Ik kom de toestand met Trixie even updaten. Sinds ze Gardenal krijgt, heeft ze geen aanvallen meer gehad. Dat was al een hele opluchting voor ons, maar onze kleine meid knapte toch niet op, zoals we gehoopt hadden.
Ze blijft onrustig, niet tevreden, superhongerig, veel blaffen... Ook haar onzindelijkheid is toegenomen. Toen ik 2 januari na 3 dagen logeren bij mijn vriend thuiskwam en haar situatie nog steeds niet echt super te noemen was heb ik aan de dierenarts gevraagd om een bloedname te doen.
Het "vreemde lopen" waar ik in een ander topic al iets over gezegd had, was te wijten aan een combinatie van factoren: de dosis medicatie die misschien iets te hoog was voor haar, waar ze duizelig door werd. En ik kan me best voorstellen dat je als hond dan staat te dansen op je poten als je dan ook nog eens blind bent. De bloedname was voor haar situatie vrij goed, lever- en niertesten, witte en rode bloedcellen, alles was zelfs prima en nergens waren dus aanwijzingen om aan een ernstige ziekte te denken.
Het vermoeden van de DA en zijn dochter is dus dat Trixie naar alle waarschijnlijkheid een soort beroerte heeft gehad. Ze vertoont tekenen van dementie (die ervoor niet aanwezig waren): het ronddolen in huis, het onzindelijk zijn, blaffen/janken zonder aanwijsbare reden, commando's vrijwel niet meer herkennen, de ene keer ontroostbaar zijn en de andere keer wil ze niet rustig worden voor je bij haar komt zitten...
Komt hier ook nog eens bij dat ondanks de lasik er nog steeds vocht op haar longen zat woensdag. Het betert naar mijn mening ook niet want regelmatig hoest ze hartverscheurend, en ze piept bij het ademen, het lijkt haar op sommige momenten ook verschrikkelijk veel moeite te kosten. Als je haar wilt optillen moet je haar opnemen met je arm tussen haar achterste en voorste pootjes door (dus horizontaal), want pak je haar op de normale manier op, snakt ze meteen naar adem en begint ze weer te hoesten.
De beslissing om haar in de zeer nabije toekomst te moeten laten inslapen lijkt stilaan onafwendbaar...
Ik heb het er al met mijn ouders over gehad, er zijn momenten dat mijn hart bloedt als ik haar zo zie sukkelen. Maar dan zijn er ook momenten dat ik het niet over mijn hart krijg om het te laten doen, wanneer ze tegen me aan komt liggen en in mijn hals likt. Uiteindelijk weet ik wel dat het misschien beter is voor haar, want ik denk dat het met de dag lastiger voor haar wordt. Het jammere is dat alle 4 de gezinsleden "ja" moeten zeggen, dat zijn we zo overeengekomen, en mijn jongere broer er absoluut niet van wil weten. Volgens mij verwacht hij nog een miraculeuze genezing ofzo.
Ergens hoop ik ook nog dat het zal beteren, elke ochtend als ik wakker word weer opnieuw...
