[hannabelgje]

Zou je dat kunnen? Zou je zonder hond nog buiten wandelen, de natuur opzoeken?
Soms lijkt het me ook wel fijn om geen hond te hebben. Niet steeds dat geregel voor oppas, niet persee naar buiten moeten in noodweer enz.
Maar mijn hond zorgt ervoor dat ik een aantal keren per dag buiten wandel. Het gevoel er samen op uit te gaan. Een hond om te verwennen met leuke en lekkere dingen. Samen spelletjes doen. Samen de tuin in om de kipjes te voeren.
Hoe zit dat bij jullie?

Verstuurd vanaf mijn SM-G903F met Tapatalk

[Dwarreltje]

Zou je dat kunnen? Zou je zonder hond nog buiten wandelen, de natuur opzoeken?
Soms lijkt het me ook wel fijn om geen hond te hebben. Niet steeds dat geregel voor oppas, niet persee naar buiten moeten in noodweer enz.
Maar mijn hond zorgt ervoor dat ik een aantal keren per dag buiten wandel. Het gevoel er samen op uit te gaan. Een hond om te verwennen met leuke en lekkere dingen. Samen spelletjes doen. Samen de tuin in om de kipjes te voeren.
Hoe zit dat bij jullie?

Verstuurd vanaf mijn SM-G903F met Tapatalk

Onmogelijk voor mij. Honden en bos, enige combinatie. Zonder honden doelloos, zonder bos ongelukkig.

[Lizzy]

Zou je dat kunnen? Zou je zonder hond nog buiten wandelen, de natuur opzoeken?
Soms lijkt het me ook wel fijn om geen hond te hebben. Niet steeds dat geregel voor oppas, niet persee naar buiten moeten in noodweer enz.
Maar mijn hond zorgt ervoor dat ik een aantal keren per dag buiten wandel. Het gevoel er samen op uit te gaan. Een hond om te verwennen met leuke en lekkere dingen. Samen spelletjes doen. Samen de tuin in om de kipjes te voeren.
Hoe zit dat bij jullie?

Verstuurd vanaf mijn SM-G903F met Tapatalk

Nee. Ik kan sowieso niet zonder hond. En ik vind wandelen zonder hond echt geen kont aan, sorry . Ik denk dan echt "wat doe ik hier eigenlijk?".

[Kaela]

Zou je dat kunnen? Zou je zonder hond nog buiten wandelen, de natuur opzoeken?
Soms lijkt het me ook wel fijn om geen hond te hebben. Niet steeds dat geregel voor oppas, niet persee naar buiten moeten in noodweer enz.
Maar mijn hond zorgt ervoor dat ik een aantal keren per dag buiten wandel. Het gevoel er samen op uit te gaan. Een hond om te verwennen met leuke en lekkere dingen. Samen spelletjes doen. Samen de tuin in om de kipjes te voeren.
Hoe zit dat bij jullie?

Verstuurd vanaf mijn SM-G903F met Tapatalk

We gaan nog wandelen, maar lang zo vaak niet meer. Zeker de dagelijkse uitlaatrondjes niet meer, die loopjes ben je kwijt. De natuur zoeken we nog wel op, misschien juist wel weer iets meer, omdat we nu kunnen lopen waar loslopende honden zijn en langere stukken aaneen kunnen lopen. Maar als ik dat afzet tegen de keren dat we "buitenuit" gingen wandelen met Oscar, dan lopen we nu veel minder vaak.

Verder is het gewoon leeg en kaal. Alles wat ik vroeger deed met een stel bruine trouwe ogen naast me, voelt nu eenzaam. Echt eenzaam. Ik zeg vaak dat het leeg is zonder Oscar, maar eenzaam is een veel betere beschrijving. De katjes zijn blij dat ze weer beneden mogen, de vogels krijgen een keer extra aandacht. Maar dat vult die eenzaamheid in de verste verte niet op. Oscar was mijn schaduw en maakte al die kleine dingetjes doen extra leuk.

