Kaela schreef:
Wij zijn een keer of vier gevraagd of Oscar dekt (want wij hebben zo'n leuke teef!) en daarvan vonden 3 mensen zijn erfelijke aandoeningen geen probleem hoor. "Mijn teef is kerngezond, dus dat zal wel meevallen". Dus het spijt me, ik heb daar echt nul vertrouwen in, want die mensen waren echt bloedserieus. En dat is voor de individuele 1-cellige hondeneigenaar zoals het is, maar ik vind het schandalig dat dier&recht dat aanmoedigt en als zijnde "beter dan de rashondenfokkerij" etaleert.
Lizzy schets al een heel realistisch verhaal hoe moeilijk het is om een bevalling en de dingen die allemaal mis kunnen gaan goed te begeleiden. Wij hebben zelf 1 oeps-nest bij mijn tante meegemaakt en door onze onkunde is er een pup doodgegaan. Een ervaren fokker had veel eerder ingegrepen, wij hadden geen idee. Ik sluit me dan ook bij Lizzy aan, het wordt door Dier&Recht veel te rooskleurig voorgesteld en onwetende baasjes zullen er te onervaren instappen. Wat voor die individuele baasjes geen schande is (dat gebeurd ook wel zonder dier&recht), maar voor een organisatie als Dier&Recht is dat wel een heel vreemde manier van "de slechte rashondenfokkerij" aanpakken.
Verder doel ik qua vergelijking met de broodfok voornamelijk op de enorme kans om pups met erfelijk belaste ziektes te kopen. Fokken houdt niet op bij op 8 weken een ogenschijnlijk gezond, ontwormd en ontvlooid pupje verkopen. Al die ziektes waar dier&recht in de rashondenfokkerij over praat, geven al die rashonden gewoon door aan hun kruisingen. En dan zit je dus met een pup met epilepsie, kanker, HD, een te kleine schedel of ernstige ademhalingsproblemen. Want gut, als je een Engelse Buldog met een Beagle kruist, heb je niet opeens wonderbaarlijk allemaal pupjes met fantastische luchtwegen. Om maar iets te noemen.
En ik vind onder de noemer "rashondenfokkerij is zo slecht, want erfelijke ziektes" dit als alternatief bieden én er geld aan verdienen, echt geen haar beter als broodfok voor de toekomst van de hond.
Als het over erfelijke aandoeningen gaat dan vind ik wel dat het beter is dan wat de rasfokkerij doet. Vanuit het standpunt van een populatie-ecoloog zijn de gesloten stamboeken gewoon een kunstmatige manier om de hond uit te roeien. En het enige wat helpt is buiten de rassen fokken.
En ja, daar zullen slechte pups uit komen, net als goede. Maar met al die testen krijgen ze dat er bij de rashonden ook niet uit hoor. Door de band genomen zullen daar gezondere honden van komen ja. Niet in 1 generatie en zeker niet in elk nest, maar op den duur wel.
Dat wil niet zeggen dat elke kruising gezonder is dan elke rashond. Uiteraard niet. Eens een kruising is ook niet ad random combineren dat is nog een heel ander gegeven. Dus ik het huidige klimaat waarin de meeste honden rashonden zijn, zegt het al dan niet kruising zijn, niets over de gezondheid. 3e generatie, is iets anders.
Natuurlijk ben ik daar ook geen voorstander van zoals ze het hier voorstellen, en zou het beter zijn én de testen uit te voeren, én buiten de rassen te fokken. En potverdorie te stoppen met op uiterlijk en andere triviale kenmerken te selecteren. Je moet echt je gedacht opmaken. Ofwel wil je een gezonde hond ofwel een die er zus of zo uitziet of karakter heeft. Je kan niet meer alles willen. Niet zoals het nu met de honden gesteld is.
En als ik moet kiezen tussen met testen in dezelfde kleine pool blijven vissen en selecteren of gewoon alles bij elkaar gooien en ad rabdom kiezen, dan kies ik voor het tweede. Voor de gezondheid van 'de hond' is dat beter. Dat kan iedereen met een beetje verstand van populatie-genetica je vertellen.
Maar ik begrijp waarom mensen de rassen willen behouden, al snap ik niet waarom look-a-likes dan zo slecht zijn. Uit genetisch oogpunt dan he, voor de rest begrijp.ik dat wel.
Maar dat is puur het genetische plaatje. Er is zoveel meer rond hondenfokken. Dat is wat Lizzy en Angelique zo mooi schrijven. En dat staat haaks op het genetische.
En daarom heb ik zo'n bewondering voor fokkers als Lizzy, die binnen de rasfokkerij met al zijn voordelen, ook dat ene grote nadeel ivm genetische diversiteit, zoveel mogelijk proberen tegen te gaan.
Elke outcross brengt weer wat nieuwe genen in een ras, en wie weet lukt het ze zo om de rassen stap voor stap toch gezonder te maken. Wie weet is er zo nog een toekomst voor de rashond.
Maar als dat niet lukt zal het toch moeten dat je een hond met een erge aandoening, zoals Oscar, zal moeten combineren met een hond die een andere heeft. Gewoon omdat je geen honden meer overhoudt die aandoeningvrij zijn. Of toch zeker niet genoeg om een duurzame populatie in stand te houden.
Want wat jij automatisch denkt is dat al die ongezonde honden uitgesloten zouden moeten worden van de fok. Maar dan hou je veel te weinig honden over om wel mee te fokken. En het is net die manier van werken die ervoor heeft gezorgd dat er zo'n gebrek is aan genetische diversiteit.
Je denkt misschien dat dat niet erg is, zolang als die kleine groep dan gezond is, maar daar heb je het doorgaans mis. Ergens komt er dan wel weer een nieuwe aandoening en op een paar generaties zit die overal omdat ze allemaal nauw verwant zijn en onopgemerkt drager.
Een bottleneck kan positief uitdraaien en de genetische diversiteit komt doorgaans snel terug erna. Maar het kan net zo goed tot uitsterven leiden en mensen moeien zich teveel en selecteren op teveel en verkeerde kenmerken om genetische diversiteit terug te laten keren.
Eens stoppen met selecteren en gewoon geen 2 honden met dezelfde aandoening combineren, lijkt mij echt geen slecht plan.
Op deze manier? Nee. Zeker niet ideaal. Beste is onder begeleiding van iemand die er wat vanaf weet en met kennis van de genetische aandoeningen die de honden dragen. Maar of dat realistisch is?
