Chato wordt nu al 21/2 week zeer intensief behandeld voor acuut nierfalen.
Begin vorige week leek het keerpunt te zijn, ze voelde zich weer veel beter, het testje voor de afvalstoffen in het bloed verbeterde en het bloed was haast verdwenen uit de urine en ze at zomaar met smaak twee keer achterelkaar wat stukjes kip.
Maar daar bleef het bij, ze heeft nu dus al haast 3 wkn zelf niets gegeten.
Van het weekend leek ze weer misselijker, ze begon weer giga te kokhalzen bij het ruiken en voorhouden van voer.
Dus (weer) besloten dat het over en uit was, nu ze slechter ipv beter leek te gaan.
Nog wel weer de afvalstoffen, ureum, bepaald en nu was die waarde vreemd genoeg
opeens helemaal goed, terwijl die dinsdags nog slecht was.
Zou kunnen dat het een vertekende uitslag is of dat er nog meer aan de hand is nu,
daarom toch maar weer uitgesteld en eerst vandaag nog weer bloedgeprikt voor een groot bloedonderzoek.
Hopelijk morgenmiddag uitslag en dan wordt het menens,
is de kreatinine waarde van de nieren nog steeds (heel) slecht dan heeft verder doorgaan geen zin en zo niet dan ligt het er aan maar ook dan
ziet het er somber uit.
Chato is nog steeds helemaal in haar sas als je haar komt kroelen, dan ligt ze te spinnen en kopjes te geven, gaat erbij op haar kop staan, op haar rug liggen zodat
je d'r buik kunt aaien etc.
Vanmiddag heeft ze lekker op de bank erbij gelegen en werd helemaal afgelebberd door haar surrogaatmoeder, waar ze dan zelf ook actief om vraagt en later nog eens door haar broer.
Staat gelukkig ook wat van op de foto en video.
Nee hoor, hoeft niet. Is een grapje. Geniet van en met Chato.
Nierpatientjes zijn zulke zorgenkindertjes. Soms lukt het en kun je ze nog een tijdje bij je houden maar meestal glippen ze tussen je vingers door en voel je je zo machteloos (is tenminste mijn ervaring).
)