Soms is het inderdaad "fijn" om vrij te zijn. Nergens meer over na te denken, spontaan dingen te kunnen doen. Meneer en ik hebben de afgelopen drie maanden meer samen gedaan dan in hele lange tijd. En ook dingen die anders gewoon echt niet gekund hadden, zoals bij een collega proef kamperen en daarna een hele dag klussen in hun nieuwe huis, met 3 jonge kinderen. Geen idee hoe we dat hadden kunnen doen met Oscar, dus dan had ik dat alleen gedaan en was meneer thuis gebleven. En ja, het is fijn dat we dat nu samen kunnen doen en onbezorgd een nachtje van huis kunnen enzo. Maar we vinden het beiden een vrij magere invulling van het gat wat Oscar achtergelaten heeft.

We zijn nog lang niet toe aan een volgende hond. Toen Jeppe hier vorige week gelogeerd heeft, hebben we het er onwijs moeilijk mee gehad. Met uitlaten de rondjes lopen die zo bij Oscar horen, verschrikkelijk. Dus we hebben nog een heel stukje verwerking en loslaten te gaan. Maar het idee dat dit lege gevoel nooit meer opgevuld zal gaan worden, nee, ondenkbaar. Al die nadelen van gebonden zitten, al die voordelen van de vrijheid die we nu hebben, volkomen onbelangrijk tegenover alle vreugde en liefde die een hondenvriend je brengt.

[Pauline]

Ik weet het niet... Ik denk dat ik het wel kan en soms, heel soms, denk ik ook: ik begin er niet meer aan. Ik kan niet in woorden uitdrukken wat het verlies van Joep met me heeft gedaan, ondanks dat ik Joris nog heb en zielsveel van hem houd en van hem geniet. Maar ik hoop met heel mijn hart dat hij nog zeker 3,5 jaar hier is en, hoewel het wandelen beduidend minder wordt, we de nodige km nog zullen maken.

Ik kan prima wandelen zonder hond, dat is voor mij geen probleem. Sterker nog..., tegenwoordig laat ik Joris bewust in huis om zelf een razendrondje te wandelen. Dat kan ik hem niet meer aandoen. Maar of ik ook zonder de rest kan..., dat valt nog te bezien.

Edit: oppas is hier nooit een probleem, er zijn meerdere geweldige adressen voor Joris. Willen we dus wat zonder hem doen, dan kan dat rustig. En wandelen in noodweer ook geen punt. Regenbroek, laarzen en een paraplu, klaar!

[Spikkelneus]

Ik moet er niet aan denken, om geen honden te hebben.
En ik vind het ook geen enkel probleem om daardoor bepaalde dingen niet te kunnen doen - honderd keer liever breng ik tijd met mijn hondjes door. Nee, er is wat mij betreft niets wat opweegt tegen wat je van je honden krijgt aan vriendschap en gezelschap.

[Dwarreltje]

Dit dus, wat Lizzy, Kaela en Spikkelneus schrijven:

Nee. Ik kan sowieso niet zonder hond. En ik vind wandelen zonder hond echt geen kont aan, sorry . Ik denk dan echt "wat doe ik hier eigenlijk?"

Al die nadelen van gebonden zitten, al die voordelen van de vrijheid die we nu hebben, volkomen onbelangrijk tegenover alle vreugde en liefde die een hondenvriend je brengt.

En ik vind het ook geen enkel probleem om daardoor bepaalde dingen niet te kunnen doen - honderd keer liever breng ik tijd met mijn hondjes door. Nee, er is wat mij betreft niets wat opweegt tegen wat je van je honden krijgt aan vriendschap en gezelschap.

[Lizzy]

Zou je dat kunnen? Zou je zonder hond nog buiten wandelen, de natuur opzoeken?
Soms lijkt het me ook wel fijn om geen hond te hebben. Niet steeds dat geregel voor oppas, niet persee naar buiten moeten in noodweer enz.
Maar mijn hond zorgt ervoor dat ik een aantal keren per dag buiten wandel. Het gevoel er samen op uit te gaan. Een hond om te verwennen met leuke en lekkere dingen. Samen spelletjes doen. Samen de tuin in om de kipjes te voeren.
Hoe zit dat bij jullie?

