Hier kunnen jullie lekker kletsen. Dit board is dus niet bedoeld voor serieuze voedings/gezondheidsvragen!

Moderators: Lizzy, Charlie Angel, eelke

#3320979
Tuurlijk is niet elke hond van een ras hetzelfde. Er zijn lijnen waarin dit gedrag meer verloren zal gegaan zijn dan andere. Bovendien heb je gewoon karakters. In een natuurlijke roedel heb je ook leiders, kinderjuffen, goede jagers en verdedigers van het territorium en de groep. Ieder zijn kwaliteiten en karakter/ aanleg. Dat blijft ook binnen rassen zo.
#3320984
Kaio schreef:Denk dat er wel bij veel honden een groot verschil zit in sociaal in eigen roedel en naar bekende honden en het sociaal zijn naar vreemde honden.
Op straat is dus vrijwel altijd vreemden he.
Dit is precies wat mijn roedel doet - ze zijn super onderling, en honden die ze kennen zijn oke. Maar alles wat ze niet kennen dan gaan ze uit hun plaat.
Dit is ook nauwelijks af te leren. Want als ik ze 1 voor 1 meeneem, vertonen ze dit gedrag niet. Dan kunnen ze rustig een andere hond passeren zonder uit te vallen. Zelfs met 3 of 4 van de 5 is het al bijna verdwenen. Ze gaan pas uit hun stekker als ze de roedel compleet hebben. En dan kan ik alleen nog maar zorgen dat ik iedereen vast houd om incidenten (of weggelopen honden) te voorkomen.
Ook ik mijd dus actief alle tegenliggers met honden.
Daarom hebben wij ook besloten dat we terug gaan naar 3 honden, want dan is het roedelgedrag nauwelijks aanwezig. Maar goed, dat duurt nog wel een paar jaar, dus tot die tijd loop ik op plekken en tijdstippen dat de kans dat ik iemand tegenkom minimaal is.

(Technisch gezien is alleen Diego een oertype, maar windhonden zijn net zo)
#3321222
Die verschillen in lichaamstaal -en foutieve interpretatie daarvan- heb ik ook wel gemerkt bij onze eigen hond.

Onze Aus is ook een echte hoogdrager met zijn staart en het zal zeker niet de eerste keer zijn dat hij hierdoor signalen afgeeft aan andere, niet-hoogdragende rassen, die anders geïnterpreteerd worden dan hij ze bedoeld heeft. Het valt echt op dat het rassen zijn die dit niet gewoon zijn dat hierop sneller reageren, ondanks de al bij al wel beleefde begroeting van mijn hond. Neem daarbij de vaak "gekke" kleur ogen van een Aussie en dat helpt er ook niet aan.

Dus ja, ik ben er best wel van overtuigd dat er ook tussen honden een soort van "taalbarrières" bestaan.
#3321227
Ik geloof wel in taalbarrières en miscommunicatie. Ik denk echter niet dat honden "iets anders laten zien dan ze bedoelen", tenzij een hond fysiek bepaald gedrag niet meer kan vertonen, zoals bijvoorbeeld een basset zijn oren niet meer kan optillen omdat die simpelweg te lang en te zwaar zijn. En zo zal je dat ook hebben met hele stijve krulstaarten. Maar husky's bijvoorbeeld kunnen hun staart ook prima laag dragen als ze dat zouden willen.
#3321232
Nikass schreef:Ik geloof wel in taalbarrières en miscommunicatie. Ik denk echter niet dat honden "iets anders laten zien dan ze bedoelen", tenzij een hond fysiek bepaald gedrag niet meer kan vertonen, zoals bijvoorbeeld een basset zijn oren niet meer kan optillen omdat die simpelweg te lang en te zwaar zijn. En zo zal je dat ook hebben met hele stijve krulstaarten. Maar husky's bijvoorbeeld kunnen hun staart ook prima laag dragen als ze dat zouden willen.
Oh ja, en dat doen ze ook wel. Is wel grappig; als ze geconcentreerd aan het werk zijn is de staart omlaag, als die omhoog gaat weet ik dat ik moet letten want dan hebben ze iets ‘spannends’ gezien

