Mijn naam is Karen, getrouwd, moeder van twee volwassen kinderen waarvan er één nog thuis woont. Onze huishouding bestaat uit vijf teckels en sinds kort een pup van 4,5 maand uit Roemenië, twee katten (een Sphynx en een Europese korthaar), twee chinchilla's en een flink aantal tamme ratten.
Sinds 2005 voer ik mijn teckels een rauwe voeding. Vanaf 2009 ben ik zelf gaan samenstellen en dat heb ik een flink aantal jaren gedaan. Nu de teckels oud worden (ze variëren tussen de 10 en de 14 jaar) verdragen ze zelf samengesteld niet meer zo goed. Er zijn er een aantal ziek. Zo heeft er een kaakmyositis en we weten dat ze niet lang meer heeft, maar met de nodige aanpassingen krijgt ze gemalen rauwe voeding flink papperig gemaakt met water nog steeds weg. Volgens het boekje van mijn dierenarts kan ze niet meer rondlopen, maar ze doet het nog steeds 'maar even'.
Weer een andere teckel dame lijdt aan epilepsie. Zij verteerde de vleesbotten niet meer. Dus ook zij gemalen voeding en gelukkig heeft ze ruim een jaar geen toeval meer gehad. Een kleine greep uit de zorg die onze teckels met zich meebrengen. Zo hebben we nog een teckel kind met kanker die niet meer onder narcose gebracht mag worden. We maken haar leven nog zo leuk mogelijk tot het niet meer gaat.
We hebben veel gepraat thuis over wel of niet een nieuwe hond in ons gezin opnemen en ook eindeloos veel getwijfeld gezien de oudjes, maar ik voelde me uitsluitend nog verzorger. Ik moet veel aangepaste wandelingen maken, wat ik met alle liefde doe hoor, maar het langdurige lopen zoals vroeger was er niet meer en dat miste ik verschrikkelijk. Toen de vraag of we weer een stamboomhond zouden opnemen of niet? Heel veel vertrouwen heb ik momenteel niet in stamboom honden gezien alle erfelijkheidsaandoeningen bij mijn honden (sorry aan alle lieve fokkers die het beste met hun ras voorhebben
). Uiteindelijk hebben we de knoop doorgehakt en hebben we gekozen voor een buitenlandse schoonheid. Zij heet Maeve. Eigenlijk stom toeval dat het een pup betreft, want ik had helemaal geen voorkeuren. Via een vriendin van mij kwam ik in contact met een stichting en daar zat dit overwegend zwarte mopje afgedankt in het asiel en door geplaatst naar een privé opvang. Zwarte honden blijken niet zo populair, want het zou niet lang duren of ze zou een overheidsasiel in verdwijnen. Misschien een druppel op de gloeiende plaat, maar de wereld van dit meisje is veranderd en die van ons ook. En wat is ze lief! Maeve heeft een uitermate zacht karakter, heeft het zindelijk worden rap door, vindt onze katten helemaal het einde, de teckels ook, maar die helpen druk mee in opvoeden.
Maeve brengt leven in de brouwerij. De teckels die we zagen in sukkelen pakken nu ook speelgoed en willen spelen. Het is mega druk zo'n puppen kind, maar zo leuk. En natuurlijk weet ik dat ik met een Roemeense schoonheid ook geen garanties heb, maar we gaan het allemaal wel zien. We hebben er allemaal heel veel zin in en in de anderhalve week dat ze bij ons is, zijn we al stapel op die malle meid. Maeve is bij aankomst direct overgezet naar een rauwe kant en klare voeding. Ze lust echt alles. Ze was met 24 uur haar dikke koolhydraten buikje kwijt en na ruim een week de vele schilfertjes die ze had. Ik wissel merken en diersoorten af. Maak gebruik van natuurlijke calciumbronnen en toch... het kriebelt weer. Er ligt weer hertenvlees in de vriezer en gemalen vleesbotten, nog even organen erbij, afwisseling van vleessoorten, een berekening maken en dan toch maar weer beginnen. 
Maeve hier is ze net drie dagen bij ons
Maeve voor het eerst in de trein.
Ze wilde haar overbuurman begroeten, maar die had totaal geen aandacht voor haar.
. Maar nu heel veel vreugde en blijdschap met Maeve! 