Verstuurd vanaf mijn SM-G903F met Tapatalk

Ik heb dit echt eerlijk waar nooit, dit gevoel. Niet als het stortregent of stormt, niet nooit never. Nou regel ik ook nooit een oppas. Een van ons twee blijft gewoon altijd thuis als we te lang van huis moeten (feestjes, crematie, verjaardagen, etc.). Maar ik ervaar dat nooit als iets lastigs. Als ik dan 1 minpunt zou moeten noemen, met het mest op de keel, dan is het het afscheid. Dat is wel beyond verschrikkelijk. En ik hoef alleen maar te denken aan de dood van een van mijn vier honden en ik schiet vol (en ik word echt niet goed - dus dat zet ik dan weer gauw van me af). OK, twee dan: dan zijn het de zorgen die ik om hen maak, om hun gezondheid. Nu met dat haaskarkasgekloot, kan ik echt nachten wakker van liggen.

[Aprilsnow]

We zijn jaren hondloos geweest. Hebben nu een echte handenbinder en ik moet zeggen dit heeft me wel aan het twijfelen gebracht of er hier ooit nog een hond komt.
Hij is nog jong dus we kunnen nog jaren vooruit dus die vraag gaan we pas overvhel veel jaren beantwoorden.

Maar het continue bezig zijn om de planning rond te krijgen. Inderdaad alles alleen doen omdat met zijn twee problemen geeft of je moet een oppas inschakelen. Vinden van betrouwbare oppassen. De wandelingen die beperkt zijn omdat hij zo snel overprikkeld is. De (extra) kosten van oppas en medicijnen. Niet op vakantie, na een week 24-7 bij je in de buurt is het alleen zijn weer 0. Klussen of iets rondom huis doen kan alleen als we met zijn 2-en zijn. De een klussen, de ander in een andere ruimte met stresskip.

Het is in ieder geval ietsjes anders dan we in hadden geschat en maakt dat ik me afvraag of ik dit in de toekomst weer wil. Natuurlijk kan het met een andere hond weer reuze meevallen maar of ik de gok durf te nemen???

Het is dat het de grootste schat van de wereld. Lief, zacht en nu met de medicijnen ook best rustig dat maakt zoveel goed van alle dingen die we moeten laten maar het hakt er wel in hoor.

[jasmijn]

Ik zit er ook wel aan te denken, aan de enen kant echt niet maar aan de anderen kant is mijn leven wel flink veranderd met elza.

Het gaat helaas niet zo heel goed met haku en als het Echt de verkeerde kant op gaat en we hem moeten laten gaan komt er voorlopig geen nieuwe hond, die wil ik dan pas weer als mijn toekomstige 2de kind 4 is of zo dus dat duur dan nog minstens 7 jaar ( 2de komt pas als elza 4 is vandaar )
Uitzondering zou zijn als we naar Portugal verhuizen met minstens 10hektaar grond, dan zou er wel een buiten hond komen die op ons terein zichzelf uit kan laten en met minder aandacht niet gelijk erg ongelukkig word. ( waarschijnlijk 2 zo dat ze ook elkaar hebben)

Het is in mij geval niet zo zeer het geregel als wel dat hij veel minder aandacht krijgt en we ook minder lopen, hij krijg nog wel meer dan menig anderen hond maar in mijn ogen eigenlijk te weinig.

Ik denk wel dat ik dan nog steeds de natuur zal opzoeken, niet met hond maar met kind.
Lekker samen naar de kinderboerderij wandelen of naar het bos om daar blaadjes te zoeken of zo.
Wel minder dan met hond maar zeker wel regelmatige.

[Nikass]

Onmogelijk voor mij. Honden en bos, enige combinatie. Zonder honden doelloos, zonder bos ongelukkig.

Dit exact!

En wat betreft geregel: wanneer dat lastig wordt ga ik liever verhuizen/minder werken/niet meer naar familie dan geen hond (en) hebben.
Het afscheid nemen is inderdaad het meest afschuwelijke, maar hetgeen wat die pijn uiteindelijk het beste kan verzachten is uiteindelijk toch weer een hond

[Nikass]

Onmogelijk voor mij. Honden en bos, enige combinatie. Zonder honden doelloos, zonder bos ongelukkig.

