Hier kun je al je vragen en problemen kwijt met betrekking tot de gezondheid van de kat. Raadpleeg uw dierenarts bij twijfel of urgente zaken.

Moderators: koekje, pearlsofpassion

Door letstrynl
#2538018
Dag allemaal,

Drie maanden geleden heb ik mijn 19.5 jaar oude maatje moeten laten inslapen.
Mijn eerste en enige kat tot nu toe, ben er nog steeds kapot van.

Tot op dit moment vraag ik me nog steeds af wat er gebeurd is.
Misschien dat jullie me kunnen helpen, en het ziektebeeld herkennen.

Binkie had nierfalen en (waarschijnlijk al veel langer) een vooral onregelmatige hartslag.
Begin nierfalen was geconstateerd in 2009 toen hij nog op brok zat.
Heb hem toen op Carnibest gezet.
Per oktober 2011 waren zijn waarden omhoog gegaan.
Heb hem op Bandit nierdieet gezet.
Eigenlijk ging hij best goed, hoewel hij wel ouder werd, en wat strammer liep, minder sprong etc.

Naar achteraf bleek, heeft hij in z'n laatste 2 maanden een aanzienlijk spierverlies gehad, vooral op z'n rug en schouders.
Waarschijnlijk iets van 400-700 gram. Zijn normale gewicht was 4.3 kg.

Op de een-na-laatste dag heeft hij -naar ik nu weet- een hartaanval gehad, o.a. veroorzaakt door moeite met poepen.
Eten en drinken waren tot de voorlaatste dag prima, en ook dronk hij niet overmatig veel.
Poepen was soms wat pijnlijk, maar wel keurig 2 drolletjes per 1 a 2 dagen.

Dat spierverlies blijft me bezighouden.
Ik heb gemerkt dat hij magerder was, maar heb de ernst daarvan niet goed ingeschat.

Wat kan in maximaal 2 maanden tijd een spierverlies van 400-700 gram veroorzaken ?
Dierenarts dacht aan tumor, maar kon die niet voelen.

Ben benieuwd of jullie ervaringen of meningen hebben die een beetje licht kunnen brengen.
Laatst gewijzigd door letstrynl op wo 12 dec 2012, 18:47, 1 keer totaal gewijzigd.
Gebruikersavatar
Door koekje
#2540011
Ik heb geen idee, maar wel vaker gelezen over nierkatten en gratis spierverlies erbij. Sowieso met de jaren zie je bij katten de konten platter worden enzo en dat proces zo best eens versterkt kunnen worden door de consequenties van nierfalen.
Door fem fatale
#2540033
Bijna al mijn bejaarde fretten hadden behoorlijk spierverlies, de dierenarts vond het nooit iets opvallends, oude mensjes hebben het volgens mij ook. Zal misschien ook aan ouderdom, minder bewegen en minder eten enzo liggen?
Door Limpy
#2540052
Ik denk in 2 mnd zoveel spierverlies het toch de nieren zijn.
Mijn ouwe limpy (18¾ jr) laat ik sinds maart ook regelmatig wegen bij de DA en die is in die tijd ook zo´n 400 gram afgevallen.
Zijn nieren rammelen dus ook. Momenteel is hij gelukkig wel weer stabiel qua gewicht.
Gebruikersavatar
Door EllenL
#2540090
gewoon minder eten kan ook zo'n spierverlies opleveren, bij mijn Poekie was het afvallen en mager worden vooral de oorzaak van ontstoken kiezen namelijk...
Door Mowgli
#2540215
Pugsley had de laatste weken van zijn leven ook spierverlies. Door het nierfalen worden ze zowiezo al magerder, al eten ze nog als een dijkwerker. Maar door het nierfalen urineren ze overmatig, waardoor een tekort aan kalium ontstaat, wat spierzwakte veroorzaakt. Bij Pugsley was dit heel goed zichtbaar doordat zijn achterhand zo goed als verdwenen was (ingevallen achterhand), waardoor hij nauwelijks nog kon lopen / staan.
Door letstrynl
#2541631
Bedankt voor jullie reacties !

