Vandaag de kogel door de kerk geschoten. Maandag komt tussen 16-18 de dierenarts aan huis om Jesse in te laten slapen. En ik, ik ben 1 groot wrak, dat zal ik niemand hier uit hoeven te leggen. De dame zelf is zich van geen kwaad bewust en ligt momenteel heerlijk tegen me aan. In volle tevredenheid. De levenskracht en lust zit er nog volop in maar het lichaam is echt aan het afsluiten. Lang, heel lang hebben we het met kunst en vliegwerk en veel gevloek en bidden draaiend kunnen houden maar nu vrees ik dat de koek echt op is. Ze kan nu nog 1 wandeling in langzaam tempo mee lopen 20-25min wat je normaal in 5-10mi zou lopen. De 2e wandeling dat wordt erg lastig en niet zelden klapt ze dan door de achterhand heen; puur spieren die het niet meer trekken. Annabolen heeft geen zin, de boodschap komt niet meer bij de spieren aan. Eenmaal gelegen gaat het wel weer maar nooit lang. Stil staan gaat niet meer. Op de bank/auto/bed springen gaat al lang niet meer dus de hele dag ben ik honden aan het tillen. De stembandverlamming speelt ook nu flik op. Dus voordat ze dadelijk echt in elkaar klapt lichamelijk gezien heb ik vanmiddag de loeizware keuze gemaakt om te bellen, dat gehate telefoontje moeten plegen. Moeten erkennen dat ondanks de fysio, previcox, gabapentine, doils, glycoflex, traumeel, primeval we de strijd verloren hebben. Op 5 dagen na zou ze dan 15 geworden zijn.
Mijn allereerste zelf gekochte hond. De hond waar ik zo ontzettend veel mee beleefd en geleefd heb. Alles hebben we gedaan. van puppy cursus tot GG, van apporteersport tot fly ball, tot treibball tot praktijkspeuren. De hond die menig glimlach getoverd heeft op de gezichten van de keurmeesters van de apporteersport. Jesse liep altijd uit een voor een 10 maar o o die laatste 2 meter..en hop daar ging ze weer het veld over al gooiend met haar dummy...o leuk een haas, dwars door alle proeven in bij HTC Stawski op een werkproefdag...in sneeuw voorkomen met verleidingen gevolgd door kort apport te land en ja hoor daar ging ze weer en haar dummy ruilen voor een pluche beer en die netjes afgeven....o wat heb ik haar vervloekt daarom maar o wat zou ik dat nu nog graag een keer met haar willen doen.
Gigantisch veel kilometers gelopen zowel met Dogtravel, hele seizoenen zijn we mee gegaan tot zelf het huren van huisjes in Duitsland, Zwitserland, Frankrijk, Oostenrijk en uiteindelijk in 2010 onze eigen stacaravan gekocht in de Belgische Ardennen. Waar we tot een krappe 2 jaar geleden nog dagwandelingen konden maken. Langzaamaan werd dat minder tot we het afgelopen 6 maanden moesten beperken tot 30-45min. Maar o wat genoot je daar. Je droomde nog volop van mooi wild waar je achteraan kon. Ik had je zo graag aankomende week nog mee genomen maar dat zou vrees ik oneerlijk zijn. Je wil nog zo graag...ik hoop op een klein wondertje de komende dagen zodat we af kunnen bellen....
God wat doet dit ongelooflijk veel zeer.