Edit; toevoeging

Ik denk dat verschil in communicatie in meer zit dan alleen die staart. Ook in de mate van bv serieus nemen van persoonlijke zones, hoe snel gedrag escaleert enzo.
Ik vind het wat lastig uit te leggen maar iemand beschreef herders eens al ‘Sturm und drang’ communiceerders ; het ziet er veel sneller dramatisch uit. Terwijl een meer stoïcijnse buldogg due subtiele signalen uitzendt, ineens explodeert en het dan echt meent. Maar die denkt dan bv van die herder die waarschuwt dat die bloody pissed is.

Ik heb ook weleens gelezen dat oerhonden slecht reageren op kort-snuiten als die snuivend hijgen omdat zij dat geluid associëren met een aanval. Ik hebt dat weleens getest met opnames. Meestal reageren de mannen niet zo op geluidjes uit de iPad maar daar kwam Spot toch wel even onrustig bij mij kijken.
#3321304
Nikass schreef:Ik geloof wel in taalbarrières en miscommunicatie. Ik denk echter niet dat honden "iets anders laten zien dan ze bedoelen", tenzij een hond fysiek bepaald gedrag niet meer kan vertonen, zoals bijvoorbeeld een basset zijn oren niet meer kan optillen omdat die simpelweg te lang en te zwaar zijn. En zo zal je dat ook hebben met hele stijve krulstaarten. Maar husky's bijvoorbeeld kunnen hun staart ook prima laag dragen als ze dat zouden willen.
Ik snap wat je wil zeggen, misschien "bedoeld" mijn hond wel om iets dominanter over te komen in zijn begroeting. Blijft wel dat dat bij veel andere rassen snel in het verkeerde keelgat schiet en dat die dan maar tot de aanval overgaan, zonder dat hij veelal de kans krijgt om zich onderdaniger op te stellen (of misschien heb ik tot nu toe gewoon heel veel pech gehad bij mijn ontmoetingen).

Ken je dat, een hond die er altijd wel lijkt uitgepikt te worden en wordt aangevallen? Dat is mijn hond dus.
#3321315
Siberienne schreef:Oh ja, en dat doen ze ook wel. Is wel grappig; als ze geconcentreerd aan het werk zijn is de staart omlaag, als die omhoog gaat weet ik dat ik moet letten want dan hebben ze iets ‘spannends’ gezien

Edit; toevoeging

Ik denk dat verschil in communicatie in meer zit dan alleen die staart. Ook in de mate van bv serieus nemen van persoonlijke zones, hoe snel gedrag escaleert enzo.
Ik vind het wat lastig uit te leggen maar iemand beschreef herders eens al ‘Sturm und drang’ communiceerders ; het ziet er veel sneller dramatisch uit. Terwijl een meer stoïcijnse buldogg due subtiele signalen uitzendt, ineens explodeert en het dan echt meent. Maar die denkt dan bv van die herder die waarschuwt dat die bloody pissed is.

Ik heb ook weleens gelezen dat oerhonden slecht reageren op kort-snuiten als die snuivend hijgen omdat zij dat geluid associëren met een aanval. Ik hebt dat weleens getest met opnames. Meestal reageren de mannen niet zo op geluidjes uit de iPad maar daar kwam Spot toch wel even onrustig bij mij kijken.
Mijn teckels zijn niet bepaald oerhonden te noemen, maar ze kunnen/konden geen van beiden met snuivende kortsnuiten. Voor mijn gevoel omdat de rimpels als agressie worden beschouwd en het snuivend hijgen ook. Maar er waren wel meer communicatiestoornissen. Hele donkere koppen met weinig tekening, staande oren en hoge staarten waren voor hun ook reden voor alertheid.
#3321322
Cait_ie schreef:
Ken je dat, een hond die er altijd wel lijkt uitgepikt te worden en wordt aangevallen? Dat is mijn hond dus.
Ja dat soort honden ken ik, in meerdere varianten ook:

