Hoi,
Wij zitten met een dilemma:
Lothar was altijd een hele rustige en makkelijke, wat onzekere hond.
Ik kreeg zelfs weleens verbaasde reakties als: ''Wat is die hond van jou tolerant zeg! En dat voor een Weimaraner!''
Nu is het zo dat Lothar van de ene week op de andere behoorlijk begon uit te vallen naar andere honden, reu of teef maakte niet uit.
Ook bij de hondenschool moest ik continu uitkijken dat de andere honden niet te dicht langs ons liepen.
Ik ben met hem naar de gedragstherapeute gegaan die Lothar en Sunna al kent vanaf dat ze 9 weken oud zijn.
Ze was heel verbaasd en kende hem zo helemaal niet.
Ze zei dat hij overduidelijk last had van zijn hormonen (overal, inclusief tegen ons, aanpissen en hij leek zich wat ongemakkelijk te voelen) en stelde voor om hem chemisch te laten castreren.
Dit hebben we gedaan en hoewel ik hem nog steeds voor de zekerheid in de gaten houd natuurlijk, is dit gedrag aanzienlijk minder en de gedragstherapeute zag ook duidelijk verschil.
Dus stelde ze voor hem echt te laten castreren en liefst voordat de chemische castratie is uitgewerkt, om terugval te voorkomen.
Ze vertelde me dat ik dan geen shows en wedstrijden met hem kan lopen, maar wel meer plezier aan hem kan
beleven dan wanneer hij naar andere honden uit blijft vallen met alle risico's van dien. Want klein is hij ook niet.....
Mijn vriend is er erg op tegen en ik weet dat er wel meer mensen op tegen zijn, maar ik zelf kies liever voor castratie in deze situatie......