Sien heeft pica. Ze is er nog nooit geopereerd voor geweest, maar heeft wel bijna het loodje gelegd. Ze kon nog net op tijd, vanuit haar tenen, een kattenspeeltje eruit braken. Ik dacht dat ze weer een vaste haarbal had en heb haar CB en veel (als in bijna een hele tube) haarbalpasta laten eten. Sien eet ook om mij te plezieren, dus ik hoefde niet te dwangvoederen, ondanks dat ze letterlijk kotsmisselijk was. Daardoor was het speeltje nog net op te geven. Als dat niet was gelukt, was het vast einde Sien.
Bepaalde materialen zijn volgens Sien wel 'leuker' dan andere. Kattengrit eten doet ze nog steeds het meest. Dan niet hele happen uit de kattenbak, maar ik zie haar soms wel zenuwachtig worden en dan de losse steentjes van de vloer opstofzuigen en ze echt opeten. Siens pica is wel over het algemeen goed onder controle. Siens triggermaterialen zijn leer (reepjes, riempjes, de staarten van speelmuizen), bepaalde soorten zacht plastiek/rubber, kattengrit (ik gebruik dus altijd niet-klonterend), enveloppen, giftige planten (ze heeft als eens een azalea afgesnoeid), rubberen elastiekjes, dichtbindijzers voor zakjes, tandenstokers.
Ik heb idd wel eens eerder dingen gezegd over plastiek eten en dat het niet direct pica hoeft te zijn. Eerder niet zelfs, want volgens mij is pica nog steeds een vrij zeldzaam probleem bij katten.
Je kan pica bij katten best vergelijken met pica bij mensen. Dus het eten van oneetbare dingen in stresssituaties, om zichzelf als het ware gerust te stellen. Ergens aan likken of sabbelen zie ik ook niet als pica, maar meer als een soort duimzuigen bij mensenkinderen. Ergens aan knabbelen of het perforeren (papier en karton hoor ik echt vaker) gebeurt volgens mij vaak als hobby of misschien wel soms verveling. Honden vinden het ook wel eens leuk de krant de versnipperen, ik zie dat als hetzelfde.
Sommige soorten plastic (met name tassen en bloemenfolie) en bepaalde soorten lijm (vooral plakrand van enveloppen) bevatten iets vissigs of ruiken er in de verte naar. Sommige katten linken dat met eten. Je kan dat tegengaan door deze materialen goed op te bergen en op te ruimen. Geef je kat gewoon geen kans om het naar binnen te werken. Er zitten ook leuke gevolgen aan; gezondere kat doordat deze geen gekke dingen opeet en een schoner en opgeruimder huis
Ik ben van mening dat pica nooit een eenzijdig en losstaand gedragsprobleem is.
Bij Sien is dat ook niet. Als Sien een mensje was geweest, zou ze een heel dik dossier hebben met psychische problemen. Ze heeft namelijk ook verlatingsangst, is vreselijk onzeker, slecht gesocialiseerd, spreekt slecht kattentaal, etc.
Toen ik er net achter was dat Sien pica had, heb ik allerlei adviezen van 'kattengedragskundigen' gehad. Dit heeft mijn idee doen versterken dat kattengedragdstherapie nog heel erg in de kinderschoenen staat en dat sommige kattenGT's ronduit debiel of ontwetend zijn. Er werd me namelijk verteld dat Sien zeker allerlei rare voedingstekorten zou hebben en fysiek ziek zou moeten zijn.
Voor de zekerheid ben ik toen toch maar naar de DA gegaan en die heeft me extra gerust kunnen stellen dat ik een fysiek hele sterke en gezonde kat heb, ook nog eens in prachtige conditie (tja, barfkat
). Als je gaat zoeken naar literatuur, is het enige wat je over pica bij katten kunt vinden een vorm van een stofwisselingsziekte. Deze katten hebben dan oa bloedarmoede en eten (vanwege hun afwijkende stofwisseling) bepaalde soorten grit en klei/aarde. Deze katten zijn duidelijk fysiek ziek en dat is ook zichtbaar. Ook zijn deze gevallen helemaal zeldzaam en komt zoiets bijna nooit voor in de dierenartsenpraktijk.
Kittens en jonge katten zijn ook nog wel eens geneigd om rare dingen op te eten. Dit is meestal speelsheid of gekkigheid. Ik dacht daar bij Sien in het begin ook aan, ze was immers een druk en actief kitten. Bij Sien kon ik op een gegeven moment een patroon ontdekken in geestelijke stress, duidelijk voorkeur voor bepaalde materialen en die op een manier eten dat het panisch (geestelijk afwijkend) eruit zag. En het was ook gewoon te vaak.
