Borke schreef:
Het zwaard van Damocles is gevallen.
Ik typ dit met tranen in mijn ogen en Borke aan mijn voeten.
Mijn lieve Borke, dis altijd zo graag aan mijn voeten ligt, hij is heel erg ziek.
De DA belde net.
De witte bloedcellen zijn 2 a 3 keer zo hoog als normaal.
De lever enzymen zijn dusdanig gigantisch verhoogd dat de computer geen waarde meer aan kan geven en het onmeetbaar is. Dit verklaart de verdikking die zij rechts in de buik voelde.
Zijn lymfeklieren waren enorm opgezet.
Verder zie ik niet echt effect van de pijnstiller.
Het is dus zo hopeloos als de DA al had verwacht en hoe langer we wachten hoe langer hij moet lijden.
We hebben in principe een afspraak voor morgenavond, dat zij bij ons langskomt om hem vredig thuis in te laten slapen.
Morgenochtend hebben we daar nog even contact met haar over, als er een wonder gebeurt en Borke nog enorm opleeft dan kunnen we nog anders beslissen, maar eigenlijk verwachten we dat geen van allen.
De biopten bewaart zij, maar stuurt ze nu niet op.
Als de situatie zo blijft als nu, dan is het zinloos om die uitslagen af te wachten.
Wij kunnen het nog steeds niet geloven, maar zo snel kunnen dingen gaan.
Bedankt voor al jullie medeleven.
Waar jullie ons mee kunnen helpen nu, is met informatie hoe de zaken handig aan te pakken.
Wij willen graag op een goede manier Sofi afscheid laten nemen, te meer daar zij met haar leishmaniose zo min mogelijk stress moet hebben.
Hoe doen wij dat?
Laten wij haar er bij als Borke inslaapt op het moment zelf, of even later er bij halen als het gebeurt is?
Hoe doen we dat met crematie en Sofi?
We willen Borke dan graag laten afhalen en individueel laten cremeren, zodat we zijn as in de tuin kunnen strooien.
Hoe regelen we het vertrek van Borke door de mensen van het crematorium (hoe gaat zoiets) met Sofi?
Sofi had enorme verlatingsangst, dus we moeten zoveel mogelijk stress voor haar voorkomen.
Wat een afschuwelijk slecht nieuws heb je gekregen en het gaat allemaal zo snel..
Ik zal proberen je vragen te beantwoorden aan de hand van mijn eigen ervaringen.
Ik heb zowel Floris als Indra thuis laten inslapen. Toen Floris werd geeuthanaseerd, was Indra 4 maanden oud. Indra had ik in de bench toen de dierenarts kwam en Floris is zo kalm als mogelijk ingeslapen (maar ondanks dat hij geen pap meer kon zeggen, tgv een inoperabele hersentumor met uitzaaiingen, wilde hij niet toegeven aan de verdoving, dus het was geen fijn afscheid). De dierenarts vroeg waar Floris heen moest, want wilde helpen hem dan naar de auto te tillen. Dit heeft mij erg overvallen en zo heb ik met hem mijn matje naar de auto gedragen, terwijl ik hem nog this wilde houden. Op de plek waar hij begraven zou worden, heb ik Indra bij hem gelaten, zodat ze desgewensd kon afscheid nemen of in ieder geval begrijpen dat hij was overlden. Indra heeft dat helemaal niet begrepen, nam allerlei lollige spelbuigingen aan om haar grote vriend uit te nodigen tot een lolletje. Floris was haar alles, haar grote held, maar zijn ziekte de reden dat zij na haar eerste 2 weken bij mij plotseling binnenshuis niet meer vrij was. Ik had mij dus voorgesteld dat voor haar 'goede tijden' aan braken na zijn overlijden. Indra heeft echter enkele dagen vreselijk lopen zoeken, dat had ik totaal niet verwacht. Wat ik gedaan heb is 'er op uit', samen wandelen, trainen.. Dat verzette mijn gedachten en was daarmee m.i. ook goed voor haar.
Indra is eveneens thuis ingeslapen, zij was in hartfalen. Merel (Indra's dochter en die 2 waren echt 8 pootjes op 1 buik, onafscheidelijk) en Maartje heb ik na ons laatste gezamelijke bezoekje aan een bos, waar Indra niets anders meer kon dan bij ons zijn en Merel en Maartje volop hebben gezwommen, in de auto gelaten. Die laatste uurtjes van Indra, waren helemaal voor háár. We hebben samen op het kleed gezeten, ze is dicht tegen me aan gaan zitten en ik voelde aan alles "Indra is er aan toe, dit is de juiste beslissing nu". Indra heeft zich overgegeven aan de euthanasie, is in vol vertrouwen en rust in mijn armen ingeslapen. Met de Universiteitskliniek Utrecht had ik afgesproken (en uitvoerig besproken) dat ze haar hart pathologisch mochten onderzoeken tbv de kennis over DCM bij de Flatcoated Retriever. Ik heb er de voorkeur aan gegeven haar te laten ophalen, in plaats van zelf te brengen, omdat ik niet wist of ik in staat zou zijn veilig aan het verkeer deel te nemen. Het tijdstip van ophalen had ik enkele uren na de euthanasie gepland, zodat ik nog even tijd met haar zou hebben en ook Merel en Maartje desgewensd konden afscheid nemen. Merel en Maartje mochten bij haar na het vertrek van de dierenarts, maar hebben er beiden niets van begrepen, gen enkle teken gegeven dat ze door haden dat ze was overleden. Daar moet ik wel bij zeggen dat ik noch bij Floris, noch bij Indra pogingen gedaan heb ze dat duidelijk te maken, ik heb ze slechts in één ruimte gelaten, me verder nergens mee bemoeid.
