Siberienne schreef:Dat klinkt als happen vanuit andere emoties en dat kan een andere benadering eisen.
Dat happen uit blij zijn, is eigenlijk afreageren omdat ze het op een andere manier niet kan uiten & gebrek aan impulscontrole. Wat je doet met speetje geven is helpen met die uiting afreageren. Maar je zou er ook nog een stapje bij kunnen doen. Bij mij was het springen. Ik wil niet bedolven worden onder twee springende honden als ik thuis kom. Dus was het zitten voor aandacht, springen dan draaide ik weg, billen op de grond dan kregen ze aandacht. Dat gaat dan niet zozeer om dat zitten maar meer om aanleren van zelfbeheersing. Persoonlijk vind ik dat iets heel belangrijks bij jonge honden.
Dat grommen omdat ze dat tuig niet wil is communicatie en aangeven van grenzen en wellicht ook boosheid. En dan loop je tegen haar eigen wil aan en het feit dat jullie een verschil van mening daarover hebben. Voor mij maakt het uit of een hond boos / bozig is en zin doordrijft of zich in een hoek gezet voelt en frustratie uit. Bij de eerste: dan kom ik wel eens met een nee en foei en "het kan best dat jij dat niet wil maar het gebeurt toch" en bij dat laatste is het 10 stappen terug en langzaam opbouwen (zoals met de nagels). Shad heeft bijvoorbeeld moeite met de dierenarts nadat hij daar iets pijnlijks mee heeft gemaakt, op een of andere manier is het nu vooral de neusenting die een gevecht oplevert. Daar winnen we niks mee, dan ben ik alleen maar aan het afdwingen van iets. Dus zijn we begonnen met trainen op aanraking vd neus etc. Totdat hij meer kan ontspannen.
Maar toen Shadow nog jong was deed hij aan frustratiehappen. Dus bv in mij bijten omdat hij perse naar hond X toe MOEST. En dan corrigeer ik wel. Want op dat moment maakt hij een keuze die mij niet zint, afreageren van zijn frustratie op mij en dat heeft hij niet te doen, hij moe(s)t respect leren voor mijn lijf. Op het moment dat dat gebeurt is hij pissig, c.q. gefrustreerd en niet angstig-happerig.
En dat zie je bij honden onderling ook wel, bij mijn vorige husky kon ik precies aflezen wanneer een andere hond uitviel uit agressie of uit angst/onzekerheid. Daar reageerde hij heel anders op.
Pffff weer heel verhaal, de bottomline is dat je best ook mag vertrouwen op je gevoel erbij.
Korte anekdote: wij waren bij onze vorige husky een keer heel lang aan het klooien met het aandoen van zijn tuig. Ineens schott hij naar achteren en er vandoor, de wijde wereld in. Het donkere land in (we gingen steppen in de avond). Ergens liepen daar schapen en kippen en ... Echt joh, we waren letterlijk even stijf van angst met een gevoel "dit gaat fout en waar gaan we in godsnaam deze hond terugvinden"
Maar binnen een paar minuten kwam hij terug wandelen en liet zicht rustig zijn tuig aandoen. Hij was zoooooo opgefokt met "ik wil rennen ik wil rennen" dat zijn geduld met ons duidelijk op was en hij moest echt effe het eruit lopen...
deze is ook nog wel leuk:
https://www.patriciamcconnell.com/theot ... management
Bedankt voor je input!
Wat ik lastig vind is dat dit onze eerste terriër is en ik als referentiekader alleen heb hoe de fokker dingen aanpakt met haar honden. "Niet willen", is daar toch doorpakken omdat de hond anders een loopje met je zal gaan nemen. Het is een eigenzinnig ras dus niet accepteren als de hond iets niet wil, beetje die strekking. Dat staat dan lijnrecht tegenover het accepteren van een hond die grenzen aangeeft en daarmee aan de slag te gaan.
Mijn gevoel zegt wel meer mee te gaan in wat jij schrijft. Maar het is een lastig iets vind ik.
Het happen bij blijdschap had ik inderdaad ook al gezien als "ben zo blij maar weet niet goed hoe anders dat te uiten dan te happen" Haar te leren dat happen geen aandacht betekent en gewoon blij zijn wel is wel een goede tip om mee aan de slag te gaan.
. Hier gingen ze ook van het plateau van de keukentrap (4 hoge treden) in 1 keer naar beneden springen, dat soort dingen. En als ze echt niks mogen en geopereerd zijn: ja, dat klinkt heel lullig maar dan helpt de pijn van de operatie meestal wel 
Het toch doorpakken wat de fokker dus doet ? Mijn ervaring : Niet doen ! Op deze manier gaat ze de strijd met je aan en heb je straks een JRT waar geen land meer mee te bezeilen is . Een JRT geeft NOOIT op ! Geef haar ook wat ruimte . laten kiezen welke kant ze op mag tijdens een wandeling bv 
) maar als je vooraf goed bedenkt welke klussen ze mag uitvoeren moet dat kunnen toch ? 
