[pearlsofpassion]

Ja, das logisch.
Maar doe je helemaal niets? Niet tussenkomen? Afbreken?
En dan moet je het ook nog tijd geven natuurlijk. Telkens je tussenkomt ben je weer achteruit in hun proces.

Ik weet alles van onenigheid en spanning in huis. Nu gaat het goed, maar we komen van ver.
Je kan wel Izzy ondersteunen en haar beter in haar vel laten zitten.  Ik heb mijn meisje van totale nul-acceptatie (totaal in paniek, freaken en blazen vanaf er een kat in zicht was) zover gekregen dat ze naast elkaar kunnen liggen, lopen, soms een neusje en likje zelfs.  Het vraagt inzet van je beide, maar het is niet gelukt door me kwaad te maken op de andere katten.
En verder is het niet omdat ze nu even in de tegenaanval gaat dat ze dat blijft doen. Ze maakt de katers nu duidelijk dat het not done is en eens ze dat door hebben kan zij ook weer kalmeren.  Je kan natuurlijk ook valeriaan en feliway inzetten, of andere zaken die de spanning laten zakken. Je kan hen allemaal veel aandacht geven, dat helpt ook altijd.  En negeren als ze boos doen, niet kwaad worden want dan zijn ze in de war en loopt de spanning nog meer op.
Het is hetzelfde principe als bij dominantiestrijden in huis.  Als er eentje de overmacht neemt (of probeert en niet in slaagt), wordt er ook eerst op de nummer gezet. Eens de situatie voor beide partijen duidelijk is, gaat dat weer over. Tot er weer eens iemand het in zijn hoofd haalt het nog eens te proberen.  Sommige groepen hebben dat vaak, anderen nooit.  Maar als je als mens je daarin moeit, duurt het alleen nog langer. Dan kunnen ze er niet op een kattenmanier aan uit geraken, niet op een manier dat ze het zelf snappen.  Het is logisch dat ze het dan niet opgeven en het blijft aanslepen.

Enfin, ik kan alleen maar zeggen dat je het beter wat tijd kan geven, want dat je het toch niet kan forceren en je wil opleggen.  Je moet natuurlijk zelf je beslissingen maken.

[Limpy]

Is positieve training een optie/mogelijkheid om te gaan doen met Izzy en/of alle katsels uiteindelijk?

Blixa kon ooit ook niet altijd goed overweg met kater Frodo die ik vroeger had, dit kwam deels door onzekerheid bij haar.
Ben toen gaan clickeren met haar, dit vond ze zo leuk dat ze er meer zelfvertrouwen door kreeg.
(clickeren was voor haar personal qualitity time en ze genoot v/d positieve aandacht)
Frodo is uiteindelijk spontaan mee gaan doen en ipv ruzie maken deden ze nu ineens truukjes van mekaar afkijken., frodo wist ook dat hij moest wachten want eerst 5 min. clickeren met blixa en pas daarna mochten de anderen meedoen.
Tis nooit een klef stel geworden maar tolereerden mekaar wel veel beter.

Met de flapdrollen doe ik ook wel eens clickeren want die vinden dat ook leuk en zo hebben ze geen tijd om rottigheid uit te halen.

[pearlsofpassion]

Mijn ervaring is ook dat zelfvertrouwen kweken bij de onzeker kat nog steeds het beste werkt.
Dat kan op allerlei manieren, en welke werkt, moet je een beetje zelf inschatten.  Jij kent je kat het beste.
Clickeren had bij Kleintje net niet gewerkt, want ze is niet geïnteresseerd om wat voor me te doen, ook niet voor beloning.  Blijven stilstaan bij het borstelen lukt al zo moeilijk, terwijl ze het heerlijk vind. Het borstelen zelf is een grotere beloning dan de snoepjes die ik geef om haar stil te laten staan (die ze vaak ook niet wil).  Ze wordt niet omgekocht, Kleintje. Daar is ze heel duidelijk in. 
Maar goed, clickeren blijkt wel een goede methode te zijn bij vele andere katten. En zou bij mijn katers ook prima werken. Hangt gewoon van de kat in kwestie af of die ervoor open staat.
En positieve aandacht werkt altijd ontspannend.

Kleintje is vooral gericht op mijn knuffelaandacht. En op mijn humeur naar haar toe.  Ik werkte dus vooral met knuffels als beloning en prijzen met de stem.  Belonen als ze iets deed wat goed was (in het begin was dat al gewoon niet grommen als er een andere kat in zicht was), en heel even stoppen met aaien als ze het niet goed deed.  Ik was dus constant, de hele dag door haar aan het prijzen en aaien als ze het goed deed.  Dat doe ik nu natuurlijk niet meer, maar wel nog steeds als ze vb een kopje van de ander ontvangt. Als ze dat doet, of ze laat toe dat die naast haar komt liggen, naast haar loopt enz... Dan prijs ik haar.  Dat geeft haar steun en vertrouwen. En vooral: het zorgt ervoor dat de anderen haar haar ruimte laten.
Grommen en blazen voor geen reden, vraagt om negatieve reactie van de anderen. Die krijgen het ook op hun zenuwen en willen haar dan op haar plaats zetten.  Als ze niet blaast en gromt, kunnen ze wel gewoon naast haar meelopen. Dan nog mag ze haar grenzen aangeven. Als ze geen kopje wil, dan moeten ze dat ook niet geven.  Ze kan dat nu prima duidelijk maken met haar lichaamstaal (blik in haar ogen, oren plat), als ze voldoende vertrouwen heeft. Heeft ze een dipje, dan gaat ze weer blazen, en moet ik weer aan haar zelfvertrouwen werken want anders kan het escaleren.  Haar zelfvertrouwen is de sleutel tot rust hier in huis.  En het heeft lang geduurd voor ik dat door had, maar sinds ik op die manier met haar bezig ben, ging ze in sprongen vooruit. En nu gaat het prima.

Luis heeft een paar keer geprobeerd de baas over haar te worden en ik heb ook eerst de fout gemaakt me te moeien.  Ik dacht dat ik best Kleintje kon steunen en hem duidelijk maken dat hij dat niet mocht doen.  Maar dominantiestrijd is niet iets dat een kat zich laat opleggen, dat is iets dat tussen 2 katten gaat en waar een derde zich niet mee te moeien heeft.  Gevolg was dat hij, doordat ik hem tegenwerkte, nog sterker in de aanval ging en Kleintje paniekeerde helemaal. Pas toen ik op mijn tanden ging bijten en niet meer moeien, heeft ze zich bij elkaar geraapt en hem eens goed op zijn plaats gezet.  Ze heeft er hem als het ware terug onder gemept.  Zij is, vreemd genoeg, altijd de baas geweest. Zelfs als onzekere poes, aanvaarde ze hem niet als hoger.  Heeft ze nooit gedaan.  Daarom kon ze hem ook niet verdragen, ze was bang.  Nu is het al een jaar dat Luis zelfs niet meer echt probeert om boven haar te komen te staan.  Ze heeft het duidelijk gemaakt, al vond ze dat zelf ook moeilijk. 
Mij is het nooit gelukt dat voor haar te doen.
Maar door haar te ondersteunen heb ik de zelfzekere, dominante poes in haar naar boven gehaald, en dat is tenminste duidelijk voor de jongens. Geen tegenstrijdige signalen.