liep rende ze uit zichzelf richting de praktijk, maar nu opgetogen. Ze liep naar binnen alsof ze daar woont en ze ging vervolgens lekker onder het buro liggen pitten. Tijdens ons gesprek stond ze ineens op, liep naar Edwin toe, liet zich aaien, ging voor zijn voeten liggen, knorde wat en draaide zich op haar rug met een blik "joeeeehooeeee, houd eens op met babbelen en geef mij eens aandacht". Voor wie Pinkel een beetje kent: die weet dat dit echt niks voor Pinkel is. Dat ze vorige week op haar rug ging liggen toen ik met haar bezig was: dat was een wonder. Maar dat ze dit nu deed voor een relatief 'vreemde meneer', dat is echt niet normaal. Dus ook dit was weer een zeer bijzonder en wonderlijk moment! Ik geloof dat Edwin het ook wel erg leuk vond, om te zien hoe ze haar reserves totaal over boord gooide! En hem eigenlijk toonde "ik vertrouw je helemaal". Ik vond het erg lief en schattig om te zien. Ja, het raakte me echt.
De kastanjeknop.