Lezen dat het 'erbij hoort' geeft me toch een beetje meer rust, merk ik.
En m'n twijfels van me af schrijven en delen met anderen is ook goed, denk ik.

Omdat Bink mijn enige kat is geweest, en uiteindelijk op kvv ging, moest ik zelf ook verantwoordelijkheid nemen, omdat mijn da er niet achter stond.
Dat gevoel kennen jullie ook wel, neem ik aan  ::), maar het levert me achteraf een hoop onrust op, over wat ik misschien niet goed gedaan zou kunnen hebben.

Maar wat ben ik blij dat ik die kvv stap genomen heb, wat voelde ik me stom over die brokken achteraf...
Op dat moment was het erop of eronder, hij at al twee dagen niet meer, grijs/gele neus etc.
Hij is toen koud op Carnibest overgegaan en was binnen een week een stuk beter dan voor die tijd.

Wat het op de laatste dag vreemd maakte is dat de da het niet echt kon inschatten, omdat ze bij die praktijk geen katten op vers gewend zijn.
Ik had van twee andere dierenartsen al complimenten gehad over hoe goed Bink eruitzag voor een kat van (toen) 19 jaar die al 2.5 jaar nierfalen had.
Hij had een mooie vacht, was niet uitgedroogd, heldere ogen, braakte bijna niet, heeft tot de voorlaatste dag gegeten en gedronken, etc.
Absoluut niet het beeld dat ze gewend waren van nierkatten.

Misschien open ik daar nog een topic over, zodat dierenartsen bij versvoeren de gevolgen ervan beter kunnen inschatten.
Ze hebben gemiddeld erg weinig tijd heb ik gemerkt, en compacte informatie lijkt dan het beste.

Z'n gebit was trouwens goed, op een getrokken kies na (toen hij nog op brok zat).
Af en toe een kippenekje voor het kauwen.

Volgens de da was het geen standaard nierkat euthanasie, vooral door dat snelle spierverlies op schouders en ruggegraat.
Ook was hij sinds plm. een jaar ontzettend gestressed/angstig bij de da, en verzette zich dan hevig, vreemd, zo was hij voor die tijd niet.
Ik heb nu achteraf een sterk gevoel richting bijnierproblemen/glucosevoorziening etc.

Of er een andere kat komt weet ik nu nog niet, Bink is nog te aanwezig in m'n gevoel/gedachten, het lieve manneke.
Hij heeft zo'n mooie rol in mijn leven gespeeld, kan alleen maar diep dankbaar zijn.
Laatst gewijzigd door letstrynl op za 15 dec 2012, 17:12, 1 keer totaal gewijzigd.
Door Mowgli
#2542331
Toen ik met Pugsley op vers ben over gegaan, zag hij er ineens veel beter uit en hij werd ook veel energieker.
Helaas waren de beide oude dierenartsen niet overtuigd van vers en toen ik 's morgen vroeg op de dag dat we hem lieten inslapen (dat wist ik toen nog niet) in ijn wanhoop nog even in de praktijk (diezelfde waar de castratie van Mowgli niet goed is verlopen waardoor hij hoog aggressief was naar de da) daar was om medicijnen te halen waarmee ik hoopte zijn eetlust nog op te kunnen wekken, werd mij zelfs letterlijk door 1 van de dierenartsen gezegd dat het mijn eigen schuld was Pugsley nu zo slecht was, omdat het kwam door het vers voeren. En vooral niet toegeven dat ze hem de verkeerde narcose (geen gas, maar een injectienarcose) hadden gegeven bij de gebitsreiniging 6 weken daarvoor, waardoor hij dus uiteindelijk is ingestort. 