Een vriendin had een JR reu en een Duitse Pincher reu. De JR was nogal provocerend naar andere reuen, waarna die reuen de Duitse Pincher grepen :( (de JR ontsprong altijd de dans)

Ik heb lange tijd met een vriendin met redelijke grote groepen honden gelopen in wisselende samenstelling. We hadden er een Stabij x BC reu bij, die als enige regelmatig werd gegrepen door reuen van buiten de roedel. Moet wel zeggen dat wij soms de indruk hadden dat onze hond gewoon weigerde zich over te geven, ook al was de overmacht overduidelijk. Hij vocht altijd terug, ging nooit op zijn rug liggen, toonde nooit deemoedsgebaren.

Ook angstige hondjes zijn wel eens de dupe, voornamelijk als ze gaan rennen en gillen, in plaats van rustig en deemoedig te zijn.
#3321635
Onze Rossi (husky teef) 'begroet' andere vreemde honden ook zo. Gelijk erboven hangen, kop op schoft etc. Dit is 1 van de redenen waarom ze niet los loopt.
Ik vind dat namelijk gewoon heel erg vervelend voor die andere hond.
Onze Senna (kruising husky reu) doet dat totaal niet. Hij loopt om de meeste honden met een boogje heen en negeert de meesten. Als hij wel een keer kennis wil maken dan doet hij dat over het algemeen erg netjes. Als een andere hond snauwt of uitvalt dan loopt hij gewoon weg. Hij heeft nog nooit agressie ingezet (nu bijna 12). Maar toch zijn honden van hem vaak meer onder de indruk en zelfs bang als ze hem niet kennen en voor Rossi veel minder. Senna heeft blauwe ogen en een stijve krulstaart van zichzelf bij hem gaat zijn staart niet verder omhoog bij begroeten maar platter op zijn rug. Rossi heeft bruine ogen en een 'labrador'staart.
#3321701
Lizzy schreef:Ook echt een gaaf filmpje! Hij doet het echt heel netjes hoor, met deze jonge Doodle!

Ik ga beide filmpjes nog een paar keer bekijken. Dank je voor het plaatsen. Heel interessant om te zien!
Ik heb een artikel van Monique Bladder gelezen over spelen van honden. Ik denk dat de doodle de andere hond aan het terroriseren is. Ik weet niet of de doodle een waarschuwing heeft gehad? Volgens Monique is spelen alleen leuk wanneer beide honden het leuk vinden en dat is volgens mij hier niet het geval. Mijn honden zouden dit gedrag meteen al ingedamd hebben.
#3321754
saluki schreef:Ik heb een artikel van Monique Bladder gelezen over spelen van honden. Ik denk dat de doodle de andere hond aan het terroriseren is. Ik weet niet of de doodle een waarschuwing heeft gehad? Volgens Monique is spelen alleen leuk wanneer beide honden het leuk vinden en dat is volgens mij hier niet het geval. Mijn honden zouden dit gedrag meteen al ingedamd hebben.
Ik vind in dit geval terroriseren een wat zwaar woord. De doodle kent inderdaad nog weinig manieren (is nog echt een jonge hond, maandje of 7 (?) geloof ik daar.). Was beetje een apart verhaal, die mevrouw was erg bang voor honden (ja ook voor hun eigen hond trouwens) en ik heb daar beetje in geholpen. Mijn honden vond ze niet eng, dus manneke Doodle mocht voor het eerst sinds tijden in contact komen met andere honden en was pietsie hieper.
Daarna zijn ze meer gaan lopen met andere mensen en ook met een wat oudere teef erbij en dat gaf inderdaad meer rust.