Dit exact! (Of in omgekeerde volgorde)

En wat betreft geregel: wanneer dat lastig wordt ga ik liever verhuizen/minder werken/niet meer naar familie, dan geen hond (en) hebben.
Het afscheid nemen is inderdaad het meest afschuwelijke, maar hetgeen wat die pijn uiteindelijk het beste kan verzachten is uiteindelijk toch weer een hond

Sorry, dubbel post

Het hebben van vijf paarden is trouwens heel wat meer geregel, dus ik vind honden hebben juist opvallend relaxed

[Kaela]

Ik heb dit echt eerlijk waar nooit, dit gevoel. Niet als het stortregent of stormt, niet nooit never. Nou regel ik ook nooit een oppas. Een van ons twee blijft gewoon altijd thuis als we te lang van huis moeten (feestjes, crematie, verjaardagen, etc.). Maar ik ervaar dat nooit als iets lastigs. Als ik dan 1 minpunt zou moeten noemen, met het mest op de keel, dan is het het afscheid. Dat is wel beyond verschrikkelijk. En ik hoef alleen maar te denken aan de dood van een van mijn vier honden en ik schiet vol (en ik word echt niet goed - dus dat zet ik dan weer gauw van me af). OK, twee dan: dan zijn het de zorgen die ik om hen maak, om hun gezondheid. Nu met dat haaskarkasgekloot, kan ik echt nachten wakker van liggen.

Ik heb het toch heel erg naar gevonden om alleen te moeten gaan. En in de periode omtrent mijn vader heeft Oscar er ook zeer onder te leiden gehad. Geen reden om niet weer een hond te nemen, want normaal kan een hond toch echt wel even alleen blijven of naar een oppas. Maar voor mij zitten hier toch ook wel een paar hele akelige herinneringen aan.
Dat was in de tijd met de nieuwe auto, dat Oscar ons echt volledig aan huis kluisterde. En dat was ook wel een punt waarop we tegen elkaar gezegd hebben dat er iets veranderen moest. Toen hebben we het idee dat ie in de kofferbak moest wennen losgelaten en godzijdank lukte het op de achterbank beter en kregen we iets vrijheid terug.
Je kan veel voor ze over hebben, maar hier dreigde het toch echt te ver te gaan. Je bent er zelf ook nog, als mens, met je emoties en behoeftes. En zonder steun van mijn wederhelft moeilijke begrafenissen door moeten maken was voor mij echt een brug te ver, dat kon gewoon niet.

[Laika]

Ik begrijp het wel. Wij hebben nu 2 honden maar als er een wegvalt komt er zeker geen 2e meer bij en is die er ook niet meer dan wil ik het in ieder geval proberen om hondloos door het leven te gaan.

Het moeilijkste vind ik het wanneer de honden ziek zijn of oud en gebrekkig worden. Ik maak me veel zorgen en wil ze zo graag helpen maar sta dan machteloos. Goede dierenartsen zijn hier heel ver weg en ik kom niet graag bij een dokter dus ook een dierenarts is een flinke drempel waar ik overheen moet (ik ga wel als dat nodig is hoor).

Nu zit ik al 8 maanden opgesloten in huis omdat mijn oudste hond door dementie niet alleen kan zijn, niet met de auto mee kan en we geen oppas hebben. Ik rij zelf geen auto dus als er boodschappen gedaan moeten worden gaat ML in zijn eentje weg.
Gelukkig werken we allebei niet meer en hebben we een flink erf en een mooie woonomgeving.

Wandelen doe ik met mijn andere hond maar dan loop ik niet ontspannen omdat ze achter wild aanjaagt en fel is op andere honden. Alleen met goed overzicht kan ze dus los en dat is niet in het bos helaas.

Doordat we honden en andere dieren hadden zijn we al heeeel lang niet op vakantie geweest. Mij maakt dat niet zoveel uit maar ML wil toch een keer bergen gezien hebben (en dat snap ik wel).

[cj]

Ik MOET een hond hebben. Oh wat klinkt dat naar. Maar sinds een jaar gescheiden en zo blij dat ik mijn hond nog heb. Alles heb ik om 'm heen georganiseerd. Oppas, werk etc. Ben bewust minder gaan werken om voor die oude smurf te zorgen. 12.5 jaar.
Mocht hij er niet meer zijn, dan komt er waarschijnlijk een dwergteckel. Een hond die ik altijd kan meenemen. Dan kan ik ook weer eens op vakantie.