- vr 25 apr 2008, 20:52
#956775
Operatie/update,
“My Diamond Dog”, “Najdrazi”, “Najljepsi Pas Na Svijetu”…; van deze, normaals geliefde, ruststellende worden, denk ik dat Bura moest nu kotsen…omdat deze heb k zo’n klein 10000 keer herhaald, onderweg naar Amsterdam, gedurende eeuwige lang 40 minuten! zittend achterin in de kooi met hem, proberend hem gerust stellen en steun aan zijn lichaam geven…
Bura vertrouw niet in de autotransport/ is bang van/ niet mee eens (hij kan beter rennen…), is ongelofelijk eigenwijs- in staat om met 24 uur lang rijs constant op zijn benen staan (zelfs sedated eens), en ‘vechtend’ en misselijk met elke kleinste bocht, snelheids wisseling…!
En nu, pas een dag na zo’n zware operatie!, en nog onder opiumachtige sedatieve…, het was pure hel (hij was schreeuwend, totaal in paniek/pijn?…), en ik was bang dat al zijn stitches zal open barsten…
/En nog, raar genoeg, enkele dagen voor de operatie hij had enkele kleine ongelukken in de rij: was gebeten door een hond, in hoge snelheid gebotst op mijn been (ik kon week lang niet goed lopen..., dus hij moest ook wat last van hebben…) en uiteindelijk, in het speel met Ghayen, heeft een spier/of pees op zijn achterste been verrukt. Hij had pijn van en moeite met lopen…Dus zijn lichaam was al in de pijn, speciaals die achterste been…/.
Maar goed; het moment dat wij thuis waren (23/04, na een dag/nacht intesive care) hij is in rust slaap gevallen- ik denk dat was het eerste half uur van goede slaap dat hij had in 30 uur tijd, direct na operatie! En ik ben van mening dat zo’n stress en moeilijke tijd op intensieve care (inclusieve ook meteen die zwaar rijs naar huis) was niet echt nodig…………
Toch, hij ziet nu zo goed uit (hopelijk gaat nog beter met de dag…), hij deed geweldig- Salukis zijn bekend niet alleen voor hun ongelofelijke allure/ sierlijkheid/gevoeligheid…maar ook voor hun ontzettend kracht/induration…
………
Dat die operatie is toch gebeurd, na twee maanden overweg of ‘zinvol’ is hem door zo’n veel pijn en stress te laten gaan, is nog steeds surreëel een beetje.
Het is ook om niet te uitleggen wat vreugde is om hem weer thuis te zien, relaxed/slapend, omhelst met ons… met alle kusjes van Ghayen (hel- zij is nu loops…)…in rust, met zachtjes kaarsjes licht…en met hoop dat dit een goede beslissing was (ik heb wel zo’n gevoel)…
……
Operatie zelf ging perfect. Bura’s linker nier was verwijderd op 22/04- dat was precies twee maanden na dat hij begon met bloed plassen/ ook precies een jaar dat wij hebben onze Prinsesje Ghayen…ook Earth Day… en eerste echte prachtige, zonnige lente dag…/.
Het operatie duurde iets minder dan drie uur lang … Hij was onder narcose van ongeveer 9:30- 12:30/13:00. Voor dat hij ging op intensive care, kon ik hem effen zien. Hij was nog helemaal buiten westen, maar dat hij kon mij horen hij latte weten door enkele keren stevig te snurken (was schattig/grappig/zielig gezicht, met zo’n bewegendloos lichaam/ opgerolde ogen/ open kaak/ hangende tong…).
Die nier was iets kleiner, de oppervlak was glad/normaal (en gelukkig niet gekleefd aan iets…), urine leider aan het begin flink verdikkend en gevoeld met iets, zoals gezien op echo’s. Alles is verwijderd bijna tot de blaas zelf. Nu is om te wachten op pathologische uitslag. De rest van de organen zagen goed uit.
Technisch, Bura heeft de beste wat daar is gekregen (geloof ik).