Toen de medewerker van de UKG (universiteitskliniek) kwam, hebben we in overleg haar samen naar zijn auto gedragen. Het was een verselijk aardige vent waaraan ik haar goed toevertrouwde, zoals ik dat ook deed aan haar cardioloog. Het pathologisch onderzoek is cosmetisch gedaan, oftewel alsof zij was geopereerd en aan het eind van de dag heeft dezelfde man haar op een afgesproken tijd naar het adres gebracht waar ik haar wilde begraven. We hebben haar op mijn verzoek samen uit de auto gedragen en in de woonkmaer gelegd. Daar heb ik haar eerst nog een poos bij me gehad, haar gestreeld en bewonderd, ze was zo mooi.. Bij dit afscheid en ook de begravenis waren Merel en Maartje niet aanwezig. Reden is dat het hen geen goed zou doen mij zo te zien en ik voor mezelf goed afscheid wilde kunnen nemen.
Maartje heeft niet naar Indra gezocht. Alleen bij de vaste rituelen zag ik dat ze opmerkte dat er iemand ontbrak. Daar ligt dus nog een optie om het gemis zo veel mogelijk te beperken voor Sofie: verander de rituelen waarvan zij blijk geeft dat hij daar deel van uit maakt! Stel dat je altijd eerst Borke eten geeft en daarna Sofie en zij na zijn overlijden het 'startsignaal' (hetgeen dat vooraf gaat aan dat zij mag beginnen) mist, verander dan het eetritueel door bijv. op een heel andere plek te gaan voeren.
Merel heeft Indra wel enkele weken gemist. Binnenshuis was ze stilletjes en trok zich terug (wat absoluut niets voor Merel is). Ik heb als altijd zo min mogelijk bij hen gehuild en zo veel mogelijk het gewone leven voor hen laten door gaan, gezorgd voor extra lol/afleiding vanuit de gedachte dat het dan makkelijker slapen en ontspannen is. Voor Merel veranderde er naast het verlies van haar grote vriendin en lieve mama, die áltijd met haar wilde spelen en nóóit boos was op haar, ook iets in haar positie. Zij was ineens de oudste.. Indra was een echte passivist en niet overmatig beschermend, maar áls we bijvoorbeeld een imponerende hond tegen kwamen, dan deed Merel altijd alsof ze die helemáál niet had gezien en wandelde Indra 'geheel toevallig' tussen beiden. Toen Indra steeds zieker werd, nam Merel wel geleidelijk een aantal taken over, maar tot op het allerlaatst sprong Indra zo nodig - met haar inmiddels wankele lijf - voor haar protegeetjes (succesvol) in de bres. Merel heeft er haar draai in moeten vinden, maar daarbij kun je zo nodig goed ondersteunen, bijvoorbeeld door te bedenken wat Borke gedaan zou hebben en daaraan een voorbeeld te nemen.
Bij de afwegingen tav of je Sofie bij het afscheid wilt laten zijn, kans wilt geven hem te zien na zijn overlijden en wie Borke ophaalt na overlijden: bekijk eerst wat je het prettigste/beste zou vinden voor jullie en vraag daarna gewoon of dit mogelijk is. Wat het afscheid betreft zou ik er rekening mee houden dat een goed afscheid voor jullie zelf van groot belang is, je kunt het nooit over doen, gun jezelf afscheid!! En ik denk dat geen hond er bij gebaat is zijn baas in verdriet te zien, dus daar tegen zou ik zeker Sofie beschermen. Dat zal niet volledig kunnen, maar de momenten waarvan je vooraf weet dat ze heel verdrietig of stressvol zullen zijn, zou ik haar zeker besparen.
Of Sofie begrijpt dat Borke overleden is als ze hem ziet weet je eigenlijk pas als je het probeert. En of die kennis haar rust geeft vanuit het besef dat hij is overleden of schokt, valt m.i. niet te voorspellen. Reden dat ik het mijn honden heb laten zien is dat ik hoopte dat ze zouden begrijpen dat de ander niet 'weg' is, maar overleden. Hier lijken ze dat geen van drieen niet te hebben begrepen. Anderzijds ben ik er van overtuigt dat Merel heel goed wist dat Indra ziek was, dat was immers goed te merken aan de wijze waarop ze gedurende Indra's laatste maanden de taken verdeelden. Ook een wankel lijf, verandert gedrag, ontgaat ze echt niet. En ik denk dat een hond daaruit wel een soort besef heeft van overlijden als de ander weg is.
Sterkte met alles!!
flos spelen! 
