pearlsofpassion schreef:Ik geloof gewoon niet dat het bij 90% ban de katten werkt. Ik geloof dat heel veel DA'n ook gewoon lui zijn en er niet te veel moeite in willen stoppen. Zoals pred erin stoppen: dat haalt de symptomen even weg en dan zijn de baasjes tevreden.
Dan wat AB bij want je weet maar nooit dat het zou helpen.
Die eerste DA bij mijn ouders had ook niet dat hele circus meteen moeten doen, maar een beetje verder kijken had wel leuk geweest. Dan had ze gemerkt dat de benauwdheid van het vocht kwam en dat hij uitgedroogd was. Nu heeft ze niet eens deftig gekeken.
Ik begrijp trouwens niet dat mijn ouders er nog gingen. Bij hun hond 4 jaar terug merkte ze ook maar dat hij bloedarmoede had toen ze zijn milt wou verwijderen omdat ze dacht dat hij een milttumor had. Was niet zo, hij had een autoimmuunziekte. Die perfect te behandelen was geweest als ze het eerder hadden geweten ipv als zijn bloed bijna water was (echt doorzichtig!) en hij letterlijk niet meer op zijn poten kon staan.
En zo zijn er nog voorbeelden. Enfin, ik zeg het al jaren, nu lijken ze wel genezen...
Maar had die da de longen van hun katje dan niet beluisterd, om vocht vast te stellen? Ik kan werkelijk niet beweren dat mijn da gisteren alles maar even vlugvlugvlug deed en vervolgens snel wat troep voorschreef om mij blij te maken. Ze hoorde wel een geluidje in de longen ('verschärft', noemde ze dat geluidje, ik weet niet goed hoe ik dat moet vertalen) en heeft o.a. ook daarom Melosus (meloxicam) voorgeschreven.
Sven maakt het ondertussen goed, ik heb hem gisteren en vandaag niet horen/zien 'hoesten'. Hij heeft flink wat brokjes gegeten, die ik nu heb weggehaald omdat Sokjes die ook erg lekker vindt
. Het lijkt dus of de homeopatische ondersteuning ook begint aan te slaan nu. Sowieso heb ik het idee dat zijn mineur van een paar dagen geleden (ook) te maken had met de omschakelingen van de afgelopen tijd. Nu hij zich een beetje heeft ingeleefd, gaat het weer beter met 'm. Misschien was dat ritje da gisteren daarom ook niet echt nodig geweest, maar ja, ik wilde toch ook niet te lang wachten, vooral niet met dat slechte eten.
Wat me bijzonder goed doet: Sven en Sokjes liggen op nog geen halve meter afstand van elkaar op ons bed te snurken, en vanochtend zaten ze gebroederlijk een handje Dreamies die ik had uitgestrooid in de keuken op te knabbelen. Vaya moet nog steeds niet veel van Sven hebben, maar dat respecteert hij gelukkig ook. Voor Sokjes heeft ze ook veel tijd nodig gehad, dus dat komt wel goed. En een harmonische stemming tussen de katten zal er alleen maar aan bijdragen dat Sven weer snel de oude is, denk ik.