Toen ik hem ophaalde, mijn prachtige, witte, dream-like wezen was in bijna fysiek dezelfde goede staat zoals toen hij kwam daar, alleen beetje in de waar en flink gestrest. En met bijna helemaal geschoren hals. Zijn buikje is wel rood maar litteken ziet goed uit.
Hij had methadoon-iets /gaas/ prik in de ruggengraat anesthesie…de hele tijd infusie, en heel goed in de gaten behoudt/onderzocht, ook na operatie…
De hele (operatie) team was geweldig: nephrolog, mw van Dongen, chirurg, mw Naan, anesthesioloog (helaas, ken ik haar naam niet, alleen dat zij ook heeft windhonden, Irse Wolfshonden, wat was ook een beetje geruststellend…)…
Zij hebben, geloof ik, uitstekend/professioneel werk geleverd en ook heel geduldig en begrijpend met mij geweest (wat moet je ook kunnen, na al mijn onvermijdelijke ondervraging in de laatste twee manden tijd…maar zij weten dat dat doe je omdat je bezorgd ben voor je dier…). Maar, het is ook normaal en goed, denk ik, dat je wilt weten wat precies gebeurt met je dier (of jezelf) in de medische zorg… / Ok- die enkele onhandige studente dat zullen beter op banaan/kiwi oefenen voor dat zij eeuwig lang proberen een bloedvaat te vinden en naald op te plakken op je hondje, in zo’n moment…hoorden helaas de bij…/.
Gedurende 5 dagen krijgt hij Synulox antibiotica van 250mg, twee keer per dag, en Tramadol pijnstillers van 50mg elke 6 uur (nu al minder). Na zondag, zal ik hem Traumeel van 301,5 mg geven (3 keer per dag?).
Hij drinkt, eet en ziet uit goed.
Alleen, zijn plas is bloederig, maar ik hoorde dat kan zijn…wel in de gaten houden (?).
……………………………………………………………………………………………………………………...
……………………………………………………………………………………………………………………...
Gelukkig, en ik ben dankbaar voor, dat alles is goed gegaan tot nu toe…
Als maar nog hij moeste niet zo’n stress op intensieve care hebben (en zo meteen naar huis gaan) was dan perfect geweest. En ik ben van mening dat dat was niet onmogelijk geweest, maar op dit moment, er is geen keuze- ik hoop dat in de toekomst dat zal verbeteren..
Namelijk, Bura was tot ten uur ’s avonds, dus negen uur lang! direct na wakker worden uit anesthesie/zo’n zwaar operatie!, onrustig/huilend/mestaal op zijn benen geweest!!... en sterker nog, het kan zijn dat hij eigenlijk zo’n 30 uur lang, direct na zo’n operatie!, had geen echte rust/ geen goede slaap…
Voor dat hij ging naar intensieve care, anesthesioloog heeft aan mij gezegd dat hij zal waarschijnlijk voor de rest de hele dag slapen…(hij kreeg ook iets om langzaam wakker worden…).
Ik wilde echt in dat geloven…maar ik ken Bura- ik wiste dat op intensive care te blijven, voor hem zal misschien nog lastiger part zijn, dan operatie zelf. En inderdaad; toen ik hem zag (door de raam) rond 17:30, hij stond op zijn benen, rondjes draaien, als gek (er was geen sprake van dat hij was aan te slapen/rusten)…
Zij zegden dat “nu hij is meer kalm…”; ‘tourlijk, dat was ik bang voor- vanaf het moment dat hij kon zijn ogen open doen, hij was klaar om weg te gaan vandaar…deed heel moeilijk/gravend en huilend…en ik weet dat hij kan eindeloos zo door gaan…wat is niet zo mooie direct na ‘wakker worden’ van zo’n ingrijpende operatie, toch?…Ik noemde nog de stresshormoon dat kan situatie verergeren met dit soort gedrag/ vermoiendheid…maar zij zegden dat hij heeft iets gekregen voor dat geval...
