Misschien weten jullie nog dat 3jaar geleden mijn beste vriendin haar beste maatje moest laten gaan. Ouderdom laat zich niet omkeren.
Mijn vriendin is rolstoelgebonden en ze heeft het er lange tijd heel moeilijk mee gehad. Vorig jaar was ze klaar voor een nieuwe hond. Ze wilde dolgraag een zwarte lab.
Na wat gezoek kwam ze bij de fokker van haar dromen en daar was een nestje. Ze zocht een teefje uit wat heel goed bij haar leek te passen.
Helaas moest ze door familie omstandigheden het pupje toch aan zich voorbij laten gaan. Ze kon het hondje op dat moment niet bieden wat het verdiende. Mijn vriendin wil er 100% voor kunnen gaan.
Door een toevallige wending kwam ze onlangs te weten dat de betreffende pup na 11 maanden was teruggekomen bij de fokker. Het dier zat bij de eigenaar kennelijk niet goed op zn plek en er was geen klik.
Hond kwam dus terug in de fokkers roedel.
Om een lang verhaal kort te houden: Vriendin heeft weer contact gezocht,hondje is inmiddels al meerdere keren en weekenden op proef geweest. Het blijkt een goede combinatie,en zo zal Joy bij mijn vriendin eindelijk op haar bestemming komen.
Ik vind het geen toeval,heeft gewoon zo moeten zijn. En mijn vriendin heeft nu het voordeel dat de intensieve puppytijd al voorbij is. Want dat valt voor een gehandicapte natuurlijk niet mee. Nu kan ze lekker met Joy op training,wat haar grote hobby is en er samen iets heel moois van maken!
Zo blij voor haar!
