Binnen ons ras zijn de laatste paar jaar ook een paar honden met schildklierproblemen opgedoken, dus ik ben me hier ook in gaan verdiepen, o.a. ook door het boek van Dr. Dodds te lezen.
Mijn teefje wil ik wel laten testen op haar schildklier en ook op de antistoffen. Ik zou enorm balen als ze TgAA-positief blijkt te zijn. Ik wil heel graag een bijdrage leveren aan het ras en 1 of 2 nestjes met haar fokken en daar ook weer mee verder gaan. De meningen verschillen nog, maar ik denk dat ik haar dan toch niet zou inzetten. In feite fok je gewoon met een zieke hond en dan verkoop je dus pups van een hond die een erfelijke ziekte heeft. Dat kan je niet maken naar de pupkopers en ook niet naar de pups.
We hebben een klein ras, dus nare ziektes kunnen we echt niet gebruiken.
Ik weet alleen nog niet wat ik van de reu verwacht. In Scandinavie wordt er bij ons ras nu wel langzaamaan getest, ook op TgAA, maar in Nederland is de aandoening uberhaupt nog nauwelijks bekend bij de eigenaren. Maar ja, als je vind dat je je teef moet testen en met een TgAA-positieve teef niet moet fokken... dan moet je eigenlijk ook niet fokken met een niet-geteste reu
Ik heb gelukkig nog een jaartje of 2/3 om hier over na te denken... Mira is nog maar 11 maanden.
Wat betreft de erfelijkheid: Het is nog onduidelijk hoe het vererfd, omdat er nauwelijks onderzoek naar gedaan is. Ik vond een abstract van een oud onderzoek bij Barzois waarin naar voren kwam dat het autosomaal recessief vererfd, maar dat kleine stukje is het enige dat ik gevonden heb daarover (artikel zelf was niet gratis te vinden) en dat vind ik voor mezelf te weinig om conclusies te trekken. Er zijn wel allerlei onderzoeken te vinden naar genen die ermee te maken hebben, maar dat zegt dan weer niets over hoe het vererfd.
Binnen ons ras zijn wel gevallen bekend van een reu die in drie verschillende nesten zieke honden heeft voortgebracht. Bij andere rassen schijnt het vaker voor te komen in bepaalde lijnen. Dus erfelijk lijkt het me wel zeker.
Deesje schreef:
wat zou het praktisch betekenen voor de fok? dat je dus liefst voor elk nest even laat checken? dat is toch niet overdreven? voor een dekking bloed laten prikken, even routine check en schildklier...
De OFFA adviseert om met 1, 2, 3, 4, 6 en 8 jaar te testen.
Die test met 1 jaar vind ik wat teveel van het goede. Twee jaar vind ik een mooie leeftijd. Voor die tijd ga ik sowieso niet fokken, maar als je later gaat testen, loop je volgens mij het risico om in een overgangsfase te testen, waarbij je een verkeerde uitslag krijgt.
Ik vind het nog steeds een ingewikkeld verhaal.
Bij de Eurasiers wordt verplicht getest, ook op TgAA. Op de site van de rasvereniging is er wel wat over te vinden, ook over de timing van de test. Er zijn nog een paar rassen waar verplicht getest wordt en een paar waarbij fokkers het vrijwillig doen. Bij de Portugese Waterhond is hier ook wel wat over te vinden. In Scandinavie gebeurd het meer dan in Nederland.
Deesje schreef:
ja maar die gaat over mensen toch?
Autoimmune thyroiditis is vergelijkbaar met Hashimoto bij mensen (staat ook in het boek). Die halfwaardetijd van T4 en de invloed van THS en groeihormoon is inderdaad anders, maar verder lijkt het erg op elkaar. Als ik het goed heb, worden onderzoeken bij honden ook voor Hashimoto gebruikt. Of worden honden gebruikt voor onderzoek naar Hashimoto.
Deesje schreef:omdat het bij ALLE honden voor kan komen denk ik dat een bewuste verantwoordelijke fokker het zou moeten laten testen, zij het niet voor de hond zelf maar ook voor het nageslacht...
Er zijn heel veel aandoeningen die bij alle rassen voor kunnen komen. Lijkt me wat overdreven (en duur) om op al die aandoeningen te testen...
Bij ons ras is het opgedoken en daarom wil ik wel testen. Het is een klein ras en iedereen is familie, dus ziektegevallen zitten relatief dichtbij. Mochten er meerdere gevallen van PRA opduiken, dan zou ik daar misschien ook wel op gaan testen.