Ik heb, van te voren, enkele keren gezegd dat ik zal daar blijven voor het geval dat hij, direct na operatie te onrustig is, dat in dit geval hij kon mij zien … ik weet dat voor hem mij effen te zien kon werken beter dan geen enkel kalmiddel. Dat voor hem dat betekent niet “Nu zij ga weg…” wel “Nu zij IS ergens HERE…dus dan it’s ok…” Hij begrijp wel, zelfs stoned (dat was ook geval toen hij na renogram was wakker, en onrustig…) als ik zeg tegen hem “daar blijf…daar wacht…wees braaf- it’s ok…”Ik was daar, toch, zij hebben mij niet geroep, dat was nog steeds ‘normaal’ dus, alleen als hij bijna ‘dood ging’ misschien wel (maar in dat gevaal is toch dan te laat/zinloos…)
Zij waren mee eens dat ieder hond is anders…maar in het einde, toch is dezelfde aangeraden- om bij hond niet te gaan (?).
Uiteindelijk ik kon hem door de raam zien…en Ik moest dus snel beslissen (was sluiting tijd) en ik ben toch weg gegaan (rond 18:00) zonder bij hem naartoe te gaan, zoals zij aanraden.
Later had ik echt spijt over deze beslissing…
Dat nacht was de zwaarste…denkend, na hoe veel uren van paniekerig rondjes draaien is hij eindelijk vermoeiend effen gaan liggen/ slapen…
De volgende dag dus, om 8 ’s morgens hoorde ik dat hij slaapt…en later, dat ik hem kon ophalen- om half drie. Ik zag hem toen stiekem, door de raam- hij was onrustig, piepend/huilend. Ik horde dus dat hij was gisteren pas om ten uur “meer rustig geworden/ gestopt met hijsen”, maar wat dat betekend, meer details over, kon ik niet krijgen- waaneer en hoe lang hij heeft geslapen/ was echt rustig...?
Waarom is zo moeilijk eigenaar naar (zo sensitieve/anders) hond te laten gaan? Waarom, in zo’n groot kliniek, er is geen faciliteit om voor eigenaar daar over nachten, direct bij/met de dier kon zijn enkele keren per dag/nacht? Enkele (cruciale) dagen met hem daar te blijven…?
Is duur?- wie denkt over geld in dit soort situaties…Rommelig/complicated, ook voor andere dieren…? Er was sowieso veel mensen daar aanwezig. Van 10 dieren dat ik zag daar, Bura was die enige echt heel onrustig…En trouwens, jij wilt gewoon, beschaafd en rustig je dier steunen, dat is it… - Geen genoeg ruimte?- het is wel genoeg ruimte daar/ Zij hebben niet genoeg van dit soort aanvragen gekregen, zelf niet over nagedacht?- kan ik niet geloven, speciaals als zo duidelijk is hoe belangrijk voor de dier’s welzijn is direct postoperatieve rustig herstel.
Zelfs als hond voelt dat iets gebeurd…toch kan jij hem niet uitleggen wat is aan de hand, waar hij is, waarom hij moet daar blijven alleen… De enige dat werkt is als baasje bij hem is (of hem maken constant verdoofd, wat is ook geen oplossing) om hem rustig te maken. Waarom is dat zo moeilijk?
Ik praat over de (individuele) dieren die extra gevoelig zijn, en zo’n ingrijpende situaties waar (bijvoorbeeld) postoperatieve toestand misschien is bijna zo belangrijk als operatie zelf…Ik heb hem enkele dagen na zo’n operatie liever daar, waar hij heeft direct en de beste hulp…maar dan liever in geruste staat…
Als dat was zo geweest, dan transport thuis was ook niet zo traumatisch en moeilijk geweest...
Ik hoop echt dat in de toekomst in Dierenkliniken men kan gewoon, bij eigen dier zijn, zo lang en waneer dat nodig is...
..........
Hoop ik ook dat dit bloederige plasen nu gewoon stopt, zo spoedig mogelijk...
Veel groetjes,
en bedankt voor jullie steun!
shana
Laatst gewijzigd door bura op za 26 apr 2008, 09:37, 1 keer totaal gewijzigd.