Ik vind dit nog steeds heel erg, ik stond daar in de spreekkamer letterlijk ziek door de zorgen om mijn kater, te trillen als een rietje en kon ieder moment in janken uitbarsten en dan zo iets naar je kop geslingerd krijgen, terwijl ze daar donders goed wisten dat wij alles voor Pugsley deden wat mogelijk was, inclusief toedienen van infuus en medicijnen iedere 2e dag... Onzeker hebben ze me daarmee niet gemaakt, want ik wist hoe goed het Pugsley ging toen hij op vers stond, eerder hebben ze me heel verdrietig en ook kwaad gemaakt.

De pijn van het verlies heeft tijd nodig om te slijten en om een plekje te krijgen.

Wij wilden ook niet meteen weer een nieuwe kat nadat Pugsley veel te jong was gestorven. Wij vonden ook dat Pugsley het niet had verdient dat we zo snel een nieuwe kat in huis zouden halen. Maar desondanks dat mijn vriend en ik samenwonen voelden we ons enorm eenzaam. Deze eenzaamheid deed ook enorme pijn. Ik kon niet tegen de leegte in onze woning, het naar huis komen zonder dat we werden begroet, het alleen naar bed gaan (mijn vriend gaat later naar bed dan ik, dus ik nam Pugsley altijd mee naar bed). Dus een paar maanden nadat we Pugsley zijn kwijtgeraakt bood zich de gelegenheid aan om Mowgli te adopteren. Dit was dan wel heel veel sneller dan we hadden gepland, maar het moest zo zijn.

Ik wens je heel veel sterkte met het verwerken. Koester de mooie herinneringen die je aan Binkie hebt. De pijn zal langzaam aan minder worden en wie weet, komt er ooit nog eens een lieve kat op je pad die jouw zorg en aandacht nodig heeft.
Laatst gewijzigd door Mowgli op zo 16 dec 2012, 02:52, 1 keer totaal gewijzigd.
Door letstrynl
#2542598
Dank je Mowgli.

Ik leef nu alleen, en wat je zegt over thuiskomen en eenzaamheid komt me voor 100% pijnlijk bekend voor.
Mijn bed stond sinds z'n nierfalen in dezelfde kamer als zijn mand, en hij kwam ook vaak bij me slapen.
Of hij maakte me 's ochtends wakker, ronkend tegen m'n hoofd, op het kussen, tot een paar dagen voor de hartaanval.

Eerder was het altijd zo geweest dat ik -meestal bij de da- een signaal kreeg om iets te veranderen.
Dat gebeurde dan, en dan knapte hij weer op.
Ondanks het harde feit dat het een keer ophoudt, ik heb me die poging laten ontnemen.
Mijn gevoel zei: "niet doen, er klopt iets niet", en toch heb ik me laten overhalen.
Dat gebeurt me nooit, nooit weer.

En dan die twijfels, dat wens ik niemand toe, 't is heftig.

Maar ik kan er nu niet meer omheen, de afstand wordt groter (hoe zeer het ook doet), en mijn leven verandert.
Met de nieuwe vrijheid is het nog moeilijk omgaan.

Wat een ongelooflijke hufter trouwens, die dierenarts waar je over vertelt.
Heb hier een vroegere dierenarts een analyse van Bandit onder z'n neus gesmeerd, toen moest hij wel inbinden.
Ja, toch wel de goede hoeveelheid eiwitten, mineralen, vetzuren en aminozuren, en in een natuurlijke verpakking.
Maar verder dan "misschien geschikt voor oudere nierkatten" kwam hij niet.
Door letstrynl
#2544531
Ik denk dat ik eruit ben, heb inmiddels aardig wat medische documentatie doorgespit.
Kon het natuurlijk nog niet loslaten :'(

Het enige dat overblijft bij spierverlies op rug en schouders, maar niet op de buik, is een tumor.

Er viel dus niets aan te redden, ik kan het nu laten gaan.
 Terug naar “Vragen en Problemen gezondheid”

Barfplaats wordt gesponsord door