Shadow is ook niet meer zo makkelijk als toen trouwens, die zou nu al veel sneller gesnauwd hebben. En dat vind ik eerlijk gezegd weleens lastig: hoe leer je je hond manieren in contact met andere honden. Ik wilde geen puppy cursus met 10 pups op een veld "spelen" maar het andere uiterste (eigenlijk nul contact tussen de honden op het veld) vond ik ook lastig. Ik hoorde later van een vriendin dat zij hun hond weleens "uitleenden" voor de puppy lessen: stabiele tolerante reu die ook netjes "effe dimmen" kon zeggen.
Als ik nog eens een pup op te voeden zou hebben, zou ik vragen of ik mee mocht met een uitlaatgroep van mijn trainster. Kennis maken onder gecontroleerde omstandigheden met een aantal honden van verschillende rassen> Zeker tegen de tijd dat ze gaan puberen. Want hussen kunnen inderdaad "too much" zijn voor andere honden maarrrrr ze kunnen ook leren. Veel huskies zijn ook onstuimig naar mensen, springen ertegenop en hebben weinig respect voor persoonlijke zones. Dat doen de mijne dus echt niet. Dat hebben ze bij ons geleerd. Waarom zouden ze dat niet ook in de omgang met andere honden tot op zekere hoogte kunnen leren?
#3322298
Voor een groot deel komt het sociale (of niet sociale, afhankelijk van hoe je het ervaart/bekijkt) gedrag van malamutes trouwens pas goed tot zijn recht als ze daadwerkelijk in een roedel/groep soortgenoten opgroeien en leven. Dan leren ze binnen die groep hun plekje vinden, en beginnen als pup altijd helemaal onderaan in de rangorde. Een plek die ze lange tijd houden en waar ze zich dus ook naar moeten gedragen. Pas op oudere leeftijd, als er meerdere honden bijgekomen zijn die jonger zijn, kan een hond in dat groepje de baas worden en zich daar ook steeds naar gaan gedragen. Juist voor erg dominante/scherpe karakters is het van belang dat ze in de beginjaren onder de duim worden gehouden. In een gezin gebeurt dit vaak niet, of niet genoeg.
Ik zie bij honden die wij als pup verkopen, maar na een tijdje terugkomen, dus dat ze dit gedrag niet of nauwelijks hebben geleerd. Die honden zijn gewend binnen het gezinsleven veel aandacht te krijgen, die aandacht niet te moeten delen, of hooguit met één andere hond, of kat, ze zijn gewend vaak hun zin te krijgen en zich niet aan een groep te moeten aanpassen. Soms hebben ze wel geleerd met honden van andere rassen om te gaan op straat, maar ze zoeken in die context natuurlijk alleen die honden uit waarmee ze het goed kunnen vinden, of die zich schikt naar hun natuur. Moeten ze op straat een hond om wat reden ook niet, zal de eigenaar er meestal ook voor zorgen dat er geen contact plaats vindt. En zo leren ze zich dus niet onderwerpen aan de wil van andere honden en het gedrag vertonen wat binnen een groep gewenst is, wat eigenlijk wel moet gebeuren bij dit soort roedeldieren.
De paar momenten dat wij met honden die hier geboren en getogen zijn naar een sociale context gingen, waar ze andere honden tegenkwamen, ging dit telkens probleemloos. Ze hebben hier geleerd niet te arrogant te zijn, maar een beetje beschaafd en aftastend. Laatst nog met een vrij scherp teefje naar een show geweest, die daar tussen de voor haar onbekende malamutes zich heel netjes opstelde. Niks geen grommetje, geen hoge houding, maar netjes afwachtend. Maar een reu die wij terugkregen, die een heel prima karakter heeft, kwam hier met een enorme rugzak vol praatjes binnen. Inmiddels heeft hij wel een en ander bijgeleerd, maar nog altijd vindt hij dat hij toch wel belangrijker en bijzonderder is, en meer rechten heeft dan de andere. Die heeft dus (naast een soort van basis opvoeding die hij wel gekregen heeft gelukkig) zijn egootje lekker kunnen laten groeien bij de mensen waar hij opgroeide en is daardoor een vrij onmogelijk beest geworden, die je op straat ook liever niet tegenkomt.
