Kaela schreef:Ik ga iets zeggen wat ik moeilijk vind in geschreven tekst uit te drukken, dus ik hoop dat het goed overkomt.
Ik vraag om adviezen/meningen, dus alles is welkom
(Heb moeite met ongevraagd, maar als iets mijzelf niet lukt, ben ik heel makkelijk om anderen te vragen hoor. Dus ook jouw mening/zienswijze is voor mij van belang)
Een van de redenen dat ik heel veel met emoticons werk, is omdat -mijn- geschreven tekst idd vaak 'harder' overkomt dan bedoeld. Ik schrijf van mezelf vrij recht toe recht aan en dat schijnt nogal eens verkeerd binnen te komen
Emoticons zijn voor mij dé oplossing
Kaela schreef:Plat gezegd: door de manier waarop je schrijft, krijg ik het gevoel dat je haar stress "onderschat". Van geen honger hebben krijg je geen stress. Dan heb je gewoon geen honger en negeer je eten. Ze laat duidelijk stress signalen zien.
Ik dacht juist niet dat ik het onderschatte; ik heb meerdere malen aangegeven dat ik haar stress (niet zo zeer onzekerheid) dus zie en ook dat ik niet de vinger erop kan leggen. Ik pleit mezelf zeker niet vrij hierin. (Ga niet zoeken, maar weet dat ik het ergens heb geschreven).
Kaela schreef:Wat me ook triggert is wat je hier schrijft: Wat mij hier triggert is dat je het niet kan verklaren vanwege jou omgang met haar. Ik moet het doen met wat je hier schrijft, dus ik kan er volledig naast zitten! Maar zoals je het hier schrijft, zou ze voor jou idee geen stress meer moeten hebben, omdat jij heel goed voor haar bent.
Maar er kunnen tig redenen zijn waarom ze stress heeft, ook al ben jij goed voor haar. En ook al doet ze het op andere vlakken fantastisch, als brutaal en vrij hondje. Kennelijk zit er rondom eten iets, wat sterker is dan de rest van de gewenning en vertrouwen in jou is.
Ik kan het niet verklaren waarom ze de stress laat zien tijdens het eetmoment, maar weet tegelijkertijd ook dat ik redelijk 'aanwezig' ben
. Honden voelen dat natuurlijk veel beter aan; de een vindt het prachtig, de ander neemt afstand (het lijken soms net mensen
).
Raff vindt het prachtig als ik dol doe, gek met haar ben, in bos, buiten, op de bank enz. Tegelijkertijd is ze -wat ik snap voor een Podenco- best heel erg gehoorzaam en volgzaam. Natuurlijk wil ze jagen, maar voornamelijk op de vogeltjes naast het pad en de muizen die ze nooit te pakken krijgt maar zich een ongeluk graaft. Genoeg reeën komen we tegen, maar als ze wil gaan, is een simpel 'hier' genoeg. N og nooit achter de reeën aangegaan. Misschien niet Podenco genoeg; ik denk persoonlijk dat mijn stem heel duidelijk aangeeft waar de grens is. (en nou maar hopen dat anderen niet gelijk het gevoel krijgen dat zij niet duidelijk naar hún hond zouden zijn...
). Het is er of het is er niet m.i.
Tegelijkertijd besef ik heel goed dat dit voor Raff als Podenco best heel veel druk zou kunnen geven. Voor haar heb ik jarenlang terriërs gehad... Nou, die mag je wel eerst even ...... voor ze weten wanneer het menens is...
Dus dan is Raff een compleet ander geval/ras/persoonlijkheid... Dáár ben ik me van bewust. Dus, ik heb bedacht dat ikzelf zeker het probleem voor haar stress tijdens het eten zou kunnen zijn. Een belangrijke reden waarom ik bij voorkeur de bakken neerzet en dan naar binnen verdwijn. Ik houd ze meestal vanachter een raam in de gaten.
En vertrouwen in mij?? Natuurlijk, dat is gegroeid. Maar Spoiler, ruim 6 jaar oud, zelfde achtergrond (pup op straat gevonden zonder moeder) heeft nog steeds momenten waarop ze panisch is. Zij rent dan wel gillend tussen mijn benen, dus ik hoop dan maar dat ze mij idd als veiligheid ziet.
Raff kan in angst (hond in bos die haar onbeschoft benadert) nog steeds wegrennen. Uiteindelijk wel weer naar mij komend, maar het is niet altijd haar eerste ingeving. Dus dat ik 100% haar vertrouwen heb, denk ik wel, als het dus om actie tussen haar en mij gaat. Maar nog niet zo vertrouwd dat ik HET ben als de boze buitenwereld zich ermee bemoeit. Daarvoor is ze veel te labiel. Hoe brutaal ze ook overkomt soms.
Kaela schreef:Min advies zou zijn om te gaan proberen heel objectief te gaan kijken, je perceptie op die stress los te laten. Ga het opschrijven. Wat zijn de omstandigheden als ze goed eet, want zijn de omstandigheden als ze slecht eet. Wat is weer, wat heeft ze die dag gedaan aan wandelen, spelen, visite, op bezoek gaan, slapen enz. Heeft ze interactie met andere mensen gehad en hoe ging dat? Hoe heb je eten gegeven, wat en waar en op welke tijd, met of zonder de andere honden in de buurt.
Hou dan vervolgens bij je interpretatie van wat je constateert, ook rekening mee met het feit dat sommige dingen lang doorwerken. Misschien is die lange, drukke wandeling op de dag zelf prima, maar geeft dat een dag of twee dagen later een nawee. Ook leuke dingen geven verhoogde niveaus aan stresshormonen in het lichaam en die blijven een tijdje in het lijf. Dat is helemaal niet erg, maar misschien verklaart het wel een en ander.
Zo heb ik het niet bekeken. Inderdaad is er voor haar niets mooiers op de wereld dan samen het bos in (nou ja, de renbaan is ook zwaar favoriet tegenwoordig
). Dus ik ben er eigenlijk altijd vanuit gegaan dat dat haar plezier is; niet dat dat stress oplevert (evt later).
Kaela schreef:En ik zou ook gaan minderen. Kennelijk doet ze het op minder voer prima, dus meer aanbieden is niet nodig.
Ja dat lijstje is al aangepast...
). Wat ze dus nu eigenlijk zelf al doet... Poeh... Dát is best veel.... 