#3323099
Boeffie Blafmans schreef:Voor een groot deel komt het sociale (of niet sociale, afhankelijk van hoe je het ervaart/bekijkt) gedrag van malamutes trouwens pas goed tot zijn recht als ze daadwerkelijk in een roedel/groep soortgenoten opgroeien en leven. Dan leren ze binnen die groep hun plekje vinden, en beginnen als pup altijd helemaal onderaan in de rangorde. Een plek die ze lange tijd houden en waar ze zich dus ook naar moeten gedragen. Pas op oudere leeftijd, als er meerdere honden bijgekomen zijn die jonger zijn, kan een hond in dat groepje de baas worden en zich daar ook steeds naar gaan gedragen. Juist voor erg dominante/scherpe karakters is het van belang dat ze in de beginjaren onder de duim worden gehouden. In een gezin gebeurt dit vaak niet, of niet genoeg.
Ik zie bij honden die wij als pup verkopen, maar na een tijdje terugkomen, dus dat ze dit gedrag niet of nauwelijks hebben geleerd. Die honden zijn gewend binnen het gezinsleven veel aandacht te krijgen, die aandacht niet te moeten delen, of hooguit met één andere hond, of kat, ze zijn gewend vaak hun zin te krijgen en zich niet aan een groep te moeten aanpassen. Soms hebben ze wel geleerd met honden van andere rassen om te gaan op straat, maar ze zoeken in die context natuurlijk alleen die honden uit waarmee ze het goed kunnen vinden, of die zich schikt naar hun natuur. Moeten ze op straat een hond om wat reden ook niet, zal de eigenaar er meestal ook voor zorgen dat er geen contact plaats vindt. En zo leren ze zich dus niet onderwerpen aan de wil van andere honden en het gedrag vertonen wat binnen een groep gewenst is, wat eigenlijk wel moet gebeuren bij dit soort roedeldieren.
De paar momenten dat wij met honden die hier geboren en getogen zijn naar een sociale context gingen, waar ze andere honden tegenkwamen, ging dit telkens probleemloos. Ze hebben hier geleerd niet te arrogant te zijn, maar een beetje beschaafd en aftastend. Laatst nog met een vrij scherp teefje naar een show geweest, die daar tussen de voor haar onbekende malamutes zich heel netjes opstelde. Niks geen grommetje, geen hoge houding, maar netjes afwachtend. Maar een reu die wij terugkregen, die een heel prima karakter heeft, kwam hier met een enorme rugzak vol praatjes binnen. Inmiddels heeft hij wel een en ander bijgeleerd, maar nog altijd vindt hij dat hij toch wel belangrijker en bijzonderder is, en meer rechten heeft dan de andere. Die heeft dus (naast een soort van basis opvoeding die hij wel gekregen heeft gelukkig) zijn egootje lekker kunnen laten groeien bij de mensen waar hij opgroeide en is daardoor een vrij onmogelijk beest geworden, die je op straat ook liever niet tegenkomt.
Als ik dit zo lees zou ik bijna denken dat dit niet hele geschikte honden zijn in een overvol gebied als de Randstad, door beginners, waar hundjelief ook alleen wordt gehouden....
#3323137
Als mensen jonge dieren willen 'opvoeden' ipv dat door soortgenoten te laten doen, gaat het in mijn ogen bijna altijd mis. Je kan als mens gewoon geen soortgenoot vervangen.
En honden zijn dan nog de dieren waarbij dat het beste lukt. Omdat ze mensen echt als soortgenoot en deel van de roedel zien. Maar opvoeden kan een soortgenoot steeds het beste.
 Terug naar “Bar-plaats”

Barfplaats wordt gesponsord door